Είχε τόσο κόσμο που έπρεπε να διασχίσεις ένα ανθρώπινο τείχος, κυρίως από πασόκους, για να βρεθείς κοντά στη σκηνή. Υπήρξε βέβαια και εκπροσώπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, αλλά αυτούς δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις, έχουν ακόμα το ίδιο χρώμα.
Νόμιζα ότι θα βγάλω συμπεράσματα στο χειροκρότημα προς την Εφη Αχτσιόγλου. Ομως όλη η αίθουσα της χάρισε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, αντίστοιχο με αυτό που κέρδισε και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης. Ο Διονύσης Τεμπονέρας υστέρησε ελαφρώς στο πρώτο χειροκρότημα, αλλά ανέβασε την ένταση του στα κόκκινα όταν θύμισε ότι η χώρα χρεοκόπησε από τον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.
Αλλά επειδή βρισκόμασταν σε θέατρο, ήρθε ο Στέφανος Κασσελάκης για να κλέψει την παράσταση. Μπήκε μέσα την ώρα που μιλούσε η Εφη Αχτσιόγλου. Ακούστηκαν συγκρατημένες αποδοκιμασίες. Λογικό. Αυτός δεν ήταν που εξέφραζε ενόχληση για την εκδήλωση; «Καλησπέρα Στέφανε» του είπε η Αχτσιόγλου. Κάθισε στην πρώτη σειρά, δεν πήρε τον λόγο που του προσέφεραν οι διοργανωτές και αποχώρησε μόλις τελείωσαν οι βασικές τοποθετήσεις. Και έφυγε από την πίσω πόρτα. Σίγουρα θα ήταν ικανοποιημένος από αυτά που άκουσε.
Η εκδήλωση, που διοργανώθηκε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» είχε έναν ιντριγκαδόρικο τίτλο: «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;». Απάντηση δεν υπήρξε. Λογικό. Ποιος να μιλούσε για πρόσωπα; Ο Τεμπονέρας που είχε τον Κασσελάκη στην πρώτη σειρά; Ο Χριστοδουλάκης που έπρεπε να κάνει δήλωση πίστης στο κόμμα και στον πρόεδρο του για να σταματήσει η μουρμούρα; Η Αχτσιόγλου μπορεί να ήθελε να ακούσει το όνομα της σε αυτήν την κουβέντα, αλλά αυτή το ξέκοψε πρώτη από νωρίς. Μίλησε για συνεργασίες, όχι συγχωνεύσεις.
Αν θέλετε το ενδιαφέρον της εκδήλωσης δεν είχε να κάνει τόσο με αυτά που ακούστηκαν από τη σκηνή. Είπαν τα αναμενόμενα, με προσοχή γιατί η περίσταση μπορεί να γεννούσε μεγάλες παρεξηγήσεις. Ο Τεμπονέρας και ο Χριστοδουλάκης έθεσαν τα κόμματα τους στο ρόλο του πρωταγωνιστή για την ανασύνταξη της προοδευτικής παράταξης. Η Αχτσιόγλου περπάτησε σε πιο αφηρημένο πεδίο. Με δυο λόγια κάλεσαν την κοινωνία να συγκροτήσει μέτωπο ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού με τη συνύπαρξη κομμάτων και φορέων. Δεν εξήγησαν όμως πώς θα γίνει αυτό. Αλλωστε για να επιτευχθεί η συσπείρωση των προοδευτικών πολιτών, κάποιος πρέπει να τους υποδείξει και το σημείο συνάντησης. Προφανώς αυτό δείχνει τούτη τη στιγμή άκαιρο και ανέφικτο. Διότι ακόμα και αν η κοινωνία είναι έτοιμη να το ακούσει, οι κομματικές ηγεσίες δεν είναι. Για την ακρίβεια δεν θέλουν να το ακούν.
Που λέτε το κύριο ενδιαφέρον της εκδήλωσης ήταν στην εντυπωσιακά μεγάλη συμμετοχή, στην αγωνία του απλού κόσμου που εκφράστηκε στις επιμέρους συζητήσεις. Εντάξει δεν ήταν μόνο απλός κόσμος. Ηταν και Παλαιστίνιοι που φώναξαν συνθήματα, ήταν και ένας από τη «Σεισάχθεια» που κατηγόρησε το πάνελ ότι διαλέγεται με τους αστούς. Τέλος πάντων, ενδεχομένως αυτά να αποτελούν μία αρχή για κάτι καινούργιο. Αρκεί βέβαια να αρθρωθεί και ουσιαστικός προγραμματικός λόγος. Ακούσαμε καταγγελίες και αφορισμούς για τον Μητσοτάκη. Οχι όμως και ουσιαστικές προτάσεις διακυβέρνησης. Χρειάζονται και αυτές, βλέπετε… Ωστόσο αν κάτι τέτοιο επαναληφθεί, αν η «ζύμωση» πάρει έκταση στην κοινωνία, εκ των πραγμάτων τα κόμματα θα συρθούν σε μια πιο ουσιαστική συζήτηση. Με βασικό σκοπό να την υπονομεύσουν, εννοείται.