Καλυφθείτε! Ορυμαγδός διαφημίσεων επιπίπτει επί των κεφαλών μας, όπου κι αν εκτίθεται κανείς επικοινωνιακά: αφυγραντήρες παντού, ως εδάφους αέρος υπερόπλα, που απειλητικά υπερίπτανται στον διαφημιστικό χωροχρόνο σ’ εφημερίδες, τηλεόραση και διαδίκτυο. Αφυγραντήρες έξυπνοι και αθόρυβοι, για κάθε εύρος τετραγωνικών και για κάθε γούστο, αυτόματοι κι ενσώματοι, με ιονιστή ή με συμπιεστή, έστω κι αν αγνοείς το τι βερίκοκο εστί.
Αφυγραντήρας είναι η συσκευή που σχεδιάστηκε για να μειώνει την υγρασία των χώρων και να κρατά τον αέρα υγιεινό. Για να υπάρχει τόση διαφημιστική δαπάνη, μάλλον τσιμπάνε οι δέκτες και ανάγκα και η αγορά πείθεται. Θέλουμε (ή μας λένε πως θέλουμε) άλλη ατμόσφαιρα, αέρα καθαρό άνευ υδρατμών, όχι θολά τζάμια και σε γενοκτονία τα ακάρεα και τη μούχλα. Πίσω υγρασίες και σας φάγαμε.
Νέο, υγιές, ευάερο κλίμα παντού στη χώρα είναι το μάλλον καθολικό αίτημα και βρέθηκε έναντι κάποιων δεκάδων ευρώ η εύκολη λύση: πατάς ένα κουμπί και βγαίνει η… αφύγρανση. Αφυγρανθείτε, στραγγίστε κάθε υγρασία, στεγνώστε τα πάντα, έστω και με άτοκες δόσεις. Το τάχα ράστα κι άστα σλόγκαν «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» μάλλον παραπλανητικό ήταν και πρέπει τάχιστα να γραφεί το σίκουελ της τωρινής αυτογνωσίας: «Eχει υγρασία στην Ελλάδα». Και φαίνεται από την τόση διαφημιστική πρεμούρα πως ξαφνικά πολλή υγρασία έπεσε τριγύρω. Εδώ τριγύρω εεε, όχι στη Νορβηγία.
Ένας τεράστιος αφυγραντήρας σκεπάζει πλέον σιγά σιγά τον ουρανό από Εβρο μέχρι Γαύδο κι η θειά η Παρασκευούλα πήρε Μαυροπαρασκευιάτικα τρεις αφυγραντήρες κοψοχρονιά, για να ‘χει και κάβα. Το «αφυγραίνω άρα υπάρχω» κοντεύει να γίνει λόγος ύπαρξης και στόχος εθνικός και μπαίνει πλέον σε κίνδυνο μέχρι και η πατροπαράδοτη συντηρητική μέσα μούχλα μας, με την οποία γενεές γενεών Νεοελλήνων μεγάλωσαν: ακόμη ελληνικές ταινίες του 50 παίζει η τηλεόραση, ακόμη ζεϊμπέκικα με βασιλικό κι ασβέστη χορεύουμε, ακόμη υιούς των μπαμπάδων τους ψηφίζουμε. Τα πάντα προς αφύγρανση λοιπόν και η χώρα σε λίγο θα μοιάζει με μιαν απέραντη Κωπαΐδα.
Κι όμως, στα χρόνια της αφυγραντικής υστερίας κάποιες λίγες, επί της ουσίας, υγρασίες, καλά εντός κρυμμένες, ανθίστανται και αρνούνται πεισματικά να στεγνώσουν. Κάτι χαμένοι ιδρώτες και κόποι ίσως, που αέρας έγιναν και τζάμπα πήγαν κι εξανεμίστηκαν στα δέκα χρόνια της Κρίσης. Κάτι δάκρυα από γέλια μέχρι δακρύων κάθε φορά που ο κάθε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πρωθυπουργικό προθάλαμο ερχόταν να μας σώσει. Και κάτι βουρκωμένα μάτια επίσης, όσες φορές αποχαιρετούσαμε δικές μας και δικούς μας που από ρουφιάνα ανάγκη μετανάστευαν.
Το μακρινό 1953 όμως, όταν ακόμη δεν περνούσε καν από το μυαλό κανενός η ανάγκη εφεύρεσης μιας συσκευής όπως ο αφυγραντήρας, κάποιος ανύποπτα και επακριβώς προέβλεπε το αποστραγγισμένο παρόν μας, γι’ αυτό και ήταν Ποιητής:
«Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία.»