Ως μη πολιτικός, με τον κοινό νου, σκέπτομαι πόσο αποτελεσματική μπορεί να αναδειχθεί μια παμπόνηρη πολιτική των Τούρκων όσο αδικαιολόγητη, προκλητική, αήθης και παρά πάσαν έννοια δικαίου και ηθικής κι αν είναι. Μια πολιτική τού Ερντογάν που ένα «τίποτα» ένα ανύπαρκτο στην πραγματικότητα θέμα μπόρεσε τεχνηέντως να το μετατρέψει σε «μείζον» εθνικό, πολιτικό και ανθρωπιστικό ζήτημα για διαπραγματευτικούς σκοπούς.
Ένα απλό περιστατικό -την κατά λάθος είσοδο στη συνοριακή τουρκική περιοχή δύο ελλήνων στρατιωτικών εν υπηρεσία, που θα περνούσε κανονικά απαρατήρητο και θα διευθετείτο αμέσως επί τόπου- κατάφερε τεχνητά, τεχνηέντως και δολίως η ηγεσία τής Τουρκίας να το αναδείξει σε μείζον πολιτικό ζήτημα και να το αξιοποιήσει πολλαπλώς προς το συμφέρον της. Προκαλώντας αιτήματα και παρεμβάσεις άμεσα μεν σε επίπεδο διμερές με την Ελλάδα, έμεσα δε σε επίπεδο ευρωπαϊκό λόγω ΕΕ, σε επίπεδο ευρωπαϊκό και ΗΠΑ λόγω ΝΑΤΟ (και συναφείας με τον πάστορα για τις ΗΠΑ), σε επίπεδο συστάσεως ή/και παρακλήσεως από ηγέτες χωρών, σε επίπεδο παρεμβάσεως πολλών φορέων κ.λπ. Δηλαδή ένα «τίποτα» σε επίπεδο κανονικότητας αναδείχθηκε πολιτικά, επικοινωνιακά και ανερυθριάστως συμφεροντολογικά σε διαπραγματευτικό χαρτί ποικίλων απαιτήσεων τής Τουρκίας. Και συρθήκαμε όλοι -και πρώτα εμείς οι Έλληνες για τους δικούς μας έλληνες στρατιωτικούς και έλληνες πολίτες, τα δικά μας παιδιά- στο άρμα τού Ερντογάν που φαντασιώνεται πολιτικά και συγχέει ουτοπικά τη σημερινή Τουρκία με την αλήστου μνήμης Οθωμανική Αυτοκρατορία! Πιέζει, απειλεί, εκβιάζει, πάνω απ’ όλα προκαλεί τούς πάντες και τα πάντα.
Και η Τουρκία να βρίσκεται υπό οικονομική κατάρρευση (σε πλήρη αναντιστοιχία με τη χλιδή τού παλατιού τού Σουλτάνου, άλλη πρωτοφανής πρόκληση), ένας λαός, ο λαός του να κινδυνεύει (όπως στο πρόσφατο παρελθόν) να βυθιστεί στην κρίση και να υποστεί τις δικές μας πικρές εμπειρίες, και ο αρχομανής ηγέτης να προβαίνει σε παραγγελίες δισεκατομμυρίων για εξοπλισμούς, με πόρους που δεν διαθέτει εις βάρος τελικά των ανήμπορων πολιτών τής χώρας του. Με χιλιάδες πολιτών να βρίσκονται στις φυλακές ή απολυμένοι ή αυτοξόριστοι σε απόγνωση.
Δεν έχω τις διπλωματικές γνώσεις (αποτελεί άλλωστε και «διάγνωση» τού υπουργού κ. Κοτζιά!) ούτε την ικανότητα να κρίνω πολιτικά γιατί ο Ερντογάν (και όχι η τουρκική δικαιοσύνη αφ’ εαυτής) απελευθέρωσε τους δύο στρατιωτικούς μας. Λέγονται και γράφονται πολλώ ως πιθανές έως ευλογοφανείς ερμηνείες. Ωστόσο, άβυσσος η ψυχή τού ανθρώπου, και ακόμη περισσότερο χαώδης άβυσσος η ψυχή τού Ερντογάν…
Για εμάς προέχει ότι τα δύο παλληκάρια μας βρίσκονται πίσω σε μια πατρίδα, που όσα προβλήματα κι αν έχει, εξακολουθεί να είναι μια δημοκρατική ελεύθερη πατρίδα. Έστω κι αν η χώρα μας αναγκάστηκε να παρακαλά και να ευχαριστεί μετά τη λήξη τού προβλήματος για ένα θέμα που με ευθύνη τής τουρκικής πολιτικής ηγεσίας δεν έπρεπε ποτέ να έχει υπάρξει.