Από το απόγευμα του Σαββάτου, η εικόνα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στη Ρόδο έγινε αυτό που λένε στο χωριό μου, viral. Και όχι για καλό. Φτάνοντας στο νησί, προκειμένου να δώσει το «παρών» στην 73η επέτειο ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέβηκε από το κυβερνητικό αεροσκάφος φορώντας ένα ζευγάρι sneakers. Ενα ουρανόμηκες «ίου» ακούστηκε από τους συγκλονισμένους Αλεξάντερ ΜακΚουίν του πληκτρολογίου, ενώ οι Αννες Γουίντουρ των social media το αντιμετώπισαν ως έγκλημα καθοσιώσεως.
Εντάξει, είναι κατανοητό κάποιους να ξενίσει η εικόνα μιας προέδρου να φορά sneakers – ακόμα και αν προτιμούν τον Παυλόπουλο να καβαλάει τεθωρακισμένα ή τον Γιάνη με μαύρη δερμάτινη καμπαρντίνα στο Λονδίνο, τάχα μου επειδή έχασε τις βαλίτσες του, είναι κατανοητή η έκπληξη ή ακόμα και η δυσφορία. Και στις ΗΠΑ, σε κάποιους comme il faut δεν αρέσουν τα αθλητικά της Κάμαλα Χάρις.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε για αυτούς. Μιλάμε για εκείνους που ψάχνουν εμμονικά να βρουν ένα ψεγάδι σε κάθε δημόσια παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, υπεραναλύοντας κάθε λεπτομέρεια της εμφάνισης και της συμπεριφοράς της, σαν να τη βαθμολογούν από τη μία σε κυριακάτικο ιλουστρασιόν περιοδικό και από την άλλη σε φανζίν αναρχικών συλλογικοτήτων. Μια ετερόκλητη συμμαχία που ψέγει την κυρία Σακελλαροπούλου από το ότι έχει φέρει μια γάτα στο Προεδρικό, μέχρι το ότι δεν απαντά στα σχόλιά τους στη σελίδα της στο Facebook για τον Κουφοντίνα –τώρα διαβάζουμε για «ανάρμοστη εμφάνιση» της Προέδρου στη Ρόδο.
Ομολογουμένως, στην αρχή του προεδρικού βίου της, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλήθη να βρει το στυλ της ή αλλιώς να προσαρμόσει το δικό της επί το προεδρικότερον. Ποιος δεν το κάνει όμως; Η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν ανέλαβε την προεδρία της ΝΔ, ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Για του Αλέξη Τσίπρα, ας μην πούμε καλύτερα.
Ποια είναι η μομφή προς την κυρία Σακελλαροπούλου; Οτι δεν σεβάστηκε το πρωτόκολλο και τη συγκυρία και εμφανίστηκε με sneakers, αντί για ένα κλασικό ζευγάρι γόβες ή, έστω, ένα flat, χαμηλό, παπούτσι. Μα προς Θεού! Εφτασε το απόγευμα στο νησί και αμέσως μετά την υποδοχή της πήγε μαζί με τον περιφερειάρχη κ. Χατζημάρκο και τον δήμαρχο κ. Καμπουράκη στην Παλιά Πόλη της Ρόδου, όπου επισκέφθηκε την Ακρόπολη και το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Τι θα έπρεπε να φορέσει η Πρόεδρος για να περπατήσει στο πλακόστρωτο της Ρόδου; Δωδεκάποντο στιλέτο; Το πρωί της Κυριακής, δε, εμφανίστηκε με άλλα παπούτσια, τα οποία ταίριαζαν απολύτως με το πιο επίσημο σύνολο που είχε επιλέξει για τους εορτασμούς της επετείου ενσωμάτωσης.
Το πρόβλημα αρκετών, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι τα παπούτσια της κυρίας Σακελλαροπούλου. Είναι η ίδια η κυρία Σακελλαροπούλου. Και, επ’ αυτού, υπάρχει μια μεθοδική και άκρως στοχευμένη προσπάθεια, εδώ και αρκετούς μήνες, να εμφανιστεί ως «λίγη» και ακατάλληλη για τη θέση. Ενας «θηλυκός Σαρτζετάκης», όπως υπαινίσσονται διάφοροι που μάλλον προτιμούν μια πενταετή επανάληψη των καθημερινών «αυστηρών μηνυμάτων» στην Τουρκία, ξεχνώντας το όνειδος με το τι διεμηνύθη στον καναπέ του Προεδρικού από τον Ερντογάν.
Η κυρία Σακελλαρόπουλου κάνει μια προσπάθεια να προσδώσει νέο περιεχόμενο σε μια θέση συμβολική, χωρίς πολλές αρμοδιότητες. Προσπαθεί να δημιουργήσει νέους συμβολισμούς, να εκσυγχρονίσει τη θέση, να εισαγάγει, όπως μπορεί και όσο της επιτρέπεται, τη χώρα σε μια εποχή νεωτερικότητας. Και πολύ καλά κάνει.
Είναι Πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Πάει σε όποια γωνιά της χώρας πρέπει και το πρώτο ταξίδι της το έκανε πέρυσι, τέτοια εποχή, στον Εβρο. Μιλά με νηφαλιότητα, ψυχραιμία, αλλά και καθαρότητα για τις εθνικές θέσεις, όπως έκανε και στην κυριακάτικη συνέντευξή της στην «Καθημερινή» για το θέμα της «ελληνικότητας» και της ταυτότητας των Ελλήνων.
Αλλά, την ίδια ώρα, ανοίγει ευρύτερα θέματα. Πήγε η ίδια να μοιράσει φαγητό σε φτωχούς ανθρώπους στο Μεταξουργείο, αφού είχε στείλει έναν μήνα πριν τον μάγειρα της Προεδρίας να δίνει μερίδες φαγητού στην ίδια κοινωνική κουζίνα. Μιλά για το περιβάλλον και κάνει πράξη τη ζωοφιλία. Αμέσως μόλις ξεκίνησε το ελληνικό #MeToo, κάλεσε τη Σοφία Μπεκατώρου στο Προεδρικό Μέγαρο. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, η Προεδρία της Δημοκρατίας δείχνει να ανοίγεται, να συγχρονίζεται με το τέμπο της εποχής και να φεύγει από την… παντοκρατορία της σφυρίδας.
Συνομιλητές της Προέδρου, πάντως, μεταφέρουν ότι η ίδια διόλου ασχολείται με αυτές τις ιστορίες. «Δεν είναι του στυλ της», λένε.