Ναι είναι μια νίκη. Συγκεκριμένα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε τη μεγαλύτερη διαφορά που σημείωσε ποτέ το κόμμα της ΝΔ σε ευρωεκλογές και μια συσπείρωση που δεν έχει ξαναγίνει.
Θα μπορούσε, ακόμα ακόμα θα δικαιούνταν, να παρασυρθεί σε θριαμβολογίες. Αλλά αυτό που πραγματικά με άγγιξε, είναι το τρόπος που χειρίστηκε τη νίκη.
Αν ο φίλος στην χαρά φαίνεται, ο αρχηγός στην νίκη παρα-φαίνεται και στην ήττα ξεμπροστιάζεται.
Ο λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη πραγματικά πρέπει να καταγραφεί ως δείγμα ενωτικού και υπεύθυνου αρχηγού. «Αντλώ δύναμη από όσους μας τίμησαν αλλά σέβομαι απόλυτα τους συμπολίτες μας που έκαναν άλλες επιλογές. Θα αγωνιστώ για να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους».
Ενας άνθρωπος μεθοδικός, εργατικός, σοβαρός, ρεαλιστής, πρακτικός, ουσιωδώς ευρωπαϊστής. Με απόλυτη αίσθηση χρόνου, τόπου, προβλημάτων, ευθύνης. Με απόλυτη αίσθηση των πληγών.
Δεν έχει απέναντι του αντιπάλους, δεν έχει στο πλάι του «μαγεμένους», έχει εκατέρωθεν τραυματισμένους, φοβισμένους, απογοητευμένους.
Επίσης έχει απόλυτη αίσθηση όσων τον μάχονται… Ακόμα και εκ των έσω. Μαθημένος. Επ’ αυτού είναι αξιοσημείωτο, το πώς παρακάμπτει –άρα με τι γρήγορα αντανακλαστικά ζυγίζει «κέρδη και ζημίες»– αξιολογώντας ως σημαντικότερο να φτάσει στον στόχο του και να κριθεί εκ του αποτελέσματος παρά να σπαταλάει τις δυνάμεις του.
Η πορεία του Μητσοτάκη έχει μια συγκινητική μοναχικότητα. Το μεγαλύτερο προσόν του είναι ότι δεν έχει αυτά που οι λαϊκιστές θεωρούν χαρίσματα. Εχει αλλεργία σε μεγαλοστομίες και ψέματα. Με άγγιξε επίσης, το ότι έδωσε «κατεύθυνση-οδηγία» κυρίως στα στελέχη του και εμμέσως στους ψηφοφόρους του: «η Ελλάδα έχει ταλαιπωρηθεί πολύ. Δεν περιμένει πανηγύρια αλλά σκληρή δουλειά. Από αύριο ξεκινώ έναν καινούργιο αγώνα. Θα γυρίσω και πάλι όλη την Ελλάδα».
Μοιάζει σαν να αχνοφέγγουν αξίες που χάσαμε. Κι ας στεκόμαστε καχύποπτοι… Μολυσμένοι όντες από την υπερδοσολογία τοξικότητας και διχαστικού λόγου που φάγαμε με το τσουβάλι.
Η προσωπική επιλογή-πίστη του κ. Μητσοτάκη στο πρόσωπο του Στέλιου Κυμπουρόπουλου δικαιώθηκε απόλυτα και συγχρόνως λειτούργησε σαν μια μαγική ενδοσυνεννόηση ψηφοφόρων. Ενα υπογείως συμφωνημένο «ως εδώ», μια κόκκινη διαχωριστική συνειδησιακή γραμμή αξιοπρέπειας, δυο κόσμων. Δύο κόσμων που όμως οφείλουν να συμβιώσουν.
Ας μην τσιγκουνευόμαστε τον καλό λόγο. Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η διαχείριση της νίκης του, η συμπεριφορά του, είναι πολιτικού παλαιάς κοπής. Αποδεικνύει άριστο πολιτικό ένστικτο-κριτήριο και μέσα απ΄όλα (όχι «πάνω απ΄όλα») ευαισθησία και αγωγή. Ίσως γι΄αυτό, εκείνο το «ο λαός θα αποφασίσει αν θέλει επιστροφή στα σκοτάδια» του Αλέξη Τσίπρα, σου έφερνε μελαγχολία εκ κλαυσίγελου.