«Κατάχρηση ανηλίκου με παθόντα που έχει συμπληρώσει τα 14 έτη τελεσθείσα από εκπαιδευτικό και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας ανηλίκου κάτω των 15 ετών μέσω διαδικτύου κατ’ εξακολούθηση».
Αυτή είναι η ποινική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος του 52χρονου καθηγητή στον Αλιμο, σε μια υπόθεση που για ακόμα μια φορά φέρνει την κοινωνία σε αμηχανία. Οχι γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, όχι γιατί μας φαίνεται αδιανόητο που τους βρίσκουμε και μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα –παντού μπορείς να τους βρεις–, αλλά κυρίως γιατί μετά τις αποκαλύψεις και την ποινική δίωξη που τους ασκείται, φανερώνεται ότι υπήρχε για πολύ καιρό καπνός πριν τη φωτιά. Αυτό είναι το αδιανόητο.
Είχαν γίνει και άλλες καταγγελίες, διαβάζουμε, για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Η συμπεριφορά του καθηγητή προς τα ανήλικα κορίτσια ήταν γνωστή στο σχολείο. Μα πώς είναι δυνατόν να ανέχονταν έναν τέτοιο άνθρωπο σε σχολείο εφόσον είχαν ενδείξεις για το τι έκανε; Πώς είναι δυνατόν, και με δεδομένο ότι είχαν γίνει και άλλες καταγγελίες εις βάρος του, όπως μαθαίνουμε, να συνέχιζε αυτός ο άνθρωπος να μπαίνει σε τάξεις χωρίς να γίνεται χαμός από συναδέλφους και γονείς;
Φυσικά, και δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε να συμβαίνει. Παρόμοιες υποθέσεις έχουν έρθει κατά καιρούς μπροστά μας, επιβεβαιώνοντας ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ελέγχου, που ενδεχομένως θα οδηγούσε στην έγκαιρη απομάκρυνση ακατάλληλων εκπαιδευτικών από τα πόστα τους. Ακατάλληλων από διάφορες απόψεις, οι οποίες καταδεικνύουν λιγότερο ή περισσότερο προβληματικές συμπεριφορές.
Ολα αυτά, βεβαίως, φέρνουν ξανά και ξανά στην επιφάνεια το ζήτημα της αξιολόγησης των ατόμων που εργάζονται στην εκπαίδευση. Οχι της παιδαγωγικής και γνωστικής αξιολόγησής τους, η οποία εδώ και έναν χρόνο έχει αρχίσει να πραγματοποιείται στην ελληνική εκπαίδευση. Υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι αξιολόγησης, της συμπεριφοράς και της ψυχικής κατάστασης, το οποίο απουσιάζει από το πλάνο.
Είναι γνωστό ότι το ζήτημα των αξιολογήσεων αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και άρνηση από μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών. Ξέρω περίπτωση που κατέφθασε αξιολογητής σε δημόσιο σχολείο και τον πέταξαν έξω με αγένεια, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί οι δάσκαλοί τους έδιωχναν κακήν κακώς έναν άνθρωπο.
Υποθέτει κανείς ότι αν η παιδαγωγική αξιολόγηση αντιμετωπίζεται κατά αυτόν τον τρόπο, ως μια ανεπιθύμητη συνθήκη στην οποία ένας εκπαιδευτικός μπαίνει δυσφορώντας και απορρίπτοντάς την ως αναγκαία και χρήσιμη, μια αξιολόγηση που θα προσπαθούσε να εντοπίσει στη συμπεριφορά και στο ποιόν του κενά ασφαλείας που θα έθεταν σε κίνδυνο έναν ανήλικο θα αντιμετωπιζόταν ακόμα χειρότερα.
Βεβαίως, όλα αυτά είναι σκέψεις δικές μου. Κανένα σύστημα αξιολόγησης τέτοιου τύπου δεν υπάρχει για να το αναλύσουμε. Υπάρχει, όμως, ο περίγυρος που μπορεί να έχει δει ή να έχει ακούσει κάτι. Και η ευθύνη του είναι τεράστια αν επιλέγει να συγκαλύπτει ανθρώπους που φθάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν ποινικές διώξεις για αποπλάνηση ανηλίκων μαθητριών τους, ανθρώπους που το ποιόν τους είχε αποκαλυφθεί στους γύρω τους σε πρότερο χρόνο και σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό.
«Εχε τον νου σου στο παιδί» λέει ένας γνωστός στίχος. Σε αρκετές περιπτώσεις, με θλίψη διαπιστώνεις ότι ο νους μας ως κοινωνία δεν είναι στο παιδί, είναι στο πώς θα βάλουμε το πρόβλημα που το απειλεί κάτω από το χαλάκι. Πώς θα καλύψουμε συναδέλφους, πώς θα δικαιολογήσουμε το ανεπίτρεπτο ή πώς θα βγάλουμε τον εαυτό μας απ’ έξω, κάνοντας τα στραβά μάτια σε κάτι που (πιστεύουμε ότι) δεν μας αφορά.
«Θα απαλλαχθεί από τα καθήκοντά του μέχρι να τελειώσει η ΕΔΕ που έχει διαταχθεί και αν αυτή ολοκληρωθεί εις βάρος του, ο καθηγητής θα τεθεί σε αργία» δήλωσε η υφυπουργός Παιδείας Ζέττα Μακρή, προσθέτοντας ότι από τη στιγμή που έγινε γνωστό το περιστατικό ο καθηγητής δεν ξαναπλησίασε στην τάξη.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά οι προβληματισμοί παραμένουν. Μήπως είναι πολύ αργά;