Πριν από 35 χρόνια η Chipita ήταν μία βιοτεχνία στο Μοσχάτο που έφτιαχνε γαριδάκια. Σήμερα είναι μία πολυεθνική που απευθύνεται σε αγορά δύο δισεκατομμυρίων καταναλωτών. Και το κόστος της εξαγοράς της μεταφράζεται σε ένα ευρώ ανά καταναλωτή.
Μέχρι να φτάσει εδώ, η εταιρεία του Σπύρου Θεοδωρόπουλου πέρασε από διάφορα στάδια και επιχειρηματικά σχήματα για να καταλήξει στην αμερικανική Mondelez με ένα θηριώδες τίμημα. Στον παλιό, πιο απλό και συμβατικό κόσμο, θα έβγαιναν κάποιοι να πουν ότι αφελληνίζεται ένα σημαντικό κομμάτι της εγχώριας βιομηχανίας. Σήμερα οι τόνοι είναι σχεδόν πανηγυρικοί. Όχι επειδή μία ελληνική επιχείρηση έγινε αντικείμενο deal παγκοσμίου εμβέλειας, αλλά επειδή η εξέλιξη αυτή προστίθεται σε μία αλυσίδα επιχειρηματικών κινήσεων που αποδεικνύουν ότι, πράγματι, η Ελλάδα καθίσταται ελκυστικός επενδυτικός προορισμός.
Δεν είναι υπερβολή. Αν ανατρέξετε στα επιχειρηματικά γεγονότα του τελευταίου χρόνου, θα δείτε σημάδια πραγματικής κοσμογονίας. Είχαμε εξαγορές της Εθνικής Ασφαλιστικής και της Δωδώνης, συρροή κεφαλαίων σε ΤΕΡΝΑ, Motor Oil, Μυτιληναίο, αμερικανικά fund τοποθετούνται σε ελληνικές εταιρείες τεχνολογίας, την εξαγορά της Nova, μεγάλες επενδύσεις στον τουρισμό και αρκετές προπαρασκευαστικές κινήσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης. Δημιουργούνται επίσης παραγωγικοί ή ερευνητικοί θύλακες από εταιρείες όπως η Microsoft και η Pfizer. Αν επιταχυνθούν και οι εξελίξεις στο Ελληνικό, τότε, πράγματι, θα αρχίσει να διακρίνεται ένα νέο τοπίο.
Σε όλα αυτά, προσθέστε τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της ΔΕΗ που επέστρεψε σε κερδοφορία, ενώ ταυτοχρόνως μείωσε θεαματικά τη χρήση λιγνίτη. Η ΔΕΗ το 2019 πήγαινε ολοταχώς προς κατάρρευση με ζημιές που προσέγγιζαν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, έχοντας στο διοικητικό της συμβούλιο κλώνους του συνδικαλιστή Φωτόπουλου. Από τότε η μετοχή της κέρδισε οκτώ ευρώ, η περιουσία του Δημοσίου αυξήθηκε κατά 2 δισεκατομμύρια και τα περί «σχεδίου απαξίωσης» που ακούγονταν, τώρα προκαλούν χάχανο. Στο χρηματιστήριο γίνεται πάρτι. Και στο υπουργείο Οικονομικών αναμένουν θεαματική αύξηση των εσόδων από τον Μάιο, ενώ η εκτίναξη του ελατηρίου, μετά το τέλος των lockdown, οδηγεί σε μεγάλη άνοδο των αναπτυξιακών δεικτών.
Είναι για σαμπάνια όλα αυτά; Οχι ακριβώς. Γιατί αυτά τα κεφάλαια, με εξαίρεση τη Microsoft, τη Fraport, το Ελληνικό, δεν επενδύονται στην προοπτική της χώρας, αλλά στην εξέλιξη συγκεκριμένων επιχειρήσεων και κλάδων. Ωστόσο είναι αυτονόητο ότι αν αυτοί που παίρνουν τις αντίστοιχες αποφάσεις δεν είχαν μπροστά τους και ένα καλό σενάριο για τη χώρα, σίγουρα θα υιοθετούσαν πιο συντηρητική συμπεριφορά.
Ξένες επενδύσεις, ανοδικό χρηματιστήριο, Ταμείο Ανάκαμψης. Οι οιωνοί δείχνουν άριστοι. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι πριν από τρία χρόνια μιλούσαμε για μία χώρα βυθισμένη στην κρίση που αναζητούσε ένα φως στο βάθος του σκοτεινού τούνελ. Αν οι προοπτικές αυτές τύχουν σωστής διαχείρισης, η χώρα το 2030 μπορεί και να είναι μισό αιώνα μπροστά.