Χθες περάσαμε μερικές πάρα πολύ εποικοδομητικές ώρες στα ελληνικά social, αναλύοντας το λογότυπο της Νέας Αριστεράς και αναζητώντας το κρυφό νόημά του. Είναι, άραγε, ένα τόξο που δείχνει αριστερά, ή ένα ανθρωπάκι που περπατάει προς τα δεξιά; Σαν έτοιμα από καιρό εμφανίστηκαν δεκάδες memes, μερικά πράγματι πολύ αστεία, και βέβαια οι πιο ψαγμένοι αμέσως βρήκαν ότι υπάρχει ήδη ακριβώς το ίδιο λογότυπο, το οποίο χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια μια ταϊλανδέζικη εταιρεία που φτιάχνει –άουτς– καρέκλες… Σου λέει ο γραφίστας, δεν μας διαβάζουν στην Ταϊλάνδη, πάρ’ το όπως είναι.
Αυτό με τις καρέκλες θα ήταν καταπληκτική τρολιά εκ μέρους των «11» αν είχε γίνει επίτηδες, αλλά μάλλον κατά λάθος έγινε. Αν είχαν τόσο χιούμορ, εξάλλου, θα έβαζαν μια κανονική, αναπαυτική καρέκλα για σήμα τους. Ιδανικά εκείνη την περίφημη πάνω στην οποία είχε απαθανατιστεί να τρώει φιστίκια ο Αλέξης Τσίπρας.
Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι δεν γέλασαν καθόλου, κάποιοι άλλοι απάντησαν «εσείς να κοιτάξετε το σκυλάκι του Κασσελάκη», και μετά το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει καθώς άρχιζες να διαβάζεις μακροσκελείς αναλύσεις επί του νέου κόμματος, αναλύσεις που ξεκινούσαν από το λογότυπο και έφταναν στον Φρόιντ και τον Λακάν, περνώντας από όπου μπορεί να φανταστεί κανείς· πάντα για το λογότυπο μιλάμε, όχι για πολιτική, μην μπερδεύεστε.
Τόση ψυχανάλυση για ένα λογότυπο σε κάνει να πιστεύεις ή ότι το λογότυπο είναι τρομερά πετυχημένο ή ότι όσοι ασχολήθηκαν με αυτό είναι τρομερά αργόσχολοι.
Στο μεταξύ, περνούσαν από μπροστά μας κοπάδια από καμήλες που καταπίνονταν αμάσητες. Τι είπε το νέο κόμμα; Τι θέλει από τη ζωή μας; Τι καινούργιο έχει να φέρει; Γιατί να το ψηφίσει κανείς; Τι έχει να πει για το τάδε και το δείνα θέμα; Εντάξει, θα τα μάθουμε στην πορεία αυτά, υποθέτω. Ή και όχι. Διότι το ζήτημα δεν είναι εάν θα μας πουν, αλλά εάν εμείς θέλουμε να ακούσουμε.
Ενδιαφέρεται κανείς πλέον για την πολιτική; Νομίζω ελάχιστοι, αυτοί που είναι μέσα στην πολιτική βασικά. Η γενική απαξίωση της πολιτικής δεν είναι κάτι που ανακαλύπτουμε τώρα, φυσικά, είναι η μεγαλύτερη κουβέντα της εποχής. Είναι μια διαπίστωση που όλοι κάνουν, όλοι βλέπουν τις συνέπειές της, όλοι «τρομάζουν» με αυτές, αλλά κανείς δεν κάνει το παραμικρό για να την αναστρέψει.
Η πολιτική είναι κάτι που διεξάγεται πλέον εντελώς ερήμην μας, πίσω από τις πόρτες των υπουργείων ή της Βουλής, ή οπουδήποτε, κι εμείς απλώς καλούμαστε κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίσουμε λογότυπα, σκυλάκια, καπελάκια, αυτόν που φωνάζει περισσότερο ή λιγότερο –ασχέτως του τι λέει–, αυτόν που συμπαθούμε φατσικά ή όχι, αυτόν που μας υπόσχεται σε πολύ γενικό πλαίσιο ότι όλα θα πάνε καλά –και ας μην έχει ιδέα πώς θα τα κάνει καλά–, αυτόν που θύμωσε με τον προηγούμενο, που μας κάνει καρδούλες, που έχει ωραία social, αυτόν εν τέλει που μας διασκεδάζει περισσότερο.
Διυλίζοντας το λογότυπο και καταπίνοντας την πολιτική, περνάνε οι ώρες, οι μήνες, τα χρόνια και η ουσία ξεχνιέται κάπου στο βάθος της ντουλάπας του μάρκετινγκ. Ούτε καν του πολιτικού μάρκετινγκ, αλλά του σοσιαλμιντιακού.
Λίγο πριν από την ανακοίνωση των 11, μιλούσε ο Στέφανος Κασσελάκης στον Alpha. Τον παρακολούθησα με τεράστια προσοχή, αλήθεια λέω. Αν με ρωτήσετε τι είπε, δεν έχω να σας πω απολύτως τίποτε. Διότι επί της ουσίας δεν είπε κάτι πέραν του «έχουμε σχέδιο, θα δείτε». Εντάξει. Λίγο μετά, βγήκαν η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος και ο Χαρίτσης στο Σεράφειο και μίλησαν κι αυτοί. Συμπαθέστατοι, μετρημένοι και μαχητικοί και οι τρεις, ίσως βέβαια να φταίει ακριβώς ότι έβλεπα τον Κασσελάκη πριν. Και αυτοί έχουν σχέδιο. Εντάξει.
Πώς ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν όλοι αυτοί τη ζωή μας καλύτερη, όμως; Αγνωστο. Ας ρωτήσουμε το λογότυπο, ίσως αυτό να ξέρει.