| Konstantinos Tsakalidis / SOOC
Απόψεις

Ερωτική inverter επιστολή

Μακριά σου δεν υπάρχουν καλοκαίρια, έρωτα λάβρε και αβρέ. Χωρίς εσένα η ζωή είναι κόλαση πυρφόρος και ο βίος αβίωτος. Χωρίς τις κυματιστές θωπείες του δροσερού μικροκλίματός σου, πόσο και γιατί κανείς ν' αντέξει; Ναι, δεν ζω χωρίς εσένα. Είμαι βαθιά ερωτευμένος μαζί σου, λατρευτό μου...
Στάθης Παχίδης

Inverter σημαίνει αντιστροφέας. Κι αν, έρωτα εσύ, σαν αίσθημα και σαν θαυμαστή εκδοχή ζωής, δεν είσαι ο μόνος κι ο απαράμιλλος αντιστροφέας, εκείνο δηλαδή το άλογο κίνητρο, που αντιστρέφει τελείως και ανατρέπει εκ βάθρων την άνυδρη καθημερινότητα και την πνιγηρή εσωστρέφεια, τότε ποιος δικαιούται να λάβει αυτόν τον χαρακτηρισμό;

Αντιστρέφεις και ανατρέπεις τα πάντα, ερωτικό αντικείμενο του πόθου. Χτίζεις το Σύμπαν από την αρχή, ριπή με ριπή, αίσθηση με αίσθηση, άγγιγμα με άγγιγμα. Οικοδομείς κλίμα και ανάσα, σαν να είναι η πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Γιατί ατμόσφαιρα και μόνον ήταν ο Παράδεισος και μόνον εσύ, γλυκύθυμο ερωτικό αντικείμενο, μπορείς, ακόμη και τώρα, να την επανασυστήσεις, να την επιβάλλεις παντού γύρω σου μ’ ένα θαύμα ξανά και από την αρχή.

Δικοί σου όλοι οι άνεμοι. Εσύ τους εκκινείς. Εσύ ορίζεις την ένταση, τη διεύθυνση, την ισχύ τους. Εσύ, φρενοκλόπε και λυσιμελή, εξαπολύεις κατά την ακριβή σου βούληση και την αυστηρά προγραμματισμένη ιδιοσυστασία σου, ριπαίους και κυματιστούς, τον μαΐστρο και τον πουνέντε, τον μπάτη και την όστρια του μικρού, καθημερινού  βίου, του περίκλειστου χώρου μας. Έρωτα αναπότρεπτε, εσύ καθορίζεις θερμοκρασίες και βαρομετρικές πιέσεις, μποφόρια και καλόδεχτες νηνεμίες.

Κι από το τόσο ψηλά, που σ’ έχω τοποθετήσει, ήσυχα, ανεπαίσθητα, ειρηνικά ακούγεται ο συριστικός, ύπουλα υποβλητικός ήχος σου. Ένα σςςςςς διαρκές και υπόκωφο  -μόνο από τις μυημένες και τους μυημένους ακουστό -, που υποβάλλει και σοφά διαμοιράζει αναψυχή και γαλήνη, καταλλαγή και δροσιά ψυχής και σώματος. Οι απόκρυφες εκροές σου, έρωτα άκτιστε, νεράκι του Θεού είναι, γάργαρο και απιονισμένο, που ρέει μυστικά και ευφραίνει θερμόπληκτους και διψασμένους σε ερήμους και ξερότοπους μπετονένιους.

Μακριά σου δεν υπάρχουν καλοκαίρια, έρωτα λάβρε και αβρέ. Χωρίς εσένα η ζωή είναι κόλαση πυρφόρος και ο βίος αβίωτος. Χωρίς τις κυματιστές θωπείες του δροσερού μικροκλίματος σου, πόσο και γιατί κανείς ν’ αντέξει;

Κι επειδή έρωτας που δεν ομολογείται, ποτέ δεν ήταν έρωτας, δημόσια μ’ αυτές τις λέξεις εδώ, το ομολογώ:

Ναι, δεν ζω χωρίς εσένα. Είμαι βαθιά ερωτευμένος μαζί σου, λατρευτό μου air condition.