Το σκηνικό έξω από το «Gazi Live» (έναν πραγματικά γκροτέσκο χώρο για να φιλοξενηθεί συνέδριο) μπορεί ίσως να περιγραφεί, αρκεί να μετατρέψεις τις εικόνες σε λέξεις. Ενα κοινό ετερόκλητο, αλλά όχι ανομοιογενές, έχει στηθεί κάπως αμήχανο έξω από το νυχτερινό κέντρο στο οποίο για αμφιλεγόμενες αιτίες αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί η πιο δραματική διαδικασία στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ηλικίες που κυριαρχούν είναι από τα 50 και πάνω. Στους άνδρες κυριαρχεί το μπεζ κουστούμι, αισθητικής 1990, το οριζόντιο χτένισμα για να καλύψει την τριχόπτωση, αλλά και μερικές «χαίτες»-λασπωτήρας, σαν αυτές που έκαναν καριέρα στα επαρχιακά καφέ της πρώιμης αφθονίας. Οι γυναίκες έχουν επιλέξει στη συντριπτική τους πλειονότητα το ξανθό και μάλλον είναι πιο αγανακτισμένες από τους συνοδούς τους.
Παρά τη φαινομενική ομοιογένεια, το πλήθος στέκει αμήχανο και δεν κατορθώνει να βρει εύκολα τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή του. Κάποιοι έχουν πιο λούμπεν συμπεριφορές, ορισμένοι έχουν έρθει από την επαρχία και κοιτάζουν κάπως τρακαρισμένοι τα φώτα της πόλης στην Ιερά Οδό. Ενα τμήμα τους είναι παλαιότερα στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, που συντάσσονται με τον Κασσελάκη γιατί «οι άλλοι δεν έχουν όραμα».
Και δεν λείπουν και οι τελευταίοι εναπομείναντες πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, σαν εκείνον τον αεικίνητο δικηγόρο που ανεβοκατεβαίνει τον δρόμο μιλώντας στο κινητό του τηλέφωνο και ο οποίος κατέθεσε μήνυση εναντίον του συνεδρίου. Ανάμεσά τους βέβαια εμφιλοχωρούν και μερικοί «πράκτορες», υποστηριχτές ή στελέχη της πλειοψηφίας που για κάποιο λόγο στέκονται έξω από το συνέδριο και δημοσιογράφοι. Έτσι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον διπλανό του. Σε γενικές γραμμές όμως, αυτή είναι η φυλή των Kasselistas.
Η μετατροπή ωστόσο σε λόγια της εικόνας μέσα στο κτίριο του συνεδρίου δεν είναι καθόλου εύκολη. Στην πραγματικότητα η αναμφισβήτητα κακή αισθητική στον εξωτερικό χώρο δεν είναι τίποτα, μπροστά στη παρακμή που αναδύεται μέσα. Ένας χώρος κλειστοφοβικός, χωρίς εξαερισμό, με χαμηλό κόκκινο φωτισμό. Το διαβάζαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι ακριβώς σήμαινε. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σε ένα πραγματικό σκυλάδικο.
Ο χώρος γίνεται αληθινά εφιαλτικός σε συνδυασμό με αυτά που συμβαίνουν εκεί. Οπαδοί του Κασσελάκη, που έχουν κάρτα συνέδρου, στέκονται στο χολ και βρίζουν όποιον περνάει –ιδιαίτερα την Όλγα Γεροβασίλη, η οποία είναι κάτι σαν την Εύα που εξόρισε τον ΣΥΡΙΖΑ από τον Παράδεισο. Η Θεοδώρα Τζάκρη και ο διευθυντής του γραφείου του Κασσελάκη, βρίσκονται στον χώρο και διαμαρτύρονται ασταμάτητα για κάτι. Οι υποστηρικτές των «87» πάλι, κάθονται ήσυχα και ίσως κάπως μαζεμένοι στη θέση τους. Δεν συμμετέχουν στους καβγάδες, απαντούν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις και κουβαλούν πάνω τους όλη την κούραση μιας πολιτικής κατρακύλας δέκα χρόνων, που δείχνει να επιταχύνεται προς το τέλος.
