Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Τζορτζ Μπάλντοκ βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του. «Πνιγμός εντός ύδατος» το πόρισμα του ιατροδικαστή που εξέτασε τη σορό του. Ηταν μόλις 31 χρόνων.
Ενα θλιβερό νέο για το οποίο δεν έχεις να πεις πολλά, πέρα από το ότι ένας άνθρωπος έφυγε από τη ζωή τόσο νέος. Διάσημος ή μη, δεν έχει σημασία. Εφυγε. Οι τοξικολογικές εξετάσεις που θα βγουν αργότερα ίσως ρίξουν περισσότερο φως και στο πώς κατέληξε να πνιγεί. Τι άλλο να πεις για αυτή την ιστορία, αλήθεια;
Βέβαια, στον θαυμαστό κόσμο της τηλεόρασης, πολλά μπορείς να πεις. Δεν θα μεταφέρουν απλώς την είδηση, κάνοντας ίσως και ένα αφιέρωμα στον ποδοσφαιριστή και στην πορεία του στον αθλητισμό. Το γεγονός ενός θανάτου θα το διανθίσουν με περιττές πληροφορίες. Σάλτσες που θα μετατρέψουν την είδηση σε ταμπλόιντ, ρίχνοντας πάνω της λίγο γκλάμουρ, λίγο γκλίτερ, λίγη σαπουνόπερα. Αποκρουστικό, τουλάχιστον.
«Μέσα στο σπίτι που πνίγηκε ο Μπάλντοκ». Ο τίτλος είναι ενδεικτικός και δεν είναι ο μόνος που κυκλοφορεί εκεί έξω. Ενα σωρό ακόμα τίτλοι, μαζί και τηλεοπτικά ρεπορτάζ, αλλά και βίντεο που προσπαθούν να αναπαραστήσουν εικονικά το ακίνητο, έρχονται για να παρουσιάσουν την έπαυλη όπου το τραγικό συμβάν έλαβε χώρα. Για να μας δείξουν πώς είναι μέσα, πότε κατασκευάστηκε, πόσα τα τετραγωνικά της, τα μπάνια, οι όροφοι και πόσο το ενοίκιο. Αν έχει θέα στη θάλασσα, πόρτες ασφαλείας και κουφώματα αλουμινίου. Και δεν αστειεύομαι καθόλου, τα είπαν όλα αυτά και πολλά ακόμα.
Μέχρι και ο μεσίτης του συγκροτήματος στο οποίο ανήκει το σπίτι βγήκε στα κανάλια για να μιλήσει, και κάπως έτσι το ακίνητο ξαφνικά έγινε πρωταγωνιστής της ιστορίας. Γιατί; Μα γιατί είναι μια βίλα, φυσικά. Αν ο ποδοσφαιριστής είχε πεθάνει σε ένα δυαράκι, σε ένα σπίτι χωρίς πολυτέλεια, θα ήθελε να μπει η κάμερα μέσα; Αμφιβάλλω. Εκεί θα έψαχνε άλλα πράγματα, όχι απαραιτήτως ουσιαστικά βεβαίως.
Είναι σουρεαλιστικό το πώς ο πλούτος εδώ έγινε θέαμα με φόντο τη σορό ενός διάσημου προσώπου. Ή το αντίθετο, το ίδιο είναι. Εγινε θέαμα η σορός με φόντο της τον πλούτο. Εφτασαν στο σημείο να παρουσιάζουν το σκηνικό του θανάτου περισσότερο και από τον ίδιο τον θάνατο, επειδή είναι ένα σκηνικό χλιδής και πουλάει. Και να φτιάχνονται κάρτες επί της οθόνης για να δει ο τηλεθεατής το εμβαδόν και το εσωτερικό ενός σπιτιού, σαν να πρόκειται για ρεπορτάζ ενοικίασής του.
Η κλειδαρότρυπα στην πιο τερατώδη εκδοχή της, στην πιο κίτρινη, να ρίχνει τον προβολέα σε απολύτως περιττές λεπτομέρειες, εκεί όπου η ανθρώπινη αξία χάνεται, καταπλακώνεται κάτω από μπετά πολυτέλειας. Επαναλαμβάνω, αν δεν ήταν έπαυλη το σπίτι, πάλι κάτι θα έβρισκαν για να κρυφοκοιτάξουν από την κλειδαρότρυπα. Γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούν, όπως φαίνεται. Είναι το απαραίτητο συστατικό της συνταγής τους, η οποία διαμορφώνει μια «δημοσιογραφία» που μόνο σε εισαγωγικά μπορεί να μπει, γιατί προσβάλλει τον όρο. Δεν έχει ούτε μέτρο ούτε αισθητική και ενίοτε ούτε ηθική.
Και όμως, αυτή η «δημοσιογραφία» καλύπτει σχεδόν όλη την πρωινή ζώνη. Είναι το θέαμα επάνω στο οποίο έχει χτιστεί η πρωινή τηλεόραση. Ευτυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή, οι τηλεθεατές τη δείχνουν με το δάχτυλο, αηδιασμένοι. Και τότε πρέπει να απολογηθεί ενώπιόν μας για τα θεάματά της.
ΥΓ. «Μπροστά στον θάνατο ενός νέου ανθρώπου συντριβόμαστε όλοι. Οι υπερβολικές αναλύσεις του ρεπορτάζ για στοιχεία που αφορούσαν το σπίτι ήταν τελείως περιττές. Αντιλαμβάνομαι το λάθος, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη και κατανοώ απόλυτα τις αντιδράσεις» έγραψε ο Γιώργος Λιάγκας σε story στο Intagram.
Ασφαλώς μια απολογία δεν θα φέρει την άνοιξη. Αλλά τουλάχιστον κάποιος το παραδέχτηκε.