Πάνω στο εξώφυλλο της «Αυγής» έκλαψε κόσμος και κοσμάκης τα νιάτα του. Εκλαψαν κάθε είδους αυγή που δεν δικαιώθηκε από τη μέρα. Αλλος έκλαιγε το ότι «πηγαίναμε πόρτα πόρτα να τη μοιράσουμε», άλλος δημοσιογραφικές πένες ενός παρελθόντος, άλλος το αντιστασιακό παρελθόν του κι εγώ κάποιον μαχητικό γλυκό άνθρωπο… Πώς το «μαχητικός» κατάντησε στις μέρες μας συνώνυμο του φωνακλά, φαφλατά, μπουρδολόγου… Ενας μαχητικός που έκλεισε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση, συνοδεύοντας το πλήθος με τον ήχο της φυσαρμόνικάς του. Αναφέρομαι στον Λεωνίδα Κύρκο και μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω, αν και γεννημένη σε καραμανλική οικογένεια. Πού αλήθεια χάθηκαν οι φυσαρμόνικες; Φαίνεται δεν σηκώνουν πια τη μελωδία τους οι ήχοι του κόσμου μας. Πού χάθηκαν αριστεροί που κριτικάριζαν την Αριστερά, «Δηλαδή τα τανκς κατέβηκαν στην Πράγα για να χορέψουν βαλς στους δρόμους;». Αυτά ωστόσο ανήκουν στο παρελθόν.
Το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» είναι ακριβώς το πρωτοσέλιδο που της ταιριάζει. Ταμάμ, που θα έλεγαν Θεσσαλονικείς. Προς τι η έκπληξη; Με καθησυχάζει, μπορώ να σας τσιγκλίσω ότι δηλαδή πλέον –αμήν!– το είδανε περισσότεροι. Το είδαν ενώ το έβλεπαν. Αυτή η διαδικασία εμένα με πεθαίνει. Αυτή μου κόβει τα πόδια. Να μη βλέπουμε, ενώ βλέπουμε. Η τραγικά μοναχική αγωνία «Ρε είναι δυνατόν να μην το βλέπουν;». Οταν, για παράδειγμα, είδα πηχυαίο τίτλο «ΣΑΣ ΓΑΜΩ ΤΑ HARVARD». Κιχ! Οταν προσπαθούσαν να με πείσουν για τον διανοητή της Αριστεράς Θανάση Καρτερό που έλαβε στα στιβαρά χέρια του το τιμόνι της «Αυγής»! Κιχ! Κιχ στα χίλια κιχ που ζήσαμε!
Τα «Οχι» που έστριβαν Ναι. Τα capital controls, κιχ! Τα έργα και οι ημέρες της δικαστικού Θάνου. Το τακίμιασμα με τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής όποτε συνέφερε. Το να μην μπορεί να βρεθεί αίθουσα –πτου! κάτι ατυχίες– για να δικαστούν. Τις αγκαλίτσες με τον Πάνο Καμμένο. Κιχ! Καλέ πού λαγούμιασε αυτός; Το μάτι της Ζωής. Αυτόνομα. Το δράμα της Ολγας για παιδάκια που λιποθυμούνε. Τα ταξίδια του Παππά στη Βενεζουέλα για επιχειρηματικά όνειρα και εξαγωγές. Κιχ! Το κρυφό ταξίδι στο Παρίσι. Κιχ! Ο Καλογρίτσας. Κιχ! Η σύσκεψη με την Πυροσβεστική για το Μάτι. Το ταξιδάκι αναψυχής για να ξεντουμανιάσει το Αρχηγός από το δράμα στο Μάτι. Τι να τα μετράω; Οπορτουνιστές, χυδαίοι, συνωμοσιολόγοι, αμοραλιστές, παπατζήδες, δικτατορίσκοι. Κι ερχόμαστε τώρα να κλάψουμε την «Αυγή» των 1.000 μάξιμουμ φύλλων. Ευτυχώς, η «Αυγή τους», μιας offshore εταιρείας (για να μην ξεχνάμε), εμπνεύστηκε ακόμα ένα εξώφυλλο, που αυτό τουλάχιστον το είδαν αυτοί που έβλεπαν και δεν έβλεπαν!
Πάνω στο πρωτοσέλιδο της «Αυγής» άνθρωποι κλαίνε τα νιάτα τους. Την κάθε είδους αυγή που δεν δικαιώθηκε από τη μέρα. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας! «Ερμα μου νιά… Ερμα μου νιάτα μου, που τσαλακωθήκατε… Οπως λέγαμε πονηρά και γελούσαμε. Είναι για κλάματα αλλά και για γέλια. «Ούτε φτύσιμο δεν σας αξίζει», όπως γενναία τους έλουσε ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Σιαφάκας.
ΥΓ. Θέλησε η ψυχή μου ένα μνημόσυνο στον Λεωνίδα Κύρκο. Τα λόγια του ας ταξιδέψουν από σκέψη σε σκέψη:
«Αργησα να συνειδητοποιήσω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις Ανατολικές Χώρες, συνοδεύονταν από μια οικτρή καταπίεση των ανθρώπων, από τη στέρηση της προσωπικότητάς τους, που οδήγησε σε εγκλήματα. Αυτό το καταλογίζω στον εαυτό μου. Οτι δεν είδα έγκαιρα τις δίκες της Μόσχας, τη δολοφονία του Τρότσκι που ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός. Στοιχεία – σημάδια ότι κάτι βαθύ, ανώμαλο, υπήρχε σε όλη αυτή την ιστορία».