Στην τελευταία ομιλία του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ανέφερε ότι το πρόβλημα του αφηγήματος για την ανασυγκρότηση του τόπου βρίσκεται στη σύνδεση της μεσαίας τάξης με τον πολιτικό χώρο του Κέντρου.
Και είπε, κατά λέξη, τα εξής: «Πιστεύω ότι αυτό είναι και το μεγάλο κενό με το οποίο οδηγούμεθα στις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Θέλω να ελπίζω ότι, μετά τις εκλογές, το κενό αυτό θα καλυφθεί εκ των πραγμάτων, γιατί η χώρα έχει ανάγκη να έχει μία εθνική προοπτική, να έχει ένα νέο εθνικό και κοινωνικό αφήγημα που οδηγεί στην ανασυγκρότησή της».
Αυτό θα μπορούσε εύκολα να ερμηνευτεί ως προαναγγελία για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχήματος ή, για να το πω ωμά, όποιος το διαβάζει ή το ακούει δικαιούται να υποθέσει ότι ο Βενιζέλος κινείται προς την ίδρυση κόμματος.
Λίγες ώρες νωρίτερα, από το ίδιο βήμα, η Άννα Διαμαντοπούλου τον καλωσόρισε, με νόημα, στο κλαμπ των ανέστιων πολιτικών. Ρώτησα την κυρία Διαμαντοπούλου αν θα συμμετείχε σε ένα νέο εγχείρημα στο χώρο του Κέντρου, σε ένα κόμμα που θα μάζευε τους, επίσης ανέστιους, «ποταμίσιους». Μου είπε ότι μία σχετική πρωτοβουλία θα την ενδιέφερε, ωστόσο η ίδια δεν θα έσπευδε να την αναλάβει. Θεωρεί, άλλωστε, ότι αυτός ο χώρος βρίσκεται τώρα στο μήνα του μέλιτος με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν έχει και άδικο. Η φθορά ή η κόπωση από τον Μητσοτάκη θα είναι λίπασμα για να ανθίσει κάτι σε ένα χωράφι που έσπειραν αρκετοί, αλλά κανένας δεν ευτύχησε να θερίσει. Αυτή τη στιγμή, όμως, το προφίλ Μητσοτάκη εξασφαλίζει κεντρώα ερείσματα στη Νέα Δημοκρατία και λειτουργεί περίπου ως ρεύμα στον χώρο -θα σαρώσει οτιδήποτε σταθεί κόντρα. Επίσης μπαίνει στο Μαξίμου με χρονική προοπτική που υπερβαίνει τα όρια της τετραετίας. Αν θεωρήσουμε ότι η χώρα εισέρχεται σε περίοδο κανονικότητας, τότε και ο Μητσοτάκης δύναται να βλέπει τον ορίζοντα του στο ίδιο βάθος με τους, προ κρίσης, προκατόχους του.
Αν η λαϊκή Δεξιά πάρει χώρο από τον Μητσοτάκη και αν η κυβέρνηση του δεν ικανοποιήσει φιλελεύθερες και προοδευτικές προσδοκίες, τότε, πράγματι, για ένα κομμάτι του πολιτικού ακροατηρίου θα προβάλλει η ανάγκη νέας έκφρασης στον χώρο του Κέντρου -θεωρούμε πλέον ως δεδομένη την απομάκρυνση του ΚΙΝΑΛ από αυτή τη σφαίρα.
Υπάρχει, λοιπόν, έδαφος για κάτι που θα επαναλάμβανε το εγχείρημα του Ποταμιού; Για ένα κόμμα, ας το πούμε «κόμμα Βενιζέλου», πάνω σε μία πλατφόρμα ιδεών που δεν θα μετέφερε βαρίδια και αγκυλώσεις από παρωχημένα ιδεολογικά πρόσημα; Μη βιαστείτε να κάνετε πρόχειρες συγκρίσεις με το Ποτάμι, τους ερασιτεχνισμούς και τις ακροβασίες του -άλλα πρόσωπα και άλλα πρότυπα.
Μιλάμε πρόωρα για μία αφηρημένη υπόθεση, όσο και αν ο Βενιζέλος έδειξε να περιγράφει πρόθεση. Άλλωστε αυτή τη στιγμή, όσο εξαρτάται από τον ίδιο, άλλο τόσο συναρτάται και με τον Μητσοτάκη. Επειδή όμως η φθορά έχει νομοτελειακή σχέση με την πολιτική, αν ο Βενιζέλος είναι υπομονετικός, ίσως μας πει περισσότερα από αυτά που περιμένουμε να ακούσουμε.