Είναι λάθος το «φιλοβασιλικοί» για όσους πήγαν στο λαϊκό προσκύνημα στην Μητρόπολη πριν την κηδεία; Είναι, αν καταμετρηθούν σαν πολίτες που θα προτιμούσαν μια μοναρχία ή Βασιλευόμενη Δημοκρατία από την Προεδρευομένη Δημοκρατία.
Ανάμεσα σε αυτούς που πήγαν στο λαϊκό προσκύνημα ήταν οι «ήμουν και εγώ εκεί». Αυτοί έτσι και είναι μαζική εκδήλωση θα πάνε –είτε είναι βασιλική κηδεία είτε η επιστροφή της Παπαρίζου από τη Eurovision. Οι οπαδοί όχι της βασιλείας αλλά της selfie αρχίζουν να τραβάνε από το τέλος της ουράς μέχρι την εκκλησία. Ενίοτε και μέσα στην εκκλησία, όπως μια κυρία σε φωτογραφία που έχει σκύψει να φιλήσει το φέρετρο με το κινητό στο αυτί.
Υπάρχουν αυτοί που νοστάλγησαν την παιδική τους ηλικία. Αυτοί που θυμούνται τον Κωνσταντίνο βασιλιά της νέας γενιάς, να κατεβαίνει με γαλάζια ανοιχτή Mercedes στο Τουρκολίμανο και να φωτογραφίζεται να κάνει καράτε σε αφιέρωμα στις «Εικόνες». Αυτοί που περισσότερο από τον Κωνσταντίνο ή την βασιλεία απέτισαν τιμή στα χαμένα νιάτα.
Επίσης υπήρχαν οι οπαδοί της «Σίσσυ της πονεμένης αυτοκράτειρας». Εννοώ της παλιάς Σίσσυ. Με την Ρόμι Σνάιντερ, τον Καρλ Χάιντς Μπεμ να κυνηγιούνται στα αυστριακά λαγκάδια και ρουμάνια. Οχι της καινούργιας του «Κορσέ», που όποιος την πρόσβαλε αντί να ζητήσει από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ να τον καλέσει σε μονομαχία θα τον κατήγγειλε στο #ΜeToo. Αυτοί που αντιλαμβάνονται τους βασιλικούς οίκους σαν γραφεία casting του «Crown», παρακολουθούν ποιος τα έφτιαξε με ποιάνε (έτσι το λέμε στον Πειραιά και αν μιλάνε και το γαλλικό αγοράζουν και το Point de Vue για το inside information).
Υπήρξε χρήσιμο πολιτικό μήνυμα μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου; Κάποιες πολιτικές τάσεις που δεν είχαν καταμετρηθεί και ήρθαν στην επιφάνεια; Αμφιβάλλω και θα μου είχε κάνει εντύπωση να υπάρξει κάτι τέτοιο. Με εξαίρεση ένα κομμάτι που μοιάζει μετάλλαξη των Αγανακτισμένων του 2011, που μην έχοντας Βουλή για να μουτζώσουν εκφράζουν όπου βρουν την αντίθεση τους στη δημοκρατία, ο υπόλοιπος κόσμος, εκτός από τους σελφάκηδες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί συντηρητικός. Δεν νομίζω ότι υπήρχαν πολλοί που πίστευαν ότι η παλινόρθωση θα έλυνε τα σημερινά προβλήματα. Σίγουρα όμως αρκετοί που αναπολούσαν την ζωή πριν από 60 χρόνια. Και αν η βασιλεία ήταν στην συνταγή, βάλε την ξανά γιατί, πού ξέρεις, σε κάτι εξυπηρετούσε. Αυτό το συντηρητικό κοινό η κυβέρνηση ούτε το ανταγωνίστηκε, ούτε προσπάθησε να το προσελκύσει. Το αποτέλεσμα ήταν οι μηδαμινές πολιτικές προεκτάσεις από μια κυβέρνηση που θα προτιμούσε να κριθεί από το έργο της στην τετραετία και όχι τους χειρισμούς στην κηδεία του Κωνσταντίνου.