Είναι από τις περιπτώσεις που οι λάτρεις του έντονου πολιτικού θεάματος θα νοσταλγήσουμε τον Αλέξη Τσίπρα και θα προσθέσουμε, μελαγχολικά, πόσο μας κοστίζει η απουσία του Στέφανου Κασσελάκη από τη Βουλή. Διότι ναι, μετά από πολύ καιρό, θα παρακολουθήσουμε μία συζήτηση υπό εκείνες τις ωραίες συνθήκες που, κάποιες στιγμές, θυμίζουν γήπεδο.
Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Λογικό. Οσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές η ένταση δεν βλάπτει κανέναν. Ολοι παίρνουν την ευκαιρία για να συσπειρώσουν δυνάμεις και να πάνε στο ταμείο της επόμενης δημοσκόπησης.
Πρώτα τα αυτονόητα. Με πρόταση δυσπιστίας δεν έπεσε ποτέ κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αλλά, ούτως ή άλλως, η πρόταση δεν κατατίθεται για να πέσει η κυβέρνηση, αλλά για να εκτεθεί κοινοβουλευτικά. Η κυβέρνηση, τελικά, δεν θα μετατρέψει την πρόταση δυσπιστίας σε ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό θα άλλαζε ελαφρώς τον τύπο των πραγμάτων, αλλά όχι την ουσία. Στην πρόταση δυσπιστίας ζητάς να φύγει η κυβέρνηση. Στην ψήφο εμπιστοσύνης έρχεται η κυβέρνηση και εκθέτει πόσο αποτελεσματικό είναι το συνολικό έργο της. Ούτως ή άλλως σχεδόν τα ίδια πράγματα θα ακουστούν και στο τέλος η συμπολίτευση θα χειροκροτήσει όρθια.
Επίσης σε τέτοιες καταστάσεις όλοι μπορούν να εμφανιστούν νικητές προς το ακροατήριο τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, το πλεονέκτημα ανήκει στην αντιπολίτευση. Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή θα δείξει σφυγμό, θα μας θυμίσει ότι υπάρχει. Και δεύτερον επειδή θα γίνει μία συζήτηση επί ενός θέματος που η κυβέρνηση θα ήθελε να κλείσει το συντομότερο δυνατό. Είναι άλλωστε μία περίοδος κατά την οποία υφίσταται δημοσκοπικές απώλειες και ανεβαίνουν οι δείκτες δυσφορίας για μία σειρά από κρίσιμα θέματα. Εκτός των άλλων, η κυβέρνηση οφείλει να δώσει και μία απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα: ποιος έβαλε χέρι στο ηχητικό υλικό και προέβη σε μοντάζ; Αν δηλώσει άγνοια και αδυναμία απάντησης, το πρόβλημα της θα μεγαλώσει. Κυκλοφορεί επίσης η φήμη/πληροφορία για «άδειασμα» του Κώστα Αχ. Καραμανλή. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο ως αδύνατο, ειδικά υπό αυτές τις συνθήκες.
Στην αντιπολίτευση έχουν άλλα θέματα. Ο Ανδρουλάκης κέρδισε το πρώτο παιχνίδι των εντυπώσεων, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία. Ισως για αυτό ο Κασσελάκης παρασύρθηκε στον παραλογισμό των διεθνών παρατηρητών. Αν αυτό το δεις με χιούμορ θα πεις ότι για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες, ο στρατός αξιώνει πολιτική αλλαγή. Ωστόσο για πρώτη φορά εμφανίζεται η προοπτική συγκρότησης κοινού μετώπου κατά της κυβέρνησης.
Τι μένει στο τέλος; Το πολιτικό παιχνίδι ανακτά το ενδιαφέρον του, έστω υπό συνθήκες έντασης. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι έχουμε αντιπολίτευση. Και είναι η πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια που η ΝΔ αρχίζει και παρακολουθεί με κάποια ανησυχία τις δημοσκοπήσεις. Οχι βέβαια επειδή υπάρχει περίπτωση να χάσει την πρωτιά, αλλά αν βρεθεί κάτω από το 30% θα αρχίσει να τρώγεται με τα ρούχα της.