Δεν ήμουν καλεσμένη στη Γιορτή — 46η επέτειο από την αποκατάσταση — της Δημοκρατίας. Αν ήμουν, όμως, στο αιώνια αγωνιώδες κατεξοχήν γυναικείο ερώτημα του «τι φοράμε», θα απαντούσα ενδόμυχα και χωρίς δεύτερη σκέψη: κάτι σκούρο. Eνα black little dress, στα χνάρια της Τζάκι Κένεντι, ένα μπλε (navy blue) κλασικό κομμάτι να ευφρανθεί η ψυχούλα του Ραλφ Λόρεν, ίσως κάτι καφέ-χρυσό ασορτί με την εποχιακή έκκριση μελατονίνης — και τρεις σταγόνες «bronze goddess» της Eστέ Λοντέρ ασφαλώς.
Οχι γιατί τρέφω αδυναμία στα σκούρα, αλλά γιατί θα μου το ‘χε πει η ίδια η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτοπροσώπως. Γιατί η πρόσκλησή μου θα ‘γραφε κάτω αριστερά, με μικρότερη πλην όμως αδυσώπητα καθοριστική γραμματοσειρά: «ένδυμα βαθύχρωμο».
Μα, Ιούλιο έχουμε! Και Γιορτή! Γιατί σώνει και ντε χειμωνιάτικο και πένθιμο dress code;, θα ψιθύριζε η στυλιστική ανυπακοή στα ανεπιθύμητα.
Θα το ‘πινα όμως το πικρό ποτήρι. Θα ντρεπόμουν, βρε αδελφέ, την υποτιμητική ματιά μιας Προέδρου, όταν θα με έβλεπε με τα λευκά της Ντόνα Κάραν (έχουν μεσολαβήσει και Μνημόνια, η επικαιροποίηση της γκράντε γκαρνταρόμπας δεν είναι απλή υπόθεση). Θα έτρεμα το αίσθημα «σαν τη μύγα μες τη γάλα» – καλά, δεν διάβασε την πρόσκληση; Και θα περιφερόμουν με το πράσινο δροσιστικό ποτό (γεύση κίουϊ; που είδαμε στις φωτό από τη δεξίωση) ανά χείρας, προσωρινή επισκέπτης του υπέροχου Κήπου του Μεγάρου, μα πλήρως ικανοποιημένη με την comme il faut στυλιστική μου ευπρέπεια.
Βάλσαμο στον καημό μου: η πεποίθηση ότι η Προεδρία ήθελε ίσως να δώσει ένα τόνο συμβολικό λόγω κορονοϊού, όλος ο πλανήτης θρηνεί θύματα – οι καλεσμένοι ήταν άλλωστε λόγω συγκυρίας μόλις 500, μεταξύ αυτών και ήρωες της πανδημίας, απλοί υπάλληλοι που κράτησαν λαδωμένα τα γρανάζια λειτουργικότητας της καθημερινότητας μας. Ίσως και να ήθελε να αποφύγει μια δεξίωση τρικολόρε, μια θερινή πολυχρωμία που θα παρέπεμπε περισσότερο σε λαϊκή πανήγυρη της Αγιά Μαρίνας, παρά σε δεξίωση στο Προεδρικό.
Καθώς όμως θα έπεφτε το αθηναϊκό σούρουπο, η δροσιά του δειλινού, και οι μυρωδιές του κήπου θα πλημμύριζαν τις αισθήσεις, υπενθυμίζοντάς μου ότι η ζωή είναι ωραία (όταν είσαι στο «Σπίτι» της Προέδρου της χώρας), η ματαίωση θα ήταν βαθιά. Αβυσσαλέα. Στη συνειδητοποίηση ότι η επανάσταση έχει τη δική της θέση την 24η Ιουλίου.
