Βγήκαν οι μνήμες από τα συρτάρια. Διαβάζω μέρες και μέρες αρθρογραφία, αποσπάσματα ενός δράματος, συλλογικού ψυχικού τραύματος. Εργα και ημέρες Αλέξιου Τσίπρα ως Πρωθυπουργός με τη χορηγία ενός (λουφάζοντος πλέον) Καμμένου και μιας διχαστικής παρέας συντρόφων, με μια αδιαπραγμάτευτη αίσθηση παντογνωσίας, ρισκαδόρων αισχίστου είδους. Εντέλει, η τελευταία σελίδα ενός χρονικού προδιαγεγραμμένου θανάτου.
Μακρά η ελληνική ιστορία επικίνδυνων «πανωσηκωμάτων» σε μια οικοδομή σαθρή εκ θεμελίων, με πρόχειρες προεκλογικές -και πάντα μόνο προεκλογικές- επιδιορθώσεις της κακιάς ώρας και τελευταίας στιγμής. Σωζόταν;
Αλλος συνάδελφος αρθρογραφώντας θυμήθηκε τις ουρές έξω από τις κλειστές τράπεζες, άλλος τις τζούφιες προσδοκίες από Ρωσία, λες και μας αναλογούσε κι ακόμα ένας «γύρος» Λαφαζάνειου πλέον Ζαχαριάδη.
Διαβάζω, διαβάζω, θυμάμαι…Τι να πρωτοθυμάμαι;
Μήπως εκείνη τη συνομιλία με τον Κλίντον για προσέλκυση επενδυτών; Ή την κρουαζιέρα μετά το Μάτι; «Ημαστε πια σε άλλη σελίδα Ιστορίας» με καθησυχάζω. Μα μέσα μου το νοιώθω χρέος να γράψω για εκείνον τον Ελληνα. Εκείνης, της τότε μειοψηφίας. Εκείνης της εποχής. (Μπορεί και όλων των εποχών). Τον ρεαλιστή, τον διορατικό, τον λογικό, τον ενημερωμένο, με την αίσθηση του εφικτού και του μέτρου. Μην ξεθωριάσετε τη σημασία της παρουσίας του στην ελληνική κοινωνία και οικονομία καταχωρώντας «Μετριοπαθή», κάποτε «νοικοκύρη». Να θυμάστε ότι το μέτρο, μπορούν να το ξεπεράσουν μόνο αυτοί που έχουν την αίσθηση του αλλά και του δικού τους ύψους. Να σας υπενθυμίσω περιγράφοντας;
Αναφέρομαι και τιμώ την τότε μειοψηφία που έβλεπε μια θηριώδη νταλίκα να έρχεται κατά πάνω. Και ενώ φώναζε με ό,τι τρόπο και μέσο για τον θάνατο, έβλεπε ένα πλήθος συμπολιτών, όχι ατάραχο αλλά με χαρά προσμονής «Τώρα θα ζήσουμε!».
Αυτόν τον τραγικό Ελληνα εγώ θα θυμάμαι απ΄όλα όσα τραγικά έγιναν. Αυτόν που περιέργως προχωρά στην επόμενη σελίδα, όχι με μνησικακία, όχι με εκδικητικότητα αλλά με μια αδιανόητη ροή δημιουργίας και ευρύτητα αντίληψης και συνείδησης ότι στη σύμβαση «Κοινωνία», εμπεριέχεται η κάθε είδους «Ανομοιομορφία». Και τι άλλο μπορεί να κάνει ο δυστυχής; Τι μπορούσε ανέκαθεν να κάνει; Δεν είναι όμως τραγική η μοίρα του ενώ εμπεριέχει «υγεία», να τον κερνάνε «αρρώστια»; Δεν βρίσκετε κοινά χαρακτηριστικά στην ιστορία της παγκόσμιας πανδημίας και της αναγκαιότητας για εμβολιασμό; Τι μπορεί όμως να κάνει;
Σ΄αυτή την «πονεμένη» ερώτηση απαντάει ο τρόπος που κυβερνάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτόν τον Ελληνα, εκείνης της δραματικής μειοψηφίας (που πλέον δεν είναι μειοψηφία) εξυπηρετεί πρωτίστως. Στοχεύοντας στην διαχείριση και επιμόρφωση μιας «ιδεολογικά» (σιγά την ιδεολογία τους!) ακυρωμένης μερίδας πολιτών, που δεν αντέχει να παραδεχτεί τα λάθη της και τις προβληματικές αντιλήψεις της. Είναι η πιο δύσκολη χειρουργική επέμβαση.
Πολιτική είναι ιατρική σε μεγάλη κλίμακα. Το αντιλαμβανόμαστε περισσότερο παρά ποτέ. Μελετώντας και τον παγκόσμιο χάρτη. Συμβαίνει και εις διεθνείς «Παρισίους».
Σκανδαλωδώς τυχεροί ανέκαθεν. Προχωρούμε. Με έναν Πρωθυπουργό που είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει αλλά παραλλήλως ελπίζοντες σε μια σύγχρονη, υγιή, ανοιχτόμυαλη αντιπολίτευση (μακάρι) που θα τον εξαναγκάζει να μην επαναπαυθεί.