Οι θέσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στο θέμα της ψήφου των απόδημων συγκλίνουν όλο και περισσότερο. Η διακομματική συναίνεση εμφανίζεται όλο και πιο πιθανή, παρά τις αντεγκλήσεις. Αναμενόμενο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ φύγει από το τραπέζι, θα το βρει στην κάλπη. Και εδώ που τα λέμε, το ρίσκο θα ήταν μεγάλο για ένα τόσο μικρό, τελικά, εκλογικό σώμα.
Τελικά όλοι τους θα κάτσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι και θα μοντάρουν τη βούληση του συνταγματικού νομοθέτη με βάση το κοινό τους συμφέρον.
Η κυβέρνηση προσέρχεται στη συζήτηση θέτοντας το εξής πλαίσιο:
Ψηφίζουν όσοι είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Η ψήφος τους προσμετράται στο σύνολο της Επικράτειας, δηλαδή η ψήφος τους μετράει στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό οδηγεί σε αύξηση των εδρών Επικρατείας από 12 σε 15. Μένει να δούμε από πού θα αφαιρεθούν. Η ψηφοφορία θα διεξάγεται στις ελληνικές προξενικές αρχές και σε χώρους που θα διαμορφωθούν. Όσοι βρίσκονται μακριά από τα σημεία ψηφοφορίας θα έχουν τη δυνατότητα επιστολικής ψήφου. Δικαίωμα ψήφου θα έχουν όσοι απουσιάζουν από την Ελλάδα λιγότερο από τριάντα χρόνια και έχουν οικονομική σχέση με τη χώρα, δηλαδή ΑΦΜ ή πρώτου βαθμού συγγένεια με φορολογούμενο -αφορά κυρίως φοιτητές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο χωράνε όλες οι προτάσεις που έχουν διατυπωθεί καθώς έχει διαμορφωθεί μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Στην αρχή η κυβέρνηση έλεγε ότι θα ψηφίζουν όλοι, θέση που οδηγούσε σε ένα εκλογικό σώμα με εν δυνάμει όγκο ως και τρία εκατομμύρια ψηφοφόρους. Μετά το μάζεψε, θέτοντας τους περιορισμούς για τον χρόνο απουσίας και την οικονομική σχέση. Κατά δήλωση του υπουργού Εσωτερικών μιλάμε για 350.000 ψηφοφόρους -σίγουρα είναι περισσότεροι. Στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά ήθελε να προσδιοριστούν «έδρες αποδήμων», δέχθηκε να μπει στην κουβέντα όταν διαπίστωσε ότι το εκλογικό σώμα περιορίζεται.
Οι σημαντικοί παίκτες, λοιπόν, έκαναν τις πιρουέτες τους και αναμένεται να μας παρουσιάσουν το τελικό πλαίσιο. Ενδεχομένως να υπάρξουν κάποιες αλλαγές. Φαίνεται όμως ότι δεν θα αλλάξει το σημείο που ξεκλειδώνει τη συμφωνία: τα χρόνια απουσίας από την Ελλάδα και η απόδειξη οργανικής οικονομικής σχέσης.
Και εδώ το ερώτημα που εγείρεται είναι απλό και συνάμα πιεστικό: είναι συνταγματικά ορθός αυτός ο περιορισμός; Δηλαδή, αν κάποιος που λείπει από τη χώρα τριάντα χρόνια, πάρει το αεροπλάνο και έρθει να ψηφίσει, δεχόμαστε τη ψήφο του, αλλά δεν τη δεχόμαστε από μακριά; Κάποιος θα πει ότι αν ο απόδημος μπει στο αεροπλάνο, επιβεβαιώνει το ενδιαφέρον του για τη χώρα. Μα, δεν το επιβεβαιώνει και αν αφήσει μία μέρα τη δουλειά του και πάει να ψηφίσει; Και, εν τέλει, πού ακριβώς προβλέπεται στο Σύνταγμα της χώρας ότι το δικαίωμα ψήφου αφαιρείται; Είναι σαν να αφαιρείς την ιθαγένεια. Έχουμε καταλάβει ότι έτσι μπορεί να υπάρξουν πολίτες που θα έχουν ή δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου για… κάτι μέρες;
Τα κόμματα, λοιπόν, θα κάτσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι και ουσιαστικά θα αφαιρέσουν το δικαίωμα της ψήφου από πολίτες. Και θα το κάνουν συναινετικά, λέγοντας ότι διαβουλεύτηκαν και έπραξαν υπευθύνως. Για το καλό της πατρίδας, πάντα.