Ανεξάρτητα από τη γνώμη που είχε κανείς για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι εύκολο να μην του προξενήσει θλίψη αυτή η εικόνα. Δεν είναι απλά ότι το κόμμα αυτό πριν 10 χρόνια κάλπαζε προς την εξουσία, επικεφαλής ενός επιθετικού κύματος μέσα στην κοινωνία. Είναι ακόμα ότι υπήρξε θέμα συζήτησης ή και πηγή προσδοκίας σε όλη την Ευρώπη. Κάποια χρόνια, οι διαδηλωτές στο Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρώμη, έγραφαν στους τοίχους με σπρέι «SYRIZA» για να τρομοκρατήσουν το σύστημα. Τι άλλο μπορεί να σηματοδοτεί αυτή η εικόνα με τις διαρκείς φωνές και τις ανταλλαγές ύβρεων κάτω από έναν χαμηλό κόκκινο φωτισμό, παρά την αναπότρεπτη φθορά των πάντων, τη μετατροπή της σπίθας σε αποκαΐδι, που αποτελεί τη μοίρα όλων μας, ακόμα και αν δεν συσσωρεύουμε τις αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποια στιγμή μέσα σε αυτόν τον δυστοπικό χώρο, ένας άνθρωπος λιποθυμά. Ο Ευάγγελος Αντώναρος επιχειρεί να τον βγάλει έξω, στον αέρα. Καθώς όμως αυτή η μετακίνηση δεν γίνεται ορατή από όλους με τον ίδιο τρόπο, ένα μεγάλο μπουλούκι μαζεύεται και αρχίζει να σπρώχνεται στην είσοδο του μαγαζιού. Περνάνε λίγα λεπτά ώσπου να γίνει κατανοητό ότι από μέσα και απ’ εξω είναι οπαδοί του αποκλεισμένου προέδρου. Ο Αντώναρος βρίσκεται να έχει κάνει κεφαλοκλείδωμα σε κάποιον ηλικιωμένο για να κάνει χώρο για να περάσει ο λιπόθυμος. Η γυάλινη πόρτα έχει ραγίσει από την οργή κάποιου οπαδού.
Λίγα λεπτά νωρίτερα, ο Κασσελάκης έχει φτάσει στον εξωτερικό χώρο με δύο πολυτελή αυτοκίνητα. Βγήκε, έκανε τρεις βόλτες στον χώρο για να τον πάρουν οι κάμερες, απομακρύνθηκε κάπως βιαστικά από τους εργαζόμενους της Αυγής και του Κόκκινου που τον αποδοκίμασαν με συνθήματα και προσπάθησε να βγάλει όσες περισσότερες εικόνες μπορούσε με κόσμο που τον αποθέωνε. Μετά από σκάρτη μισή ώρα αποχωρεί. Ταυτόχρονα αρχίζει να σπάει και ο συγκεντρωμένος κόσμος. Μερικά τελευταία συνθήματα «αίσχος – αίσχος» ακούγονται. Οι δημοσιογράφοι μένουμε στον χώρο με μεγαλύτερη άπλα.
Αποχωρώντας κανείς από την περιοχή, διασχίζει έναν μακρύ δρόμο, γεμάτο από στριπτιτζάδικα, sex shop και κέντρα νυχτερινής διασκέδασης. Καλοντυμένοι άνθρωποι κατευθύνονται προς τα βραδινά μαγαζιά. Ρωτούν γιατί είναι μαζεμένος τόσος κόσμος εκεί μπροστά. Η απάντηση «είναι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ» πρέπει να τους ακούγεται αντίστοιχη με το «ήρθαν οι εξωγήινοι». Η πληροφορία ότι ο Στ. Κασσελάκης ανακοινώνει την αποχώρησή του φτάνει με ταχύτητα στα γραφεία των δημοσιογράφων.
Τα φωτάκια με νέον στις ταμπέλες των μπουζουκτσίδικων της Ιεράς Οδού αναβοσβήνουν. Εκεί που στέκονταν οι οπαδοί του Κασσελάκη και εκείνοι των 87 πλέον περπατούν οι θαμώνες των μαγαζιών. Μέσα οι υποψηφιοι μιλάνε σε όσους έμειναν να ακούσουν. Sic transit gloria mundi, καθώς έλεγαν και οι Λατίνοι όταν τελείωνε η εποχή κάποιου Πάπα…