Υπάρχει ένα βενζινάδικο στον δρόμο μου, που όποτε περνώ από μπροστά του, βλέπω τον υπάλληλο να στέκεται κάτω από την ταμπέλα και να αλλάζει τις τιμές. Ούτε τα προσχήματα κρατά, να αλλάζει τουλάχιστον όταν μπαίνει βυτιοφόρο στο μαγαζί για να έχει το πρόσχημα ότι αγόρασε με υψηλότερη τιμή χονδρικής. Δεν αμφιβάλλω ότι ο βενζινάς είναι πολύ ενημερωμένος για τις εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας και την εκτόξευση της τιμής του Brent, απλώς αν ήταν στο χέρι μου, θα έριχνα και μια ματιά στα βιβλία του. Πόσο αγόρασε, πόσο πουλά. Ετσι, για να διαπιστώσω το ποσοστό του κέρδους του, το οποίο πληρώνω εγώ από την τσέπη μου.
Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα αν ο κάθε βενζινάς μπορεί να πουλά όσο θέλει ή αν υπάρχει νόμιμο όριο στο κέρδος του. Δεν με είχε απασχολήσει έως τώρα, αφήστε που θεωρούσα και λίγο αστικό μύθο ότι η τιμή στο ελληνικό βενζινάδικο ανεβαίνει το ίδιο δευτερόλεπτο με την άνοδο του Brent στη διεθνή αγορά, αλλά πέφτει με την ησυχία της και ανεξαρτήτως της διεθνούς τιμής. Πώς να σας το πω, όλο αυτό μού έμοιαζε με συκοφαντία εναντίον επαγγελματιών που πιάνοντας τη μάνικα δουλεύουν περισσότερο για να μαζεύουν κρατικό φόρο παρά κέρδος για τους ίδιους. Αυτά, μέχρι που παρατήρησα τον βενζινά στον δρόμο μου.
Καλή, ξέρετε, η ελεύθερη αγορά και η λιγότερη δυνατή κρατική παρέμβαση, πλην όταν εμφανίζονται έκτακτες συνθήκες, ο ρόλος του κράτους αυξάνεται. Αλλά για να αυξηθεί η κρατική δραστηριότητα, χρειάζεται να το πάρουν χαμπάρι οι επικεφαλής του κρατικού μηχανισμού. Οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, οι γενικοί διευθυντές. Η δουλειά τους είναι να μην προστεθεί στην άνοδο των διεθνών τιμών και η αισχροκέρδεια. Διότι στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται. Και στις μέρες μας νομίζω ότι οι λύκοι παρακολουθούν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και μόλις δουν απευθείας σύνδεση με το ακριβότερο βενζινάδικο της Αττικής, κατ’ ευθείαν προσαρμόζουν την τιμή τους σε αυτό. Αφού έτσι κι αλλιώς εκεί θα πάει, γιατί να περιμένουν;
Οταν ήμουν πιτσιρικάς, στην πετρελαϊκή κρίση του 1973 πρέπει να ήταν, θυμάμαι ότι είχαν επιβληθεί για πρώτη φορά τα μονά-ζυγά σε όλη τη χώρα τα Σαββατοκύριακα, με στόχο να λιγοστέψουν οι άσκοπες μετακινήσεις και να μειωθούν οι εισαγωγές πετρελαίου. Αναγκαζόταν τότε ο πατέρας μου να κυκλοφορεί με ένα παλιοποδήλατο που είχαμε και τον θυμάμαι να βρίζει το μυτερό μουσάκι του σεΐχη Γιαμανί. Θέλω να πω, τα έχουμε ξαναζήσει αυτά, υπάρχουν τρόποι, απλώς το κράτος πρέπει να σηκωθεί από την πολυθρόνα του και κάτι να κάνει, πέραν τού να δίνει επιδόματα.
Οποιος μάλιστα έχει διαβάσει και ολίγη Ιστορία, θα ξέρει ότι ούτε η έλλειψη σιτηρών είναι καινούργια ανακάλυψη. Ο Ιωάννης Μεταξάς, για να μειώσει τις εισαγωγές σιταριού από τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας (που πληρώνονταν με σκληρό συνάλλαγμα), είχε απαγορεύσει διά νόμου την πώληση ψωμιού ημέρας. Το φρέσκο ψωμί καταναλώνεται ευκολότερα, οπότε ο πληθυσμός υποχρεώθηκε να αγοράζει μπαγιάτικο ψωμί για να τρώει λιγότερο. Το ψωμί επιτρεπόταν να πωληθεί τουλάχιστον 24 ώρες μετά το ψήσιμο του, η ποινή για παράβαση του νόμου ήταν δύο χρόνια φυλακή. Τότε ήταν που οι φουρνάρηδες θεωρήθηκαν ζηλευτοί γαμπροί, καθότι όποια γυναίκα παντρευόταν φούρναρη, διέθετε το μοναδικό προνόμιο να έχει ζεστό, φρέσκο ψωμί στο τραπέζι της.