Για δες. Τα σκαλιά κατεβαίνει η κυρία Έφη Αχτσιόγλου με την κατακόκκινη ολόσωμη φόρμα – jumpsuit της. Το «φωτιά στα κόκκινα», αν και λαϊκότροπον, μη έχον θέση σε τέτοιες δεξιώσεις, διατηρεί πάντα δεσπόζοντα ρόλο στο συλλογικό ασυνείδητο.
Εντυπωσιακή είσοδο κάνει και η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, με λευκή πουκαμίσα και τολμηρή πορτοκαλί πανταλόνα, τρυφερά συνοδευόμενη από τον υιό – δήμαρχο Αθηναίων, Κώστα.
Η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου με την (μακράν η καλύτερη, είναι η αλήθεια), μπεζ της στο χρώμα της άμμου δημιουργία, αναδεικνύουσα πλήρως τη μελαμψή βερσιόν της – κι άλλη bronze goddess σαν να λέμε (αν και υποθέτω ότι η κυρία Αγγελοπούλου θα προτιμά κάποιο έντονο άρωμα τύπου Υβ Σεν Λοράν για να κάνει αισθητή την παρουσία της). Τόσο έξοχη δημιουργία, που ένας σερβιτόρος τα ‘χασε και έσπασε ένα ποτήρι μπρος στις γόβες της.
Και η κυρία Όλγα Γεροβασίλη! Με το κοραλί μάξι ντρες της, αποδεικνύοντας ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός. Διότι, προσωπικά τουλάχιστον, αν με είχαν βγάλει στα μανταλάκια τα κανάλια με την υπόθεση της παρέμβασης στο Μάτι, θα εμφανιζόμουν όχι μόνο με μαύρο, αλλά και με βέλο πυκνό διχτυωτό, για να μην αναγνωρίζομαι. Να σημειωθεί ότι η κυρία Γεροβασίλη έχει εξελιχθεί πολύ στυλιστικά τον τελευταίο καιρό, χίλια μπράβο στους συμβούλους της, κι ας έχουν μυωπία όταν διαβάζουν τις προσκλήσεις.
Η μόνη που θα με δίχαζε: η κυρία Φώφη Γεννηματά, καθότι θα είχε κάνει το δικό της, χωρίς να δείξει ασέβεια. Μαύρο σακάκι φουλ στο στρας και κρεμ πανταλόνα. Αυτό το μοντέρνο κοστούμι, τελικά, η τέλεια Σολομώντεια λύση…
Και ασφαλώς θα ‘σκαγε το χειλάκι μου: μέχρι και η νεοσσός της πολιτικής κυρία Κατερίνα Νοτοπούλου «ασέβησε». Το επιβεβλημένο σκούρο περιορίστηκε σε μαύρες πινελιές στη ζώνη του λευκού συνόλου της.
Τελικά, η μόνη που σεβάστηκε την προτροπή της ήταν η ίδια η Πρόεδρος, Κατερίνα Σακελλαροπούλου (έτσι επέλεξε να υπογράψει την πρόσκληση της Προεδρίας), με μπλε κομμάτι με κεντήματα και άνισες άκρες. Και η Μαρία Ναυπλιώτου, με ένα μαύρο – χρυσό «χιτώνα», συνεπής στο αρχαίο ελληνικό κάλλος της.
Μάλλον – θα σκεφτόμουν, για να παρηγορηθώ – δεν κατάλαβα καλά. Ίσως το βαθύχρωμο να απευθυνόταν στους κυρίους, που το στερεότυπο τους θέλει στιβαρούς και σοβαρούς. Δεν ισχύει για τις κυρίες παντοτινά αλέγρες – η ίδια η χαρά της ζωής. Ναι, για τους κυρίους σίγουρα, το άρρεν φύλο την πληρώνει αυτή τη φορά. Η εθιμοτυπία του Προεδρικού γαρ… Σιγά μην ασεβούσαν η Ντόρα, η Γιάννα, η Ολγα, οι μυημένες. Ξέρεις καλύτερα, εσύ, πτωχή συντάκτρια;