Συγκέντρωση όπως τη χθεσινή, στη Μυτιλήνη, δεν έχει δει πολιτικός από μπαλκόνι στην παραλία της πόλης. Ενδεχομένως να ήταν και η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών αν και, όταν μιλάμε για συγκεντρώσεις, πάντα πετάγεται κάποιος και λέει κάτι για τον Ανδρέα, χωρίς να αναφέρει τον Μπιρσίμ.
Οι κάτοικοι των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου διαμαρτύρονται. Ολοι ξέρουμε τα αιτήματα, όλοι γνωρίζουμε την κατάσταση που επικρατεί εκεί, αλλά δεν μπορούμε και να την καταλάβουμε αν δεν τη ζήσουμε. Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι μεριμνά. Παραδέχθηκε το σοβαρό λάθος της με την κατάργηση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τρέχει να σκουπίσει τα νερά μιας πλημμύρας που, κακώς, δεν περίμενε.
Ωστόσο, όσοι νομίζουν ότι οι κινητοποιήσεις στα νησιά απευθύνονται μόνο στην κυβέρνηση, είναι σαν να βλέπουν τα πράγματα έχοντας κλειστό το ένα μάτι. Η διαμαρτυρία των συμπατριωτών μας του Βορειοανατολικού Αιγαίου αφορά τόσο την κυβέρνηση όσο και όλους εμάς που ζούμε στην ηπειρωτική χώρα, είμαστε μακριά από το πρόβλημα και αρνούμαστε να το αγγίξουμε ή να μας αγγίξει – όπως το πάρει κανείς.
Σε ζωντανή σύνδεση από την περιοχή των Τεμπών, ο τοπικός δήμαρχος έλεγε στους δημοσιογράφους ότι η περιοχή του δεν μπορεί να υποστηρίξει τη δημιουργία δομής φιλοξενίας. Προσθέτοντας μάλιστα ότι τον ενδιαφέρουν, καίγεται, οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και μεταναστών. Συγκινητικό και ανθρώπινο. Ας πάει να το πει και σε κοινό στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης. Στην καλύτερη περίπτωση, θα γυρίσει πίσω στα Τέμπη με ωραία ζαρζαβατικά Λέσβου.
Πείτε το Προσφυγικό, πείτε το Μεταναστευτικό, πείτε το όπως θέλετε, δεν έχει σημασία. Ως θέμα, όμως, έχει δημιουργήσει συνθήκες ενός αδήλωτου και μη συνειδητού «εμφυλίου» ανάμεσα στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα. Τα νησιά ασφυκτιούν και η ηπειρωτική χώρα δυσφορεί. Αν το βάλεις κάτω και το μετρήσεις με εθνικούς, πατριωτικούς όρους, αναδεικνύεται μια τεράστια αντίφαση. Δηλώνουμε έτοιμοι να πάμε να πολεμήσουμε, να δώσουμε τη ζωή μας σε περίπτωση επιβουλής, πλην όμως αρνούμαστε, δυσθυμούμε, όταν καλούμαστε να υποστηρίξουμε εμπράκτως τους συμπατριώτες μας των νησιών. Κοινώς, είμαστε καλοί στα λόγια, πρόθυμοι να στείλουμε καμιά κουβέρτα αν τους βρει κακό, αλλά αν είναι να τους ξαλαφρώσουμε λίγο από μετανάστες, βγαίνουμε στα κανάλια και λέμε ότι έχουμε μωρά παιδιά και κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά.
Ξέρω τι θα γράψετε κάποιοι στα σχόλια. Οτι δεν είναι πατριωτικό καθήκον να φιλοξενήσεις μουσουλμάνους που ξεκίνησαν από τόσο μακριά και δεν έχουν καμία δουλειά στα χώματά μας. Και θα έχετε δίκαιο. Είναι όμως καθήκον να συμπαρασταθείς στον συμπατριώτη σου που πνίγεται και σου ζητάει να τον βοηθήσεις.