Κοιτώντας μέσα σε όνειρο τη γυάλινη σφαίρα για το βράδυ της 9ης Ιουνίου του 2024, είδα άνδρες και γυναίκες, παλιούς και νέους της πολιτικής, ταξιδευτές και ονειροπόλους, δογματικούς και ρεβιζιονιστές.
Γύριζαν στην πίστα με κουρσάκια χρωματιστά που έτρεχαν μανιασμένα. Σαν τα μονοθέσια της Φόρμουλα 1, αλλά διαφορετικά μεταξύ τους. Πάλευαν, λέει, για την πρώτη θέση στη γραμμή εκκίνησης για τον κανονικό αγώνα, την περίφημη pole position. Ηταν κρίσιμο ποιος θα κερδίσει τα δοκιμαστικά (δηλαδή τις ευρωεκλογές), γιατί έδιναν το αβαντάζ για τη μεγάλη κούρσα: τις εθνικές εκλογές.
Προσπαθώντας να ανασυνθέσω τα θραύσματα του ονείρου, είδα μέσα στην αιθάλη τούς πρωταγωνιστές πίσω από το βολάν. Για να μην αδικήσω κανέναν –άλλωστε τα όνειρα συχνά μας εξαπατούν–, τους έβαλα με αλφαβητική σειρά:
- Ο Ανδρουλάκης είχε ένα αμάξι κάπως ρετρό, σαν παλιά Φεράρι που κάποτε κέρδιζε συνέχεια. Είχε άλογα πολλά και γκάζι στο πόδι του, αλλά δίσταζε στις προσπεράσεις. Η εξέδρα έβλεπε το αμάξι και θυμόταν πολλά. Η ομάδα που τον υποστήριζε στα πιτ είχε αγωνία: ήταν κυρίως νέοι που ένιωθαν βαριά τη φανέλα και ήθελαν να σταθούν στο ύφος των περιστάσεων.
- Ο Κασσελάκης είχε ένα αμάξι ηλεκτρικό και αμερικάνικο. Είχε αυτοπεποίθηση που θύμιζε σταρ του Χόλιγουντ. Σαν τον Μάικλ Ντάγκλας στο «Wall Street». Ή μήπως τον Ντον Τζόνσον; Η ομάδα του είχε την καλύτερη θέση από όλους τους άλλους στα πιτ. Τα μέλη της ήταν όμως κάπως κουμπωμένα. Ενας αψύς κύριος με μουστάκι τούς μάλωνε συνέχεια και δεν τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι.
- Ο Κουτσούμπας είχε ένα Moskvitch ενισχυμένο. Το αυτοκίνητο ήταν σταθερό και ακλόνητο και ο οδηγός δεν έδειχνε να αγχώνεται για το αποτέλεσμα. Σαν να πίστευε ότι ο νέος με το ηλεκτρικό θα έμενε από ρεύμα, και τότε θα ερχόταν η ώρα να χτυπήσει αξιοποιώντας το γερό σασί και την «αθάνατη» λαμαρίνα. Η ομάδα του ήταν πειθαρχημένη και οργανωμένη: φαινόταν ότι μιλούσαν την ίδια γλώσσα.
- Αχτσιόγλου και Χαρίτσης εναλλάσσονταν πίσω από το βολάν. Το αμάξι ήταν περίεργο, έμοιαζε με μοντέλο προ-παραγωγής που κατέβαινε για πρώτη φορά στους αγώνες. Αλλά οι οδηγοί, παρότι νέοι, έδειχναν έμπειροι στους χειρισμούς. Το τιμ της υποστήριξης έμοιαζε κάπως απελευθερωμένο. Ξεχώριζε ένας συμπαθής κύριος με ψαρά μαλλιά και κόκκινο σακκίδιο που τον έτρωγε η αγωνία.
- Είδα και δύο ακόμη. Εναν μυώδη άνδρα με κόκκινο κάμπριο, μαντήλι στο κεφάλι και vintage γυαλιά αεροπόρου. Σαν αυτά του Β’ Παγκοσμίου. Προσπαθούσε να πλησιάσει μια πανύψηλη κυρία με μακριά μαλλιά και φλοράλ φόρεμα. Εκείνη οδηγούσε πολύ δυναμικά μια νταλίκα. Στα πιτ, περιέργως, δεν την περίμενε κανένας. Δεν μπορώ να εικάσω ποιοι μπορεί να ήταν.
Κάπως έτσι, με την νταλίκα να έρχεται με δύναμη καταπάνω μου, ξύπνησα πριν μάθω ποιος νίκησε.
ΥΓ. Η προσέγγιση είναι κλεμμένη από ένα τραγούδι («Εκλογές Μαντινάδα» του Διονύση Σαββόπουλου), ένα όνειρο για τις κάλπες του 1977. Και τότε η ΝΔ ήταν πρώτη και η πίστα στα αριστερά της είχε ανοίξει για τους διεκδικητές. Για την Ιστορία, το 1977 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με 25,34% την pole position στα αριστερά της ΝΔ, μαρσάροντας στη συνέχεια για τις εκλογές του 1981. Στην πολιτική, όμως, πολλά μπορεί να γίνουν. Οπως έδειξε η εμφάνιση Κασσελάκη, η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει κάθε φαντασία.