Μπερδεύομαι με το Καπιτώλιο. Είναι κάτι σαν την δική μας Βουλή ή κάτι διαφορετικό; Εντάξει, το σώμα των εκλεκτόρων που συνεδρίαζε την ημέρα του τραμπικού ντου το εμπέδωσα πια, μαζεύονται εφάπαξ μετά από τις εκλογές και βγάζουν Πρόεδρο. Μ’ ένα τρελό σύστημα που μπορεί ο ένας υποψήφιος να έχει περισσότερους ψήφους στην επικράτεια, αλλά ο άλλος περισσότερους εκλέκτορες και να γίνει Πρόεδρος. Αλλά η Γερουσία τι ακριβώς είναι; Μια σύναξη γερόντων ίσως, με ιδιαίτερες εξουσίες; Κάτι τέτοιο δεν ήταν οι Γερουσίες στις δικές μας πόλεις-κράτη της αρχαιοελληνικής αρχαιότητας; Σίγουρα πάντως οι γερουσιαστές δεν είναι οι αντίστοιχοι δικοί μας βουλευτές. Διότι έχουν και Βουλή εκεί, την οποία λένε Βουλή των Αντιπροσώπων. Οπότε λογικά, τα μέλη της θα είναι οι βουλευτές τους.
Εχω μαύρα μεσάνυκτα για το τι κάνει η Γερουσία και τι η Βουλή των Αντιπροσώπων. Δεν έχω καταλάβει επίσης πιο από τα δυο σώματα είναι ανώτερο, ισχυρότερο και ουσιαστικότερο. Επίσης, όταν κάποιος από βουλευτής γίνεται γερουσιαστής αναβαθμίζεται ή υποβαθμίζεται; Κι αν από γερουσιαστής γίνεις βουλευτής; Γίνεται αυτό ή γράφω βλακείες; Κάπου διάβασα ότι ο Πρόεδρος πρέπει να έχει πλειοψηφία και στα δυο σώματα για να μπορεί να κυβερνήσει. Εντάξει. Κι αφού υπάρχουν αυτά τα δυο που αναφανδόν τα θέλει αμφότερα κάθε Πρόεδρος, το Κογκρέσο τι διάολο είναι; Κι όσοι εκλέγονται στο Κογκρέσο πως λέγονται; Δεν θυμάμαι να κυκλοφορεί κάτι σε κογκρεσιάρχη ή παρόμοιο. Κάποιος μου ’πε ότι η Γερουσία και η Βουλή των αντιπροσώπων μαζί, αποτελούν το Κογκρέσο. Εντάξει, αλλά τότε το Καπιτώλιο από που ξεφύτρωσε; Το κτίριο δηλαδή ονομάζεται Καπιτώλιο, όχι κάποιο σώμα που στεγάζει εντός του; Αντε βγάλε άκρη. Και ποιον να ρωτήσεις που θα ξεφτιλιστείς;
Εχω πάει στην Ουάσινγκτον. Απέναντι από τον Λευκό Οίκο έχει ένα ξενοδοχείο με παλαιικό λόμπι σαν την δική μας Μεγάλη Βρετανία, όπου υπάρχουν στην σειρά δερμάτινες πολυθρόνες με ταμπελάκια: «εδώ έκατσε ο Πρόεδρος τάδε, το 18τόσο», «εδώ έκατσε ο Πρόεδρος δείνα, το 19κείνο». Ενδιαφέρον. Χάλια το δέρμα τους, κατατσακισμένο. Τις κοίταζαν όμως όλοι με τόσο δέος που δεν τόλμησα να θρονιαστώ μέσα τους, ντράπηκα και πήγα κι έκατσα παραπέρα σε μια ξύλινη καρέκλα. Και στην Νέα Υόρκη έχω πάει, όλο προς τα πάνω κοίταζα τους ουρανοξύστες. Απ’ αυτούς καταλαβαίνει κανείς ποιος είναι το αφεντικό του κόσμου μας. Το ’50 που πρωτοπάτησαν οι Αμερικάνοι στην Ελλαδίτσα με το σχέδιο Μάρσαλ, οι ΗΠΑ είχαν μόνες τους το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Σήμερα έχουν περίπου το 25%. Υποχώρησαν αυτά τα 70 χρόνια, αλλά δεν το λες και λίγο.
