Πριν από μερικά χρόνια, το Halloween αντιμετωπιζόταν στην Ελλάδα ως η μέγιστη αμερικανιά. Οποιος είχε τη διάθεση να το γιορτάσει, έπρεπε να υποστεί την ερώτηση «Είχες Halloween στο χωριό σου;» διανθισμένη με μπόλικη ειρωνεία και με μια ολίγον τι υποτιμητική διάθεση. Το να βγεις στην ελληνική επικράτεια, τέλη Οκτώβρη, ντυμένος φαντασματάκι ήταν κάποτε μια μικρή πράξη ηρωισμού.
Αν δεν ήταν το Διαδίκτυο να βάλει τη γιορτή στη ρουτίνα μας, ίσως αυτή να ήταν ακόμα η αντιμετώπιση των πολλών. Τώρα, πια, σχεδόν όλοι γιορτάζουμε το Halloween. Το περιμένουμε, προετοιμαζόμαστε για αυτό, χορεύουμε στον ρυθμό του. Η ερώτηση στον τίτλο τείνει να περάσει στην Ιστορία. Θα την ακούσεις κυρίως από μερικούς (γραφικούς) που στον επόμενο τόνο ξεκινούν συζητήσεις για το ότι δεν πρέπει να παραδινόμαστε σε ξενόφερτα έθιμα, επειδή έχουμε θαυμάσιες παραδόσεις για να υιοθετήσουμε. Τους κοιτάς με κατανόηση καθώς παραγγέλνεις μια στολή ζόμπι, καθότι το σχολείο του παιδιού σου διοργανώνει πάρτι Halloween.
Προφανώς, όταν ένα ξένο έθιμο περνάει σε έναν λαό δεν περνάει με όλα τα χαρακτηριστικά του. Εμείς έχουμε κρατήσει από το Halloween αυτά που μας αρέσουν. Το βλέπουμε σαν μια μικρή Απόκρια πριν από την Απόκρια. Είμαστε λαός του κεφιού και του γλεντιού, μια χαρά μας κάθεται ένα πάρτι τέλη Οκτώβρη, με τρομακτικό μασκάρεμα και θριλερική ατμόσφαιρα. Να πιούμε και να χορέψουμε ντυμένοι σαν να βγήκαμε από το βιντεοκλίπ «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον.
Τα παιδιά, πάντως, δεν θα τα στείλουμε στη γειτονιά να χτυπάνε πόρτες και να λένε «φάρσα ή κέρασμα». Και αν κάποιος τα στείλει, δεν νομίζω ότι οι γείτονες θα έχουν προβλέψει να υπάρχουν γλυκά για κέρασμα. Μάλλον θα κοιτάνε σαστισμένοι, μέχρι να πάρουν στροφές και να θυμηθούν τι ακριβώς τους συμβαίνει. Εμείς πόρτες χτυπάμε στα κάλαντα και δίνουμε λεφτά, στο Halloween κάνουμε πάρτι μασκέ και βάζουμε και καμιά κολοκύθα για διακόσμηση. Για την ακρίβεια, βάζουμε πολλές. Ισως όχι τόσο στα σπίτια μας, αλλά στα μαγαζιά μας σίγουρα.
Δεν νομίζω να έχουν καταναλωθεί ποτέ στην Ελλάδα τόσο πολλές κολοκύθες για διακόσμηση, όσες καταναλώνονται τελευταία κάθε Οκτώβριο. Σε ρεπορτάζ ειδήσεων, ένας παραγωγός που καλλιεργεί κολοκύθες εδώ και είκοσι χρόνια, έλεγε πόσο τον έχει ευνοήσει η μόδα του αμερικανικού εθίμου και ότι ξεπουλάει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, γιατί μεγάλο πάρκο ψυχαγωγίας στην πρωτεύουσα αγοράζει το προϊόν του για τη Halloween διακόσμησή του.
Τον πιστεύω απόλυτα και υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί σαν κι αυτόν, που μέχρι τώρα έκαναν αμάν να πουλήσουν τις κολοκύθες τους και τώρα τις βλέπουν να ξεπουλάνε σαν ζεστό ψωμί. Η μικρή μου, πρόχειρη, καθημερινή στατιστική ανάλυση, από τη διαδρομή σπίτι-δουλειά, το επιβεβαιώνει. Τα μανάβικα που συναντώ στον δρόμο αυτή την εποχή έχουν, όλα ανεξαιρέτως, κολοκύθες για να φάει ένας λόχος. Που δεν θα τις φάει, δηλαδή. Θα τις σκαλίσει και θα βάλει μέσα κεράκι. Το πολύ πολύ να κρατήσει και λίγο περιεχόμενο για μια κολοκυθόπιτα, ίσα ίσα για να μετριάσει το «food waste».
Καλό Halloween, λοιπόν, και πάρτε το χαλαρά όσοι γκρινιάζετε που μπήκε στη ζωή μας. Δείτε το κι εσείς σαν μια ευκαιρία για γιορτή πριν από τα Χριστούγεννα, όπως δηλαδή το βλέπουμε όλοι. Δεν είχαμε Halloween στο χωριό μας, αλλά το χωριό μας τώρα βγάζει και Halloween. Το Χάλογουιν το σωστό, το ελληνικό.
ΥΓ. Και οι κολοκύθες μια χαρά ελληνικές είναι.