Η κατάκτηση του Conference League από τον Ολυμπιακό και της Ευρωλίγκας του μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό ήταν η αφορμή για ένα ξέσπασμα χαράς. Και συνιστούν εν τέλει ένα κοινωνικό γενονός: Πόσο συχνά μας δίνεται η ευκαιρία να τα ξεχάσουμε όλα;
Η κοινωνική σημασία των δημοφιλών σπορ δεν είναι κάτι νέο, έχει μελετηθεί διεξοδικά. Αντλώντας θεωρητικό υπόβαθρο από το έργο του Εμίλ Ντιρκέμ, που θεωρείται ο πατέρας της κοινωνιολογίας, πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες τα περιγράφουν ως μια μορφή κοινωνικής θρησκείας. Ισως γι’ αυτό και οι πολιτικοί μας, ειδικά παραμονές εκλογών, παρακολουθούν με ευλάβεια το «κοινό αίσθημα», όχι μόνο των πιστών στις εκκλησίες, αλλά και των οπαδών στις πλατείες.
Αρκεί όμως η «μέθεξη» αυτή για να «γίνουμε Ευρώπη» στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, μετά από όσα έχουν συμβεί; Και πού βρισκόμαστε άραγε; Αφού μετρήσαμε τρεις νεκρούς σε δύο χρόνια από χούλιγκαν και αφού έκλεισαν τα γήπεδα για τους θεατές, ζήσαμε περίπου εκατό ημέρες που μας δίνουν κάποια ελπίδα.
Το νέο είχε όμως και πολλά στοιχεία από το παλιό:
—Ο Ολυμπιακός πέτυχε τον άθλο της κατάκτησης της Conference League μέσα στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια χωρίς να σημειωθούν σοβαρά έκτροπα (εξαίρεση οι βανδαλισμοί στις τουαλέτες του γηπέδου). Ενώ το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε χωρίς παρατράγουδα, με ανταγωνιστικό φίνις και νικητή τον ΠΑΟΚ.
—Στο μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε για 7η φορά στην Ευρωλίγκα στο Βερολίνο, στην ίδια πόλη όπου βρίσκονταν και οπαδοί του Ολυμπιακού χωρίς να πλακωθούν οι οπαδοί των δύο ομάδων —τουλάχιστον μεταξύ τους.
Ωστόσο:
♦ Το Κύπελλο Ελλάδας που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός στον Βόλο ήταν η φωτογραφία μιας τριτοκοσμικής χώρας και η επιτομή της μιζέριας. Αδειο γήπεδο, χαμηλού επιπέδου θέαμα και ο πρόεδρος του Αρη να κινείται επιθετικά προς τη γαλλίδα διαιτητή του αγώνα, Στεφανί Φραπάρ. Θα πείτε, έχουμε δει και χειρότερα: πρόεδρος να μπαίνει στο γήπεδο με το περίστροφο στο ζωνάρι και να κινείται προς τον διαιτητή. Ευτυχώς δεν το χρησιμοποίησε.
♦ Ο τελικός του Conference League ήταν μια τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού, μια επιχειρησιακή επιτυχία της Αστυνομίας και του υπουργού που την επέβλεψε, αλλά ταυτόχρονα και μια πηγή πικρών συμπερασμάτων. Το lockdown στην Αθήνα και ιδίως τα κλειστά σχολεία για να διεξαχθεί ένας τελικός ποδοσφαίρου δεν θυμίζουν ακριβώς Ευρώπη. Ναι, έπαιξε ρόλο το πρόβλημα πρόσβασης στο γήπεδο της ΑΕΚ, αλλά ο τρόπος που πήγαν οι οπαδοί στο γήπεδο θύμισε πιο πολύ το πώς κινούνται οι αποστολές του ΟΗΕ σε εμπόλεμες ζώνες.
