Hταν λίγο πολύ αναμενόμενο και θα ήταν μάλλον έκπληξη αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κλιμάκωνε το δίλημμα και δεν έλεγε στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ την Τρίτη κάτι που, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, είναι προφανές.
Αν και στις εκλογές της 25ης Ιουνίου δεν επιτευχθεί μια αυτοδυναμία και μάλιστα ασφαλής, θα ξαναπάμε σε εκλογές και αυτές θα γίνουν τον Αύγουστο – στις αρχές του μηνός, για να μην υπάρξουν άλλου είδους αναστατώσεις.
Από πολιτικής απόψεως, ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι άλλο; Ο Τσίπρας ούτε θέλει ούτε μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, και ας λέει τώρα διάφορα αμήχανα και αερολογικά.
Αν ο Τσίπρας δεν θέλει ή δεν μπορεί μία, ο Ανδρουλάκης δεν θέλει (και δεν μπορεί) δέκα. Επιθυμία του είναι η καριέρα στην αντιπολίτευση και έχει ο Θεός – ενδεχομένως και σωστά.
Το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι είναι «και γιατί μας φοβερίζει ο Μητσοτάκης με εκλογές τον Αύγουστο;».
Η απάντηση είναι απλή. Η ημερομηνία δεν έχει να κάνει με τις επιθυμίες ούτε με τους σχεδιασμούς του Μητσοτάκη. Είναι απόρροια των συνταγματικών προβλέψεων και των διαδικασιών, οι οποίες ορίζουν τη διάλυση της Βουλής, την προκήρυξη εκλογών, τη θητεία της υπηρεσιακής κυβέρνησης και τη διάρκειά της.
Συνεπώς, όπως από τις 21 Μαΐου οδηγηθήκαμε στις 25 Ιουνίου λόγω αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης και με σχετικά συνοπτικές διαδικασίες, έτσι και από τις 25 Ιουνίου θα μπορούσαμε θεωρητικά να οδηγηθούμε στις πρώτες ημέρες του Αυγούστου, σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Εν ολίγοις, η διάρκεια της θητείας της υπηρεσιακής κυβέρνησης δεν είναι ελαστική. (Πάντως, για να είναι κανείς ρεαλιστής σε αυτά τα θεωρητικά σενάρια, οι υποθετικές τρίτες εκλογές θα μπορούσαν να γίνουν και στις 30 Ιουλίου).
Για ποιον λόγο και πώς μπορεί να γίνει αυτό είναι ένα άλλο θέμα και περισσότερο μαθηματικής παρά πολιτικής φύσεως. Ειδικώς αν οι συσχετισμοί δυνάμεων επιβεβαιωθούν και πάντως, αν η αυτοδυναμία τελικώς εμποδιστεί, επειδή στη Βουλή θα μπουν διάφορα απίθανα κόμματα και αποκόμματα.
Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί, υποθετικά μιλώντας, να δούμε να ανατρέπεται και άλλη μία από τις «γραμμένες στην πέτρα» πολιτικές εντολές της Μεταπολίτευσης: ότι δεν χαλάμε τα μπάνια του λαού για να κάνουμε εκλογές.
Πέραν του ότι σχεδόν κανείς δεν θα σκεφτεί να χάσει τα μπάνια του για να ψηφίσει, έχει μία κάποια αξία (ιστορική, όχι τίποτε άλλο…) να ανατρέξει κάποιος στον προηγούμενο αιώνα και να δει αν έχουν γίνει ποτέ εκλογές Αύγουστο μήνα στην Ελλάδα. Και πράγματι, έχουν γίνει.
Η πρώτη φορά ήταν το 1910. Οι εκλογές έγιναν στις 8 Αυγούστου και ήταν οι πρώτες έπειτα από την Επανάσταση του 1909. Σε αυτές συμμετείχε για πρώτη φορά ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος εκλέχτηκε βουλευτής Αττικοβοιωτίας, χωρίς μάλιστα να κουνήσει το δαχτυλάκι του και δίχως να κάνει στοιχειώδη καν προεκλογική εκστρατεία, αφού προτίμησε να απουσιάσει σε ένα ταξίδι στην Ελβετία.
Η δεύτερη φορά που έγιναν εκλογές Αύγουστο και αφότου μεσολάβησαν πολλά και δραματικά ήταν το 1928. Οι κάλπες στήθηκαν στις 19 Αυγούστου (ίσχυε ήδη το σημερινό ημερολόγιο), λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο, και ουσιαστικά με αυτές τις εκλογές επικυρώθηκε η θριαμβευτική επιστροφή του Βενιζέλου. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων έλαβε ποσοστό 46,94% και σχημάτισε κυβέρνηση με πλειοψηφία 178 εδρών.
Συγκρίνονται οι δύο αυτές περίοδοι της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας με τη σημερινή; Προφανώς όχι, αν και υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συνάφεια την οποία προ καιρού επισήμαινε ένας από τους πλέον νηφάλιους πολικούς αναλυτές: Οτι κατά έναν εξαιρετικά παράδοξο τρόπο, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και τηρουμένων των αναλογιών, ο Μητσοτάκης εξάπτει πολιτικά πάθη παρεμφερή με εκείνης της περιόδου.