Συνήθως οι εκδηλώσεις αυτού του είδους δεν βγάζουν ειδήσεις. Ολα όσα λέγονται είναι απολύτως προβλέψιμα, στρογγυλεμένα όπου χρειάζεται, έχοντας κατά νου και τις σημειώσεις που κρατάει η Ιστορία. Αν όμως θέλουμε να βρούμε μία είδηση στην εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη, αυτή ήταν στη συμμετοχή. Οχι των προσώπων που κάθισαν στις πρώτες σειρές, αλλά στους ανθρώπους που γέμισαν την αίθουσα στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, κατέκλυσαν τον εξωτερικό χώρο και παρακολούθησαν online.
Βέβαια κοιτάζοντας τις πρώτες σειρές θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις την εκδήλωση ως ένα βήμα πολιτικού πολιτισμού καθώς ένας πρώην πρωθυπουργός τιμήθηκε εν ζωή, αποδεχόμενος το χειροκρότημα και παραγόντων που δεν συνδέονται ή αντιπαλεύουν τον πολιτικό του χώρο. Πήγε ο Μητσοτάκης. Εννοείται και ο Ανδρουλάκης και ο Βενιζέλος. Ο Παπανδρέου έλειπε και έστειλε μήνυμα, Δεν πήγε, όπως περίμεναν κάποιοι, ο Κασσελάκης. (Και πώς να πάει; Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Σημίτη είχε φτάσει στα όρια της χυδαιότητας.)
Ηταν, φυσικά, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επισημαίνοντας, με την παρουσία της, την τιμή της Πολιτείας προς τον άνδρα, μεταφέροντας, αν θέλετε, τις ευχαριστίες της πατρίδας για το έργο. Είναι σπάνια, πρωτόγνωρη, η τιμή που επιφυλάθηκε στον Σημίτη. Την αξίζει. Και όσοι μίλησαν στην εκδήλωση φρόντισαν να το επιβεβαιώσουν.
Η ιδέα, ως γνωστόν, ήταν της Αννας Διαμαντοπούλου, η οποία έκανε έντονο το αποτύπωμα της στον δημόσιο βίο επί Σημίτη. Για αυτό και η εισαγωγική της ομιλία ήταν τόσο ζεστή που σου επέτρεπε να αισθάνεσαι τη συναισθηματική φόρτιση. Η Διαμαντοπούλου απέφυγε να κάνει απολογισμό, τον άφησε στην Ιστορία. Μίλησε για ένα «γενναίο, σπουδαίο, εξαιρετικά σημαντικό άνθρωπο». Περιέγραψε έναν «επαναστάτη με αιτία, συνεπή και διορατικό σοσιαλδημοκράτη, πολιτικό με όραμα που στάθηκε απέναντι στον λαϊκισμό».
Κοινό σημείο αναφοράς όλων όσων πήραν τον λόγο ήταν το έργο Σημίτη που έδωσε βηματισμό και προορισμό στη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες. Ο Γιάννης Στουρνάρας μίλησε για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και στη ζώνη του ευρώ -αδιαμφισβήτητα έργο Σημίτη. Ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης επισήμανε ότι η εποχή Σημίτη, που δεν πρέπει ούτε να ωραιοποιείται, αλλά ούτε και να δαιμονοποιείται, εξέθρεψε ένα μεγάλο αριθμό πολιτικών στελεχών που υπηρέτησαν το αίτημα για εκσυγχρονισμό, ενώ εμπεδώθηκε, στο σύνολο της κοινωνίας, ο ευρωπαϊσμός. Μάλιστα ο Βούλγαρης συνέκρινε τον Σημίτη με τον Χαρίλαο Τρικούπη, όσον αφορά τις τομές και τη σημασία του έργου που επιτέλεσε. Και ο Αριστείδης Αγαθοκλής, πρέσβης επί τιμή και συνεργάτης του Σημίτη στα των Βρυξελλών, περιέγραψε κάποιους από τους χειρισμούς που οδήγησαν στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο Παύλος Τσίμας τα συνόψισε όλα αυτά σε λίγα εύστοχα λόγια: «Η τιμή προς τον Σημίτη υπηρετεί την ανάγκη μας να συνδεθούμε με εκείνη την εποχή των υψηλών προσδοκιών». Σωστό. Από τα χρόνια του Σημίτη έχει η χώρα να βρεθεί μπροστά στην προοπτική σπουδαίων στόχων, όπως το ευρώ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ηταν μία εποχή που μοιραζόμασταν, ως λαός, στόχους ιστορικού βάρους.
Μεταδόθηκαν και μηνύματα, με πρώτο του Μπιλ Κλίντον που θυμήθηκε τη συνεργασία τους σε θέματα Ευρώπης και περιφερειακής σταθερότητας. Ο Ντελόρ, ο Γιούνκερ και ο Πρόντι στάθηκαν επίσης στον ευρωπαϊστή Σημίτη. Αντίστοιχα και ο Γιώργος Παπανδρέου, με μήνυμα του, χαιρέτισε τον προκάτοχο του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Και ποιος θυμάται τώρα τα της διαγραφής του Σημίτη, σωστά;
Ο Σημίτης ήταν, όπως αναμένετο άλλωστε, λιτός. Μίλησε για λίγα δευτερόλεπτα. Εμφανώς συγκινημένος. «Με προσπάθεια και επιμονή λύνονται τα προβλήματα. Χρειάζονται συναινέσεις, αλλά να πηγαίνεις και κόντρα στο ρεύμα. Προσπάθησα και προσπαθώ με το ΠΑΣΟΚ να προσφέρω στη βελτίωση της κοινωνίας…» Φυσικά. Πάντα ΠΑΣΟΚ.