Ενοχος. Ενοχος. Σαν να μπήκε κάτι στη θέση του που για δευτερόλεπτα σε ησυχάζει, για να μην ησυχάσεις όμως ποτέ. Αν υπήρχε τρόπος να μετρήσουμε φρίκη, φρίκη που σε παγώνει ως αδιανόητη, φρίκη που δεν αντέχει ούτε να αναρωτηθεί «γιατί;», τότε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από τον Ντέρεκ Σόβιν στην Μινεάπολη θα έσπαγε το ρεκόρ. Ηταν εκείνο το παγωμένο βλέμμα, άδειου ανθρώπου, κούφιου, που μέσα μας στοίχειωσε. Ο αστυνομικός που δεν είχε ούτε ένα όργανό του να λειτουργεί. Πώς; Πότε άδειασε έτσι; Πώς κρινόταν κατάλληλος να επιβάλει τον νόμο;
Πόσοι άδειοι υπάρχουν σε σώματα ασφαλείας; Πόσες αρρώστιες μασκαρεύουν στολές; Πώς δεν τινάχτηκαν τα αντανακλαστικά των συναδέλφων του; Πώς δεν έπεσαν καταπάνω του «Σταμάτα, ρε!». Εννέα λεπτά και είκοσι εννέα δευτερόλεπτα. Εννέα λεπτά και 29 δευτερόλεπτα. Εκεί. Με το γόνατο στον λαιμό να τον ξεψυχάει, να τον σπαρταράει. Αδειος. Κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους. Επιτέλους! Να είναι καλά η 17χρονη Νταρνέλα Φρέιζερ, που κατέγραψε με το κινητό της το κάθε δευτερόλεπτο που έμελλε να είναι το κύριο αποδεικτικό στοιχείο για την καταδίκη του Σόβιν.
Ομως, τι αιώνια τυραννία για την ψυχή της. Οταν κοιτάς μέσα από φακό, είσαι και δεν είσαι εσύ. Είναι το μάτι σου αυτόνομο, αχόρταγο. Οταν φεύγει ο φακός, είσαι ολόκληρη εσύ. «Εχω περάσει νύχτες ξάγρυπνη, ζητώντας συγγνώμη από τον Τζόρτζ Φλόιντ που δεν προσπάθησα να σώσω τη ζωή του» είπε σε δημοσιογράφους. Η Νταρνέλα και οι τύψεις της. Το μισό ανθρώπινο γένος είναι φτιαγμένο για να φορτώνεται τύψεις που κανονικά αναλογούν στο άλλο μισό. Φαντάσου τι εκφοβισμό, τι απειλές θα δέχτηκε η 17χρονη γυναίκα!
Ενοχος. Ενοχος. Ηταν ένα σινιάλο της Αμερικής στους πολίτες της. Αρχισαν να αντιλαμβάνονται; Θα αλλάξει κάτι; Θα εισακουστεί το τεμάχιο των υγιών οργανισμών; Αυτοί που ακόμα αντιλαμβάνονται τη φρίκη ως φρίκη; Ηταν ένα σινιάλο της Αμερικής σε όλους μας. Τόσο που έγινε ο κόσμος μας ένα.
Τόσο, που ταξιδεύει το δράμα του ενός και γίνεται δράμα του άλλου. Ο Τζορτζ Φλόιντ ήταν σαν να ξεψύχησε το πεζοδρόμιό μας. Γι’ αυτό στο άκουσμα «Ενοχος» σαν να μπήκε κάτι στη θέση του, κάτι που για δευτερόλεπτα σε ησυχάζει, για να μην ησυχάσεις ποτέ. Με τι αποτρόπαιο τρόπο έχασε τη ζωή του ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια μας; Ας μην το κάνουν έργο! Ας μείνει αλήθεια μέσα μας.