Ηταν βράδυ 6ης Μαΐου 2012. Οι κάλπες, οι πρώτες στον καιρό των μνημονίων, είχαν κλείσει, στα κανάλια πρόβαλλαν την εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος και στα τηλεοπτικά πάνελ δυσκολεύονταν να πιστέψουν τι είχε συμβεί. Ηταν τέτοιο το σοκ, η εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ, η δραματική συρρίκνωση της ΝΔ σε ιστορικά χαμηλά, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση και βεβαίως εκείνο το πρώτο τρομακτικό «εγέρθητου!» των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής, που σχετικά λίγοι πρόσεξαν ένα φαινόμενο, το απίστευτα υψηλό 10,60% που είχε πάρει ο Πάνος Καμμένος έχοντας δημιουργήσει κόμμα μόλις λίγες εβδομάδες πριν μέσω… Facebook.
Εκείνη η 6η Μαΐου 2012 ήταν όντως η ημερομηνία γέννησης ενός πολιτικού φαινομένου. Και η 26η Μαΐου 2019 η ημερομηνία θανάτου του, έστω και αν η ληξιαρχική πράξη γράφτηκε δυο Κυριακές αργότερα, 9 Ιουνίου, με την απόφαση του κ. Καμμένου να μην κατεβεί στις εθνικές εκλογές μετά το τραγικό αποτέλεσμα που είχαν οι Ανεξ. Ελληνες στις ευρωεκλογές.
Αυτή η απόφαση του προέδρου των ΑΝΕΛ μοιάζει να είναι το τέλος ενός κύκλου. Οχι μόνο για τον ίδιο ως πολιτικό, αν και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα του φερθεί η συλλογική μνήμη και η επόμενη Βουλή. Ούτε μόνο για το κόμμα του, που έχοντας μείνει με 45.000 ψηφοφόρους είναι να απορείς για το αν θα υπάρχει αύριο –και ποιον νοιάζει άλλωστε. Είναι το τέλος ενός κύκλου για μια ολόκληρη εποχή που περιγράφηκε από άκρατο λαϊκισμό, εχθροπάθεια, απειλές για λιντσαρίσματα, ανόητους λεονταρισμούς, συκοφαντίες, συνωμοσιολογία και χυδαιότητα –όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά πάντα με όλα αυτά.
Αν και είναι φρικτό να βάζεις στίχους του Τ.Σ. Ελιοτ σε ένα κείμενο για τον Πάνο Καμμένο, έτσι τελειώνει ο κόσμος (των ΑΝΕΛ). Οχι με έναν βρόντο μα μ’ ένα λυγμό…
Ο λυγμός δεν είναι κάτι που μπορεί να βγήκε από το στήθος του προέδρου των ΑΝΕΛ κατά την αξιοθρήνητη ανακοίνωση του τέλους, όπως επίσης δεν μπορεί να βγει το βράδυ των εκλογών όταν ο κ. Καμμένος διαπιστώσει ότι δεν είναι πια βουλευτής και δεν έχει τις προνομίες και την ασυλία της θέσης.
Ο λυγμός πρέπει να βγει από μέσα μας. Δεν είναι η στιγμή για πανηγυρισμούς που ο κ. Καμμένος τέθηκε εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής. Είναι η ώρα να κλάψουμε, να αναστοχαστούμε γιατί το αφήσαμε όλο αυτό να συμβεί, γιατί το αφήσαμε να δηλητηριάσει και να μας φάει τη ζωή επτά χρόνια τώρα. Πολλοί έχουν τις ευθύνες τους για το φαινόμενο, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο.
Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν γέμιζε με μεγαλοστομίες τα Ζάππεια, η στροφή της ΝΔ προς τη λογική δεν θα ήταν τόσο κλειστή ώστε να πετάξει έξω τους Καμμένους και να δημιουργήσει ένα ή και δύο κόμματα σχεδόν από το πουθενά. Ο κ. Καμμένος ήταν βουλευτής της ΝΔ ως τον Νοέμβριο του 2011 και μέλος του κόμματος ως τον Φεβρουάριο του ’12. Τότε καταψήφισε τη δανειακή σύμβαση που έφερε η κυβέρνηση Παπαδήμου και λίγες μέρες αργότερα ίδρυε τους ΑΝΕΛ με ανάρτηση της ιδρυτικής πράξης στο Facebook –διόλου συμπτωματικά το Διαδίκτυο θα γινόταν ένα πεδίο όπου όλα αυτά τα φαύλα στοιχεία που χαρακτήρισαν αυτήν την επταετία θα έβρισκαν εύφορο έδαφος να αναπτυχθούν και να λειτουργήσουν ως μεγεθυντικός φακός.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν αγκάλιαζε από την πρώτη στιγμή τον κ. Καμμένο όλη η χώρα θα ήταν διαφορετική τώρα. Και όχι, σύντροφοι, δεν ήταν μονόδρομος για την Πρώτη Φορά Αριστερά η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ, όπως τώρα θέλουν να παρηγορούνται οι απερχόμενοι κυβερνώντες, προσπαθώντας να ξεφορτωθούν με απλοϊκά επιχειρήματα το ιστορικό άγος της σύμπραξης με ακροδεξιούς, ομοφοβικούς και άλλους τέτοιους. Ηταν συνειδητή επιλογή του κ. Τσίπρα και της παρέας του – κάτι που είχαν δρομολογήσει πολύ καιρό πριν. Ο αρραβώνας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ είχε γίνει από τον Μάρτιο του ’13, σχεδόν δύο χρόνια πριν την ανέλιξη στην εξουσία του κ. Τσίπρα, όταν οι δύο αρχηγοί έβρισκαν κοινό πεδίο αντικυβερνητικής δράσης με αφορμή την κρίση στην Κύπρο.
Ο κ. Καμμένος είχε χάσει τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων του, αλλά ο κ. Τσίπρας δεν είχε πρόβλημα να τον χρίσει υπουργό Αμυνας για να τιμά επάνω σε τελάρα τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, να λέει ότι ο Στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας και να τουιτάρει γραβάτες με φαλλούς. Ο κ. Τσίπρας ανέδειξε τον κ. Καμμένο σε απόλυτο συγκυβερνήτη του. Τον ανεχόταν όταν επέβαλε την εκπαραθύρωση εν μια νυκτί του «δικού του» υπουργού Παιδείας. Του επέτρεπε να καταψηφίζει κρίσιμα νομοσχέδια περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχοντας την ίδια ώρα το θράσος να λέει ότι «με τον Πάνο συμφωνούμε στα σημαντικά», μια τρομακτική υποδήλωση ότι κάτω από τον μανδύα της Αριστεράς των κινημάτων τα «σημαντικά» για τον κ. Τσίπρα είναι τελικά άλλα και όχι τα δικαιώματα. Τον άφηνε να υπονομεύει ακόμα και το magnum opus της τετραετίας του, τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο κ. Τσίπρας ήταν μεταξύ πολλών άλλων ο πρόθυμος ξενιστής ενός ιού στην πολιτική μας ζωή, ο οποίος άφησε το σημάδι του στο θυμικό και στο κορμί μιας ολόκληρης χώρας. Το ότι ο ιός τέθηκε επιτέλους υπό έλεγχο δεν ακυρώνει τη βλάβη. Ο χαμένος χρόνος δεν είναι ανακτήσιμη αξία. Αυτά τα επτά χρόνια πρέπει να τα πενθήσουμε…