Φθινόπωρο που είναι, κατεβαίνει μια ξαφνική ριπή παγωμένου αέρα από την πλαγιά του βουνού, χώνεται βαθιά μέσα στην πιο απάτητη λόχμη του δάσους της Δαδιάς και αποκολλά ένα κίτρινο αποκαμωμένο πλατανόφυλλο από το κλαδί του. Πέφτει αυτό στο νοτισμένο χώμα χωρίς να βγάλει άχνα, χωρίς ήχο, χωρίς οδυρμό. Σε λίγο, ο αέρας στέλνει κι άλλα από πάνω του να το σκεπάσουν.
Ο θάνατός του ούτε παρατηρήθηκε ούτε αξιολογήθηκε από κανέναν. Η πτώση του δεν επιβεβαίωσε το φαινόμενο της πεταλούδας, κανένας τυφώνας δεν ξέσπασε στην Κίνα εξαιτίας του. Κάποια διπλανά του φύλλα στο κλαδί (άλλα πράσινα, ολοζώντανα κι άλλα κιτρινοκαφέ ετοιμοθάνατα) το είδαν ξαφνικά να τους εγκαταλείπει και σοκαρίστηκαν ή τρομοκρατήθηκαν. Αλλο τίποτα δεν συνόδευσε την κάθοδό του προς τη γη, που είναι ο Αδης των δέντρων.
Δεν ξέρουμε αν εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου που το έρμο πλατανόφυλλο βίωσε το «κραχ» της μετάβασής του από τη ζωή στην ανυπαρξία, είδε όλη του τη ζωή να περνά από μπροστά του, όπως μας βεβαιώνουν οι λογοτέχνες. Μα ακόμα κι αν ψάξουμε να το βρούμε μέσα στο παχύ στρώμα των νεκρών φίλων και συντρόφων του για να το ρωτήσουμε, δεν θα μας απαντήσει. Κρίμα, γιατί αν κάναμε αυτή τη συζήτηση, ίσως μαθαίναμε τη διαφορά που αποκτά εκείνη την καίρια στιγμή του θανάτου, μια γεμάτη και σημαντική ζωή από μια ασήμαντη και αδιάφορη επιβίωση.
Λέτε τα επιτεύγματα και οι καλοσύνες της ζωής που φεύγει να γλυκαίνουν λίγο το σοκ της αναχώρησης; Ή μήπως το κάνουν σκληρότερο και πιο οδυνηρό; Λέτε οι αμαρτίες και τα ποδοπατήματά μας να ζητούν αποζημίωση το φρικτό εκείνο υποδευτερόλεπτο της τελευταίας εκπνοής μας; Ο Καίσαρας, ο Αλέξανδρος, ο Τσόρτσιλ ή ο Ροκφέλερ να πέθαναν άραγε λιγότερο ή περισσότερο δραματικά και πονεμένα από εκείνο το έρμο πλατανόφυλλο; Το άχρονο στερέωμα που κρέμεται από πάνω μας έχει απαντήσει τελεσίδικα σε αυτό. Εμείς όχι.
Αρνούμαστε να δεχτούμε τα αυτονόητα και τελεσίδικα της φύσης και του Σύμπαντος. Συνεχίζουμε να ψάχνουμε μια μεγάλη απάντηση για να κρεμαστούμε πάνω της. Την αναζητούμε στους θεούς που δήθεν μας περιμένουν στους παραδείσους τους, την εναποθέτουμε στην υστεροφημία που αφήνουμε πίσω μας. Τι αλαζονικές και αστείες υπάρξεις είμαστε εν τέλει. Μια Φώφη, που φεύγει ξαφνικά, μας εξανθρωπίζει δευτερολεπτικώς κι ύστερα ξαναγινόμαστε τα καθαρματάκια που είναι σίγουρα ότι οι ριπές του βουνίσιου αέρα, που σφυρίζουν κατεβαίνοντας την πλαγιά, δεν είναι για μας.