Γνωρίζαμε από τον Φεβρουάριο ότι στην παρουσίαση της φετινής Eurovision θα είναι ο Θανάσης Αλευράς και ο Ζερόμ Καλουτά. Δύο ηθοποιοί ταλαντούχοι, τους οποίους έχουμε απολαύσει σε ουκ ολίγα θεάματα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα επιλογή και περιμέναμε να δούμε πώς θα πάρει σάρκα και οστά στην οθόνη.
Ο πρώτος ημιτελικός ήταν αυτή η στιγμή. Κι εκεί καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι κάπου το πράγμα χωλαίνει. Οι δύο παρουσιαστές μιλούσαν παραπάνω από όσο έπρεπε, ήταν μονότονοι, έκαναν λάθη και το χιούμορ που εμφανώς ήθελαν να βγάλουν, δεν έβγαινε. Γενικώς, φάνηκε ότι ήταν απροετοίμαστοι. Ή απλώς ακατάλληλοι για τη θέση για την οποία επιλέχθηκαν.
Δύο είναι οι άξονες της παρουσίασης ενός θεάματος όπως η Eurovision: η πληροφορία και η άνεση. Το πρώτο κατακτάται με ατελείωτο διάβασμα. Είτε έχεις πείρα στην παρουσίαση είτε όχι, αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο τηλεθεατής της Eurovision απολαμβάνει να μαθαίνει πληροφορίες για όλους αυτούς που βγαίνουν στη σκηνή και ο παρουσιαστής είναι το όχημα για να του τις δώσει, έχοντας αποστηθίσει πολλές σελίδες με γιουροβιζιονικά SOS, όπως στις Πανελλαδικές.
Δυστυχώς, δεν είδαμε ο Θανάσης Αλευράς και ο Ζερόμ Καλουτά να έχουν κατακτήσει αυτήν την πληροφορία. Και η άνεση δεν ήταν τόση ώστε να σώσει την ημιμάθεια. Λογικό, οι άνθρωποι δεν έχουν καμία πείρα στην παρουσίαση τηλεοπτικών προγραμμάτων. Αλλά εδώ υπήρχε και ένα ακόμα πρόβλημα. Μοιάζει να τους έβαλαν σε αυτή τη θέση περιμένοντας να μας κάνουν να γελάσουμε, όπως μας κάνουν να γελάμε στη σκηνή όταν παίζουν κείμενα και ρόλους. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Η παρουσίαση και ο σχολιασμός ενός ζωντανού προγράμματος είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί με κείμενα που αποστηθίζεις και παίζεις. Χρειάζεται αυθορμητισμός. Και αν θέλεις να βάλεις χιούμορ στη συνταγή, δεν επιλέγεις στη θέση του παρουσιαστή ηθοποιούς που παίζουν κωμωδία, αλλά ανθρώπους που γράφουν κωμωδία, που δουλεύουν με την ατάκα και την έχουν εύκολη.
Γιατί ο Γιώργος Καπουτζίδης ξεχώρισε ως παρουσιαστής της Eurovision και τον φέρνουμε πάντα σαν το ιδανικό παράδειγμα; Γιατί έπαιζε με άνεση στους δύο βασικούς άξονές της. Κατείχε την πληροφορία και ανάμεσα της τοποθετούσε ένα χιουμοριστικό σχολιασμό, που του έβγαινε αβίαστα γιατί ο άνθρωπος δουλεύει με την κωμωδία. Τη δημιουργεί. Σκέφτεται κωμικά.
Μόνο τον Γιώργο Καπουτζίδη έχουμε με άνεση στο χιούμορ; Προφανώς υπάρχουν και άλλοι και ο πιο ασφαλής τρόπος για να τους βρεις είναι να ψάξεις στη σκηνή του stand-up comedy, το οποίο αυτή τη στιγμή ζει και τη χρυσή εποχή του στην Ελλάδα. Είναι ένα φυτώριο δημιουργικών, επάνω στο κωμικό κείμενο, μυαλών, που μπορούν και θα έπρεπε να επιλέγονται σε τέτοιες θέσεις.
Δεν λέω ότι όλοι έχουν ταλέντο στην παρουσίαση και αυθόρμητο χιουμοριστικό λόγο, αλλά οπωσδήποτε, αν θέλεις παρουσίαση με κωμικές πινελιές, είναι πιο λογικό να την αναζητάς σε ανθρώπους που παράγουν κωμωδία, παρά σε ανθρώπους που απλώς την εκτελούν.
Λάθος επιλογή εκ μέρους της ΕΡΤ οι δύο παρουσιαστές της φέτος και αυτό που συμπεραίνει κανείς για ακόμα μια φορά είναι ότι σε αυτή τη χώρα, κάπου τα μπερδεύουμε. Θέλουμε μήλα και δεν πάμε στον μανάβη, θέλουμε χιούμορ και δεν πάμε στον ειδικό, εκείνον που βγάζει το ψωμί του με την ατάκα. Που το ψωμί του είναι η ατάκα. Ξέρει να τη ζυμώνει και να την ψήνει. Κρίμα.