Το επόμενο τεστ, γιατί δεν τελειώσαμε, θα είναι οι αγώνες Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού για το πρωτάθλημα στο μπάσκετ. Εχουμε μάλλον ξεχάσει ότι πέρυσι, στις 15 Ιουνίου, διακόπηκε λόγω επεισοδίων και καπνού ο τέταρτος τελικός μεταξύ των δύο ομάδων στο κλειστό του ΟΑΚΑ.
Μπαίνουμε λοιπόν σε νέα φάση για τα δύο πιο λαϊκά αθλήματα; Ας μην κοροϊδευόμαστε, σε καμία νέα φάση δεν μπαίνουμε. Είμαστε ακόμα στην ίδια. Εγιναν όμως τα πρώτα —σοβαρά ομολογουμένως— βήματα για την αντιμετώπιση των μεγάλων πληγών, με πρώτη την οπαδική βία:
—Με την αστυνομία να κινείται αθόρυβα και αποτελεσματικά και με πολιτική βούληση από την πλευρά της κυβέρνησης (που δεν την είχαμε δει με τέτοιο τρόπο στο παρελθόν), βρίσκονται στα χέρια της Δικαιοσύνης οι συλληφθέντες για τη δολοφονία του Γιώργου Λυγγερίδη.
—Μπήκαν κάμερες στα γήπεδα και μέσω Gov.gr το κράτος θα ξέρει ποιοι μπαίνουν στις θύρες. Επίσης, η κυβέρνηση λέει ότι αν πέσει κροτίδα, πυρσός ή επικίνδυνο αντικείμενο θα κλείνει το γήπεδο την επόμενη Κυριακή, όταν παίζει εντός έδρας η συγκεκριμένη ομάδα.
Στο ποδόσφαιρο, σε αγωνιστικό επίπεδο, η κατάκτηση του τροπαίου από τον Ολυμπιακό, που θα ενισχυθεί και οικονομικά, μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο των ματς στο χορτάρι. Γιατί το πιθανότερο είναι ότι και οι άλλες ομάδες θα κινηθούν ανταγωνιστικά ανοίγοντας κι αυτές την κλίμακα των επενδύσεών τους. Επίσης, οι ξένοι διαιτητές και το VAR, βοηθούν —παρά τα όσα λέγονται— στη διασφάλιση της αξιοπιστίας του πρωταθλήματος.
Ας σκεφτούμε όμως για λίγο ποιο είναι το κανονικό, για να καταλάβουμε και πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας:
♦ Κανονικότητα είναι να μπορούν να πηγαίνουν στο γήπεδο οικογένειες με παιδιά χωρίς να κάθονται δίπλα τους μαχαιροβγάλτες, μπράβοι και μέλη συμμοριών που πουλάνε προστασία σε νυχτερινά κέντρα. Είμαστε εκεί; Οχι ακόμη.
♦ Κανονικότητα είναι να μπορούν να βλέπουν στο ίδιο γήπεδο έναν αγώνα οπαδοί αντίπαλων ελληνικών ομάδων. Είμαστε εκεί; Ούτε κατά διάνοια.
♦ Κανονικότητα είναι να μην μπορεί ένας πρόεδρος ομάδας να εισβάλλει στο γήπεδο και να κινείται απειλητικά προς τον διαιτητή. Είμαστε εκεί; Η απάντηση δόθηκε στο τελικό του Κυπέλλου.
♦ Κανονικότητα είναι οι άνθρωποι της ομοσπονδίας που ρυθμίζει ένα άθλημα να μην παραπέμπουν σε λούμπεν στοιχεία ή στην καλύτερη περίπτωση σε σουλατσαδόρους που σου περνούν το αμάξι από (δημόσιο) ΚΤΕΟ ακόμη κι αν βγάζει ντουμάνι. Είμαστε εκεί; Το αντίθετο: το «περιβόλι» ανθίζει.
Η μεγάλη ευκαιρία για νέα αρχή είναι, λοιπόν, εδώ. Πρέπει όμως πρώτα να δούμε με ειλικρίνεια το σημείο εκκίνησης…