Στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι οι αλυσίδες που μας φόρεσαν οι δανειστές έσπασαν, τις κόψαμε βγαίνοντας από τα μνημόνια. Και, όπως είπε, έπειτα από οκτώ χρόνια έχουμε πάλι μία κυβέρνηση που μπορεί να σχεδιάσει αυτόνομα την πολιτική της.
Λίγες εβδομάδες μετά, ο υπουργός Οικονομικών αυτής της κυβέρνησης κατέθεσε στο Eurogroup δύο σχέδια προϋπολογισμού, λες και τους δείχνει παπούτσια. Σωστά. Η χώρα δεν είναι υπό εποπτεία. Είναι υπό επιτροπεία. Υπό αυστηρό έλεγχο, όπως μας θύμισε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ο Κλάους Ρέγκλινγκ.
Τώρα πάμε μία εβδομάδα πίσω. Στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Νέα Υόρκη ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε τα χέρια στις τσέπες, βάδισε στη σκιά των γιγάντιων κτιρίων και έστειλε χαμόγελα μέσω του instagram. Μετά συναντήθηκε με εκπροσώπους οικονομικών οίκων. Δεν έχει σημασία που ο χειριστής των social media του Πρωθυπουργού δεν ήξερε να γράψει σωστά τα ονόματά τους – ο συγκεκριμένος μας έχει χαρίσει καλύτερες στιγμές. Σημασία έχουν αυτά που ειπώθηκαν γύρω από το τραπέζι των συζητήσεων. Ο Αλέξης Τσίπρας επανέλαβε περίπου αυτά που είπε στη ΔΕΘ, χωρίς τις παροχές που φέρνουν αλλεργία στα αγόρια του Μανχάταν. Τους κάλεσε να επενδύσουν. Δεν τους είπε και πόσο θα τους φορολογήσει, αλλά, εντάξει, και αυτές οι κουβέντες στην ουσία γίνονται για να συνοδεύσουν τον καφέ και τα κουλουράκια.
Αν κάποιος θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα δεν περιμένει να δει μπροστά του τον Τσίπρα και τον Παππά, να του λένε ότι έχουμε σχέδια που φτάνουν στο Διάστημα. Βοηθάει αυτό, αλλά δεν είναι καθοριστικό. Το αστείο, δε, είναι ότι πριν από έναν χρόνο, πάλι από τη Νέα Υόρκη, το Μαξίμου μάς περιέγραφε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος ως άρμα που θα επέστρεφε στην πατρίδα σέρνοντας πίσω του επενδύσεις.
Ο Πάνος Καμμένος δείχνει να ησυχάζει κάπως. Τώρα ουσιαστικά μας λέει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση κατά την άνοιξη, αν βέβαια ο Ζάεφ καταφέρει και μας στείλει ολοκληρωμένο το δικό του κομμάτι της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλιώς δεν αποκλείεται ο βίος της κυβέρνησης να μετρήσει όλες τις μέρες του, ως το φθινόπωρο του 2019. Βέβαια η πολιτική λογική δείχνει ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Μάιο, αλλά τίποτα δεν εμποδίζει τον Αλέξη Τσίπρα να στήσει τις κάλπες νωρίτερα.
Μία μεγάλη ελληνική εταιρεία, η Folli Follie, συλλαμβάνεται με γίδα στην πλάτη και τρύπες στον ισολογισμό της. Και άλλη μία μεγάλη εταιρεία, η ΔΕΗ, αντιμετωπίζεται πλέον ως ένας εκρηκτικός μηχανισμός που προγραμματίστηκε και περιμένει το δάχτυλο να πατήσει το κουμπί. Το Χρηματιστήριο δεν γιορτάζει την έξοδο από τα μνημόνια – κάθε άλλο. Και οι ελληνικές τράπεζες δεν προκαλούν τον ενθουσιασμό στα ξένα funds που εκφράζουν τον προβληματισμό τους.
Βάλτε όλα τα παραπάνω στον ένα δίσκο της ζυγαριάς: μία κυβέρνηση που αναθεωρεί την πολιτική της προς την κατεύθυνση των παροχών, που δεν είναι σε θέση να πει πότε θα προκηρύξει εκλογές, με έναν εταίρο που απειλεί να τη ρίξει, το Χρηματιστήριο σε κάθοδο, εμβληματικές επιχειρήσεις να καταρρέουν και οι τράπεζες να θεωρούνται επισφαλείς. Στον άλλο δίσκο βάλτε αυτό που ονομάζουμε «ένστικτο των αγορών». Προς τα πού λέτε να γείρει η ζυγαριά; Προς τη δανειοδότηση της Ελλάδας, που δεν ήθελε και προληπτική γραμμή και δηλώνει ότι αντέχει να μείνει εκτός αγορών, ή προς ένα «ας έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο»;
Ουσιαστικά η κυβέρνηση είναι σαν να υπονομεύει τη θέση της χώρας στις αγορές, με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Το θέμα των συντάξεων έπρεπε να έχει κλείσει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο εδώ και καιρό. Οι πολιτικές παλινωδίες, τα ανοιχτά σενάρια, η χρηματιστηριακή και τραπεζική καχεξία επιδεινώνουν το κλίμα εις βάρος της χώρας. Και ούτε λόγος για έξοδο στις αγορές, δηλαδή για την ανάκτηση της πραγματικής ανεξαρτησίας. Το πολύ να βγούμε σε καμιά λαϊκή, να ψωνίσουμε ψήφους με επιδόματα.