Ας αφήσουμε τα προσωπικά για το τέλος. Ας το δούμε πολιτικά. Τι μπορεί να σημαίνει η απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου από τους συνδυασμούς και, γενικά, από το ΚΙΝΑΛ;
Είναι προφανές ότι η Φώφη Γεννηματά εκτίμησε ότι θα επαναπατρίσει ψηφοφόρους που εκδηλώνουν δυσανεξία προς το πρόσωπο του Βενιζέλου. Άλλωστε στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται συνέχεια το «Ο λαός δεν ξεχνά Βενιζέλο-Σαμαρά».
Η κυρία Γεννηματά απευθύνεται σε αυτούς τους ψηφοφόρους και τους λέει ότι, ως ΚΙΝΑΛ, μπορεί να καλύψει μία πολιτική-ψυχολογική ανάγκη που, μέχρι πρόσφατα, εξυπηρετούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μία τοποθέτηση στον χώρο της Κεντροαριστεράς χωρίς πρόσφατες μνημονιακές αναφορές και, κυρίως, χωρίς καμία διασύνδεση με τη Νέα Δημοκρατία. Ουσιαστικά η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είναι σαν να δηλώνει ότι η σύμπλευση με τη ΝΔ αποκλείεται, ενώ το κοινό κυβερνητικό παρελθόν γίνεται πλέον αντικείμενο καταγγελίας. Με τον Βενιζέλο επικεφαλής στο Επικρατείας, τα σενάρια για τη μετεκλογική προοπτική του ΚΙΝΑΛ θα ήταν διαφορετικά, τουλάχιστον στο επίπεδο των συμβολισμών.
Θα κερδίσει ή θα χάσει ψήφους το ΚΙΝΑΛ χωρίς τον Βενιζέλο; Θα συμβούν και τα δύο, απλώς δεν ξέρουμε προς τα πού θα βαρύνει το ζύγι. Σίγουρα κάποιοι θα φύγουν χωρίς ενδοιασμούς για τον Μητσοτάκη. Αλλά και κάποιοι άλλοι θα επιστρέψουν στο ΚΙΝΑΛ. Ωστόσο το πολιτικό ρίσκο είναι τόσο μεγάλο και ίσως κοστίσει στην κυρία Γεννηματά περισσότερο από όσο είχε υπολογίσει. Σίγουρα πάντως, είναι μία κίνηση που θα προκαλέσει ικανοποίηση στη ΝΔ και προβληματισμό στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εδώ μιλάμε για το ΚΙΝΑΛ, έτσι δεν είναι;
Αυτό, λοιπόν, που έκανε η κυρία Γεννηματά, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μία παράτολμη κίνηση στο πολιτικό παιχνίδι. Είναι μία απόφαση με ιστορικό βάθος. Μία απόφαση που είναι, πρωτίστως, ασεβής προς την ιστορία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Είναι, τέλει, μία πρωτοβουλία που μειώνει το ειδικό παρεμβατικό βάρος του ΚΙΝΑΛ. Η Γεννηματά είχε στην ομάδα της τον καλύτερο κοινοβουλευτικό της χώρας και τον πέταξε στην κερκίδα. Είχε μία παρεμβατική φωνή που συγκέντρωνε την προσοχή, αλλά αποφάσισε να της χαμηλώσει την ένταση. Στην ουσία τραυματίζει και η ίδια τον εαυτό της. Έγινε και η Φώφη τόσο κυνική;
Ο Βενιζέλος, φυσικά, το περίμενε. Για αυτό και στις τελευταίες τοποθετήσεις του σημείωνε ότι για τον ίδιο το μείζον δεν είναι η κοινοβουλευτική έδρα, αλλά το να ακούγεται σε ένα ευρύτερο, εθνικό πλαίσιο. Ναι, εννοείται, ότι ο Βενιζέλος πάντα θα ακούγεται όπως μία καμπάνα που βρίσκεται έστω και μακριά. Επίσης το πολιτικό του ανάστημα δεν του επέτρεπε, εκ των πραγμάτων, να φιλάει δαχτυλίδια και να σιωπά ή να αναπαράγει τα κομματικά non paper.
Η Προεδρία της Δημοκρατίας δείχνει, αντανακλαστικά, ως ένας λογικός προορισμός αν και εδώ τα πράγματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα. Ακόμα και αν το σκεφτεί ο Μητσοτάκης, θα πρέπει να το θέλει και η Φώφη. Και αν μη τι άλλο, αν ο Βενιζέλος μπει στο Προεδρικό Μέγαρο, δεν θα παριστάνει τον τσολιά. Κάτι, όμως, πρέπει να κάνει. Κυρίως για τον εαυτό του. Δεν δύναται να πορεύεται στο εξής ως ο άνθρωπος που τον έβγαλε από την πολιτική η Φώφη.