Κανείς δεν περιμένει από έναν υπουργό, έναν πρόεδρο ή έναν διευθύνοντα σύμβουλο να είναι αλάνθαστος. Ελπίζει ότι οι αποφάσεις του περνούν μέσα από τα φίλτρα ενός αποτελεσματικού συστήματος υπηρεσιακών παραγόντων και συμβούλων που επεξεργάζονται σε βάθος πολιτικές και αποφάσεις πριν οριστικοποιηθούν και ανακοινωθούν.
Ομως μια από τις μάστιγες της πολιτικής είναι το group thinking. Αυτό το ψυχολογικό φαινόμενο όπου κανείς δεν θέλει να χαλάσει την αρμονία της σύσκεψης. Μια «έξυπνη» ιδέα που πέφτει στο τραπέζι και αντιμετωπίζεται θετικά από τον όποιο επικεφαλής προκαλεί πολύ συχνά όλους όσοι κάθονται στα πλάγια της αίθουσας συσκέψεων να υποκύψουν σε έναν αντιπαραγωγικό κομφορμισμό.
Κανείς δεν πάει κόντρα στο ρεύμα. Δεν επιχειρεί να γίνει ο «δυσάρεστος χρήσιμος» όταν ξέρει πολύ καλά ότι μπορεί να κάνει πιο εύκολα καριέρα ως ο «ευχάριστος άχρηστος».
Εξάλλου τα συστήματα εξουσίας αγαπούν διαχρονικά τους ευχάριστους συνδαιτυμόνες. Γιατί λοιπόν να χαλάσει κάποιος τη μαγιονέζα;
Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι έπεσε σε μια σύσκεψη Δευτέρας η ιδέα να αλλάξουν τα ονόματα των σταθμών του Mετρό. Ακούστηκε ωραία ιδέα. Ο υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού έντυσε τους συμβολισμούς με πολιτικό περιεχόμενο. Ο παριστάμενος σύμβουλος επικοινωνίας έσπευσε να προτείνει ένα πλάνο ενεργειών προβολής, που θα χαροποιούσε και το Μαξίμου. Η υπεύθυνη εκδηλώσεων στο λεπτό σχεδίασε την τελετή. Και όλοι βγήκαν χαρούμενοι από τη σύσκεψη. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς να σταθμίσουν τις παραμέτρους που και το αφεντικό είχε προτιμήσει να αγνοήσει, ή δεν είδε καν στον ορίζοντα.
Και όταν η ωραία ιδέα βγήκε από το εργαστήριο στον πραγματικό κόσμο ήρθε αντιμέτωπη με όλα αυτά που κανένας δεν σκέφτηκε ή δεν είπε εκείνη τη Δευτέρα. Αποκαλύφθηκε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο έξυπνη πρόταση.
Oμως το μεγαλύτερο πρόβλημα στην πολιτική δεν είναι να το να κάνεις ένα λάθος, αλλά το να επιμείνεις σε αυτό.
Είναι ανθρώπινο να γίνονται λάθη. Και η μετονομασία του «Ευαγγελισμού» δεν εμπίπτει καν σε αυτή την κατηγορία. Είναι μια επιπόλαιη αστοχία, αλλά βεβαίως και ένα ανησυχητικό παράδειγμα επικυριαρχίας του επικοινωνισμού επί της ουσίας.
Oμως το πιο σημαντικό είναι ότι η αστοχία αναγνωρίστηκε αρμοδίως, ακόμα και αν χρειάστηκε να φτάσει στο Μαξίμου.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η κυβέρνηση φάνηκε ότι δεν διεκδικεί το αλάνθαστο.
Ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος δήλωσε προ ημερών σε κλειστή πολιτική ομήγυρη ότι «δεν χάθηκε ο κόσμος να καθυστερήσουμε τον αναπτυξιακό νόμο (με τίτλο Επενδύω στην Ελλάδα) αν μπορούμε να ενσωματώσουμε μερικές θετικές αλλαγές που μας προτάθηκαν». Αντίστοιχα και η ρύθμιση για τον αιγιαλό ανακλήθηκε για «περαιτέρω επεξεργασία».
Αποδεικνύουν ότι στην κυβέρνηση ακούνε ακόμα και τώρα που έχουν απόλυτη πολιτική κυριαρχία. Δείχνουν μια πιο σύγχρονη αντίληψη διακυβέρνησης που δεν αντιμετωπίζει την αναγνώριση του λάθους ως ταμπού.
Αυτό είναι αν μη τι άλλο ένα ελπιδοφόρο σημάδι για όσα μπορεί να ακολουθήσουν στη συνέχεια.