Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα εν όψει εκλογών, αν τα πάρει κανείς στα σοβαρά, δεν βγάζουν νόημα. Ας δούμε μερικά παραδείγματα που αμφισβητούν στην πράξη βασικά στερεότυπα με τα οποία προσερχόμαστε στις κάλπες:
Παράδειγμα πρώτο: Το κόμμα Κασιδιάρη διεκδικεί την είσοδό του στη Βουλή –προσπαθώντας να ξεφύγει από τις απαγορεύσεις που θέτει ο νόμος– κάνοντας αρχηγό του τον πρώην Αρεοπαγίτη Κανελλόπουλο. Μιλάμε για ένα κόμμα που αυτοπροβάλλεται ως «αντισυστημικό»! Οσοι γνωρίζουν τι εστί «Χρυσή Αυγή», συνέχεια της οποίας είναι οι «Ελληνες για την Πατρίδα» του Κασιδιάρη, γνωρίζουν καλά ότι αυτό το κόμμα – εγκληματική οργάνωση ουδέποτε υπήρξε πραγματικά «αντισυστημικό».
Αντιθέτως, μάλιστα, ήταν το «μακρύ χέρι» του συστήματος, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την απαξίωση της πολιτικής στις πλατείες των Αγανακτισμένων και για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες λόγω μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας τον Ιανουάριο του 2015. Ωστόσο, πολλοί –ίσως οι περισσότεροι– κατατάσσουν τους χρυσαυγίτες και τους διαδόχους τους στην κατηγορία «αντισυστημικοί». Αλήθεια, όμως, πόσο πειστικό μπορεί να είναι ότι ένα αντισυστημικό κόμμα έχει σήμερα αρχηγό έναν πρώην Αρεοπαγίτη; Αν δεν είναι ένας ανώτατος δικαστικός μέρος του συστήματος, τότε ποιος είναι;
Παράδειγμα δεύτερο: Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρχεται στις εκλογές θέτοντας ως βασικό διακύβευμα τη «δικαιοσύνη παντού». Ενώ όμως θέλει δικαιοσύνη παντού, δεν τη λαμβάνει υπόψη στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του. Η παρουσία στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ του Νίκου Παππά –καταδικασμένου ομόφωνα από τους ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς που απαρτίζουν το Ειδικό Δικαστήριο– αποτελεί την πιο εμβληματική αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της Δικαιοσύνης. Από ένα κόμμα που την επικαλείται και υποτίθεται ότι θέλει την καθολική και πλήρη εφαρμογή της στην πράξη!
Παράδειγμα τρίτο: Το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία ως εκπρόσωπος της Αριστεράς και επιδιώκει μετεκλογική συνεργασία για τη συγκρότηση «προοδευτικής διακυβέρνησης» γίνεται είδηση εντάσσοντας στο ψηφοδέλτιό του τον Ευάγγελο Αντώναρο, εκπρόσωπο Τύπου της κυβέρνησης της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, της τελευταίας κεντροδεξιάς κυβέρνησης πριν από την προσφυγή της χώρας στο Μνημόνιο. Το κάνει, μάλιστα, αυτό αφού έχει προηγηθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, την οποία προτίμησε δύο φορές (τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015) ο Αλέξης Τσίπρας έναντι οιασδήποτε άλλης επιλογής, δηλαδή μιας πιθανής συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ ή με το Ποτάμι.
Ο Ευάγγελος Αντώναρος αποκτά εκ των πραγμάτων εμβληματικό χαρακτήρα, καθώς γίνεται κάτι σαν τον Καμμένο της νέας εποχής του ΣΥΡΙΖΑ! Και βέβαια, αποδεικνύει με την κάθοδό του στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ πόσο σχετική είναι η έννοια του αριστερού κόμματος που σκοπεύει να αποτελέσει τον κορμό της «προοδευτικής διακυβέρνησης».