Χτίστηκαν κι αλλού ουρανοξύστες. Και το Ντουμπάι έχει και η Μαλαισία έχει. Αλλά σαν τους νεοϋρκέζικους ουρανοξύστες δεν υπάρχουν, τόσο συμπαγείς και θηριώδεις, τόσο κοντά ο ένας στον άλλον. Η οικονομική και στρατιωτική δύναμη που αποπνέουν αυτοί, πουθενά δεν μεταλαμπαδεύτηκε. Ούτε ο Λευκός Οίκος απέκτησε πουθενά τόσο ισχυρό αδερφάκι. Ούτε τα Κρεμλίνα, ούτε τα Πεκίνα το φτάσανε ποτέ αυτό το σύμβολο ισχύος με τις αρχαιοελληνικές κολώνες. Στρόγγυλο κτίριο, σαν τις καλύβες που έφτιαχναν οι Αφρικανοί επειδή πίστευαν ότι τα κακά πνεύματα φωλιάζουν στις γωνιές. Που να φαντάζονταν ότι ένα κάκιστο πνεύμα βρίσκει τρόπο να μπει παντού, όχι απ’ τις γωνιές αλλά απ’ το Τwitter; Κι ένα περίεργο πράγμα. Την ίδια μυρωδιά ισχύος με τους ουρανοξύστες και τους Λευκούς Οίκους, είχαν τα φτηνά πουράκια που κάπνιζαν οι ναύτες του 6ου στόλου όταν έβγαιναν με λάντζες στα λιμάνια της εφηβείας μου. Αυτοί ντε που τότε τους διώχναμε και τώρα τους παρακαλάμε να ‘ρθουν σε μας για να μην πάνε απέναντι. Πως αλλάζει ο κόσμος τελικά.
Σοκαρίστηκα κι εγώ με το ντου στο Καπιτώλιο κι ας μην έχω ακόμα καταλάβει τι στο καλό είναι το Καπιτώλιο. Χτύπημα στην δημοκρατία αναμφιβόλως ήταν το ντου, από κάτι τύπους με προβιές και κέρατα. Ολοι είπαν ότι θύμισε χολιγουντιανές παραγωγές με επιθέσεις τρομοκρατών στον Λευκό Οίκο, αλλά εμένα μου φάνηκε σαν κωμωδία με Βίκινγκς σαν αυτές που παίζει το Netflix. Αρχαίοι πρωτόγονοι Σκανδιναβοί εναντίον Δημοκρατίας. Τρελό σενάριο, απίθανο. Επικίνδυνα πράγματα, θα πείτε. Το ξέρω, το ξέρω. Και με τον διασυνδεδεμένο κόσμο μας, καθόλου μακριά μας, θα ξαναπείτε. Μια ρούγα είμαστε όλος ο πλανήτης, ανάβει η φωτιά στη μια γωνιά του και φτάνει ασκαρδαμυκτί ως την άλλη. Κι αυτό το ξέρω. Αλλά για κάποιο λόγο, δεν μπορώ να το δω παρά σαν κωμωδία, σαν γελοία μεγαλοπρεπές θέαμα. Μάλλον η παγκόσμια ματιά μου πάσχει από αστιγματισμό. Επαρχιώτης στην Ουάσινγκτον βλέπετε…
(Οχι δεν υποτιμώ κανένα γεγονός και κανέναν κίνδυνο. Βγάλτε εσείς οι γνώστες της παγκόσμιας και αμερικανικής πραγματικότητας τα συμπεράσματα σας, εγώ ακολουθώ.)