Για μερικές ημέρες φέτος το καλοκαίρι πολλοί Ελληνες, παραζαλισμένοι ίσως από τον καύσωνα, νιώσαμε ότι δεν ζούμε σε κάποια «χώρα» (μέλος της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και ανάμεσα στις 50 πλουσιότερες του κόσμου), αλλά σε έναν «χώρο» γεωγραφικό όπου όλα έχουν απορρυθμιστεί και πάνε από το κακό στο χειρότερο. Σαν να ήρθαν μαζεμένα στο κεφάλι μας σε λίγες εβδομάδες όλα τα χαρακτηριστικά της «αθάνατης Ελλάδας», αυτής που πάντα ζει και μας θυμίζει την παρουσία της, παρά τις προσπάθειες που γίνονται κατά καιρούς να γίνουμε «κανονική χώρα».
Δεν έχουμε μπει ακόμη στον Αύγουστο και είχαμε ήδη δύο εκλογές με ένα σαρωτικό εκλογικό αποτέλεσμα, ανέλαβαν νευραλγικά πόστα στην κυβέρνηση ο Μηταράκης και ο Κικίλιας, παραιτήθηκε ο Τσίπρας και έφυγε για διακοπές στην Αμερική. Μετά άρχισε ο καύσωνας, που ήταν χειρότερος σε ένταση από αυτόν του 1987 (των 3.000 έως 5.000 νεκρών, ανάλογα με τις εκτιμήσεις), δόθηκαν μάχες με τις φλόγες, κάηκαν εκτάσεις και σπίτια στα Δερβενοχώρια, το Λαγονήσι και αλλού, κατέρρευσε γέφυρα στην Πάτρα, 30.000 τουρίστες «εκκενώθηκαν» από τη Ρόδο, κάηκαν επί 10 μέρες δάση, σπίτια και ξενοδοχεία, και στις 25 Ιουλίου δύο ηρωικοί πιλότοι, ο Χρήστος Μουλάς και ο Περικλής Στεφανίδης, έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους την ώρα που επιχειρούσαν σε πυρκαγιά στην Κάρυστο. Με ένα παμπάλαιο Canadair.
Δύο ημέρες μετά συνέβη κάτι αδιανόητο. Μια κορυφαία στρατιωτική βάση της χώρας, η 111 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας στη Νέα Αγχίαλο, αποδείχθηκε ότι όχι απλώς δεν ήταν «φρούριο» απέναντι σε κάθε απειλή, αλλά πιάστηκε εντελώς απροετοίμαστη για μια φωτιά που έκαιγε επί μέρες στην ευρύτερη περιοχή. Ακολούθησαν τρομακτικές εκρήξεις, εκκενώσεις δια θαλάσσης και ο Μπέος (δήμαρχος Βόλου) να συντονίζει, σε μια ατμόσφαιρα χάους και ιλαροτραγωδίας, όπου κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συμβαίνει. Η εκδίκηση της «αθάνατης Ελλάδας».
Μέσα σε όλα αυτά δεν ήθελε πολύ να αρχίσουν οι πικροί διάλογοι του τύπου «-Γίναμε Ουγκάντα», «-Ποια Ουγκάντα, η Ουγκάντα είναι μια χαρά», μεταξύ καλοπροαίρετων πολιτών που πόνταραν στην κανονικότητα. Και είδαν την «αθάνατη Ελλάδα» να τους κόβει ξανά τα πόδια. Σύμφωνοι, μιλάμε για σκέψεις και συμπεράσματα που βγαίνουν εν θερμώ. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει σήμερα ούτε με πόλεμο ούτε με οικονομική χρεοκοπία. Είναι, δε, σουρεαλιστικό ότι την ώρα που συνέβαιναν αυτά, το Bloomberg έγραφε για την «αναγέννηση της Ελλάδας» και ότι «Η Ελλάδα ξαφνικά ανθεί», με αφορμή την οικονομία. Από την άλλη, στους αριθμούς που διαβάζουν οι ξένοι δεν φαίνονται ο Μηταράκης και ο Μπέος.
Το αίσθημα ανασφάλειας που άπλωσε το φιάσκο της 111 Πτέρυγας Μάχης αλλά και η πρώτη ανακοίνωση της Πολεμικής Αεροπορίας, σαν να μιλούσε για προς εκκένωση χωριό, έγιναν βούτυρο στο ψωμί των πάσης φύσεως Κασιδιάρηδων. Αλλά και κάποιων αριστερών, ειρηνιστών, διεθνιστών και αντιμιλιταριστών το δίχως άλλο, που αίφνης έγιναν όμως ειδικοί για τον οπλισμό των F-16 C/D Block 50. Ακριβώς μέσα σε αυτό το ασφυκτικό και ζοφερό κλίμα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο Μηταράκης, είχε τη δεύτερη πολύ προχωρημένη ιδέα του φετινού καλοκαιριού. Η πρώτη ήταν η έφιππη αστυνομία ανάμεσα στα μπάζα των έργων της Πανεπιστημίου.
Εν μέσω πυρκαγιών, πανελλήνιου θρήνου για τα δυο παλικάρια της Πολεμικής Αεροπορίας και εκρήξεων πυρομαχικών F-16 στον Βόλο, σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα να πάει, σύμφωνα με την «Καθημερινή», για διακοπές σε «μακρινό νησί». Και μάλιστα να επιβιβαστεί σε ένα σκάφος, όπου έμεινε για αρκετές ώρες. Επισήμως παραιτήθηκε για «προσωπικούς λόγους», επί της ουσίας απολύθηκε από τον Πρωθυπουργό –όπως κατέστη ατύπως σαφές πολύ γρήγορα– διότι απουσίαζε από τη θέση του όταν δινόταν η μάχη με τις φλόγες.
Ή, καλύτερα, θα πρόσθετε κανείς, διότι επέλεξε τη λάθος στιγμή να γίνει ένας ευθυτενής σημαιοφόρος της «αθάνατης Ελλάδας» στις καλοκαιρινές του διακοπές. Του πνεύματος, δηλαδή, της αδιαφορίας, του ατομισμού και του ωχαδερφισμού, όταν οι άλλοι δίνουν ακόμη και τη ζωή τους για τρεις κι εξήντα.