Γίνεται ένα νέο αγόρι, ένας άνθρωπος 22 χρόνων που έχει όλη τη ζωή μπροστά του, ένας πρωταθλητής, να βυθίζεται στο μαύρο συναίσθημα; Γίνεται να χάνει το χαμόγελο από τα χείλη του; Επιτρέπεται να πέφτει σε κατάθλιψη;
Το ρήμα «επιτρέπεται» δεν το επέλεξα τυχαία. Για μια μερίδα της κοινής γνώμης είναι παράξενο, ανήκουστο, σχεδόν απαράδεκτο, που βγήκαν τα παρακάτω λόγια από το στόμα (ή μάλλον από το πληκτρολόγιο, μιας και το ανήρτησε στα κοινωνικά του δίκτυα) του πρωταθλητή του άλματος επί κοντώ και Ολυμπιονίκη Εμμανουήλ Καραλή:
«Μετά από έναν τραυματισμό που είχα κατά τη διάρκεια της σεζόν στον κλειστό στίβο, μία σειρά από γεγονότα κατάφεραν να μειώσουν εντελώς το ηθικό μου. Για πρώτη φορά φέτος έπαθα μια πλήρη κρίση πανικού που κατά συνέπεια με έκανε να βυθιστώ στο άγχος και την κατάθλιψη για αρκετό καιρό» έγραψε ο 22χρονός πρωταθλητής. Και συνέχισε την ανάρτησή του λέγοντας ότι πίεσε τον εαυτό του να ανατρέψει την κατάσταση και να είναι θετικός, αλλά δεν τα κατάφερε. Και όσο κι αν ήθελε να απολαμβάνει κάθε αγώνα του, παρόλα αυτά ένιωθε χαμένος και χωρίς κίνητρο.
Για όσους έχουμε αναμετρηθεί με την κατάθλιψη, η ανάρτηση του Καραλή είναι τόσο οικεία, λες και βγήκε από το δικό μας προφίλ. Αρκεί να βγάλεις απλώς κάποιες λέξεις και να βάλεις κάποιες άλλες, από τη δική σου συνθήκη. Βγάζεις τη λέξη «στίβο» και βάζεις τη λέξη «γραφείο», βγάζεις τη λέξη «αγώνα» και βάζεις τις λέξεις «παιδιά», «βόλτα», «ταξίδι», «σχέση» κ.ο.κ., και ιδού, ό,τι περιέγραψε ο Καραλής, κουμπώνει και σε σένα.
Γιατί; Γιατί είναι η κατάθλιψη, διάολε. Ή, εν πάση περιπτώσει, μια κατάσταση κλονισμού της ψυχικής υγείας. Υπάρχουν δεκάδες παρακλάδια, αμέτρητα μονοπάτια ψυχικών παθήσεων. Οποιος έχει βαδίσει κάποιο από αυτά, το ξέρει καλά. Δεν παίζει ρόλο πόσων χρόνων είσαι ή πώς είσαι εμφανισιακά, δεν έχει σημασία πόσα λεφτά έχει ο τραπεζικός σου λογαριασμός, αν μένεις σε υπόγειο ή σε ρετιρέ, αν είσαι νέος και ρωμαλέος ή μεσήλικας, ή ηλικιωμένος. Τα μονοπάτια των ψυχικών παθήσεων έχουν χώρο για όλους.
Κάθισα και διάβασα όλα τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση του Καραλή. Εκατοντάδες σχόλια ενθαρρυντικά και παρηγορητικά, με έναν κοινότοπο τρόπο βέβαια, αλλά οπωσδήποτε αντανακλούν μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης μας. Αν τα έκλεινα όλα σε μια φράση, προσπαθώντας να αποδώσω την ουσία τους, θα έλεγα ότι ο κόσμος εξέφραζε την κατανόησή του και προέτρεπε τον πρωταθλητή να κοιτάξει τον εαυτό του και να φροντίσει την ψυχική υγεία του, με τη βοήθεια ειδικού.
Δεν ξέρω αν οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων αντανακλούν το μεγαλύτερο ή το μικρότερο κομμάτι της κοινής γνώμης, και είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω υπάρχουν αρκετοί ακόμα που ακούν ένα 22χρονο, όμορφο παλικάρι να λέει ότι υποφέρει από κρίσεις πανικού και κατάθλιψη και κάνουν γκριμάτσες αποδοκιμασίας, μουρμουρίζοντας φράσεις όπως «…τι μας λέει τώρα αυτός τώρα;» και «…ντροπή, νέος άνθρωπος να σκέφτεται έτσι». Υπάρχουν όμως και άλλοι τόσοι που κατανοούν και, το κυριότερο, το βρίσκουν φυσιολογικό και ανθρώπινο.
Ειδικά το τελευταίο, είναι μια μεγάλη κατάκτηση. Σημαίνει ότι σιγά σιγά αφαιρείται το ταμπού από την ψυχική υγεία και η ψυχική πάθηση αρχίζει να μπαίνει στη σκαλέτα της καθημερινότητας ως κάτι πολύ πιθανόν να μας συμβεί (όπως και μας συμβαίνει). Σημαίνει επίσης ότι αρχίζουμε να αναζητούμε την ίαση για μια ψυχική πληγή, όπως την αναζητούμε για μια σωματική. Οπως δεν ντρεπόμαστε να πούμε ότι μας έσπασε το πόδι και πρέπει να το βάλουμε στον γύψο, έτσι δεν ντρεπόμαστε να πούμε ότι έχουμε και κατάθλιψη και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
«Είμαι κουρασμένος και νιώθω εντελώς εξαντλημένος. Τελειώνω τη σεζόν μου εδώ. Χρειάζομαι λίγη ξεκούραση και πρέπει να επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία για λίγο. Πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα για να ανακτήσω το χαμόγελό μου». Ετσι τελείωνε την ανάρτηση του ο Εμμανουήλ Καραλής. Οπως ακριβώς το λέει, όπως ακριβώς τα είπε, δεν θα άλλαζα ούτε κόμμα. Ο Εμμανουήλ τα είπε με την ειλικρίνεια με την οποία οφείλουμε να ντύνουμε τις ψυχικές παθήσεις.
Είναι εδώ, ανάμεσά μας. Και δεν ζητάνε το βιογραφικό μας, το μόνο σίγουρο.
ΥΓ. Περαστικά, Εμμανουήλ!