Συχνά, όταν κάποιος παραδίδει μαθήματα κοινωνικής και πατριωτικής ευθύνης, καταφεύγει στη ρήση του JFK που προέτρεπε τους Αμερικανούς να μη βλέπουν τι κάνει η πατρίδα τους για αυτούς, αλλά τι κάνουν εκείνοι για την πατρίδα τους.
Είναι μια φιλόδοξη προτροπή που αναδεικνύει την προσωπική συμβολή στο συλλογικό όφελος. Θα μπορούσε, όμως, να διατυπωθεί και σε ένα πιο απλό πλαίσιο, ζητώντας από τους πολίτες να μη βλάπτουν την πατρίδα τους. Διότι, όσο δύσκολο φαίνεται να συμβάλεις στο συλλογικό καλό, τόσο εύκολο είναι να γίνεις ο φορέας της βλάβης, εν προκειμένω του κορονοϊού.
Οι ειδικοί αναμένουν έξαρση των κρουσμάτων στη Δυτική Πελοπόννησο. Δεν είναι μόνο η εκδρομή στους Αγίους Τόπους, δηλαδή στο εξωτερικό σε περίοδο επιδημίας. Είναι και οι αντιστασιακοί του καρναβαλιού που επέλεξαν, ευστόχως, την εκδήλωση που χαρακτηρίζει την κοινωνική τους συμπεριφορά.
Εντάξει, οι ενορίτες της Αμαλιάδας, οι περισσότεροι μεγάλης ηλικίας, ξεκίνησαν για τους Αγίους Τόπους χωρίς να υπάρχει πληροφόρηση για κρούσματα στο Ισραήλ. Δεν είχαν άλλωστε και κάτι να φοβηθούν καθώς ακούν, ακόμα και από τη δημόσια τηλεόραση, ότι ο Χριστός δεν έχει μικρόβια – μεταξύ μας, το μόνο βέβαιο. Προσέξτε, όμως, τι μας λέει ο πατήρ Γεώργιος στο βίντεο. Γύρισαν από τους Αγίους Τόπους στις 27 Φεβρουαρίου. Οι μισοί ήταν με βήχα και πυρετό. Κανένας τους δεν σκέφτηκε να απευθυνθεί αρμοδίως και να εξετάσει το ενδεχόμενο προσβολής του από τον ιό.
Παρεμπιπτόντως, αν προσέξετε το βίντεο, θα δείτε ότι ο καλός ιερέας κρατάει στο χέρι μία ιατρική μάσκα, την οποία έβγαλε για να μιλήσει στους δημοσιογράφους, που, προφανώς, θα πιστεύουν ότι ο πατέρας Γεώργιος, ως άνθρωπος του Χριστού, είναι και αυτός αποστειρωμένος.
Οι δε άλλοι, οι αντιστασιακοί του καρναβαλιού, μας εξηγούν εύγλωττα για ποιον λόγο η Κίνα κατάφερε να ελέγξει την επιδημία, ενώ κάτι τέτοιο δεν θα είναι εύκολο στην Ευρώπη. Αν έβγαιναν να κάνουν αντίσταση στο Πεκίνο, θα τους είχαν μαζέψει οι τύποι με τις άσπρες στολές και, στην καλύτερη περίπτωση, θα τους έκλειναν σπίτι τους – στη χειρότερη, θα τους έκλειναν το σπίτι.
Αντίστοιχες πράξεις αντίστασης εκδηλώνονται καθημερινά στα νοσοκομεία της χώρας, όπου υπάρχουν πτέρυγες καρκινοπαθών και έχει επιβληθεί απαγόρευση επισκεπτηρίου, ώστε να περιοριστούν οι πιθανότητες εισόδου του ιού στους θαλάμους. Εκεί βέβαια εγείρεται η ένσταση της αγωνίας, της ανάγκης να συμπαρασταθείς στον άνθρωπό σου. Είναι όμως και άλλη μία περίπτωση κατά την οποία το ατομικό προηγείται του συλλογικού. Περίπου όπως οι οδηγοί που, όταν συλλαμβάνονται στη ΛΕΑ, δηλώνουν ότι τους έτυχε κάτι επείγον και έπρεπε να βιαστούν.
Αυτή η επιδημία θα γεννήσει ακραίες καταστάσεις, είναι το μόνο βέβαιο. Οπως επίσης θα κάνει πολλούς να χάσουν λεφτά από τη ματαίωση ή και την απαγόρευση εκδηλώσεων. Δημιουργεί όμως και μια καινούργια συνθήκη, με την ανάδειξη της ατομικής ευθύνης ως κρίσιμο μέγεθος εθνικής σημασίας. Οταν ο θαμώνας του καφενείου ερωτά αν είναι αυτός που θα σώσει τη χώρα, απάντηση δεν υπάρχει. Οταν ρωτήσει αν είναι αυτός που θα τη βλάψει, υπάρχει, και μάλιστα με ιατρική συνταγή.