Ξεκινώ με έναν αριθμό, που από τη Δευτέρα «παίζει» πολύ σε σχεδόν όλα τα ΜΜΕ: 331.741. Τόσοι είναι οι αιώνιοι φοιτητές που έχει η Ελλάδα στα πανεπιστήμιά της. Αυτό όμως τελειώνει από τον Σεπτέμβριο του 2025, λέει η κυβέρνηση, οπότε και θα διαγράφονται αυτοδικαίως, εφ’ όσον έχουν εξαντλήσει ως τότε και το όριο που τους έδωσε τελειωτικά ο νόμος.
Εχω τη βεβαιότητα ότι δεν θα ισχύσει. Θα έχουμε συλλαλητήρια. Θα κατέβουν στους δρόμους. Θα «σπάσουν» τις πανεπιστημιουπόλεις σε όλη τη χώρα. Και θα μαζευτούμε πάλι στο καβούκι μας, ψιθυρίζοντας «δεν σώζεται αυτός ο τόπος».
Λοιπόν: Αιώνιοι φοιτητές δεν υπάρχουν σε κανένα πανεπιστήμιο στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Υπάρχουν τμήματα Διά Βίου Μάθησης, αλλά αυτό δεν αφορά τους δικούς μας. Χεστήκανε αυτοί για μάθηση! Το λέω όσο πιο κομψά μπορώ. Το «σκοτίστηκαν» παραείναι λάιτ.
Ενας κολλητός φίλος μου είπε: «Καλά, βρε παιδί μου, μπορεί πολλοί από τους εγγεγραμμένους φοιτητές να είναι φτωχοί και να εργάζονται». Το ακούω συχνά. Σόρι, αλλά δεν το αγοράζω.
Δεν έχει μόνο η Ελλάδα φτωχούς φοιτητές. Παντού υπάρχουν. Αλλά οι κανόνες σε όλα τα πανεπιστήμια είναι ίδιοι. Είναι αυστηροί και τηρούνται ο Θεός να κατέβει. Κάποια από αυτά δίνουν μια-δυο ευκαιρίες σε περίπτωση που φοιτητές χάσουν Εξεταστική (για όποιους λόγους) ή αποτύχουν. Πέραν αυτού όμως, τίποτε. Φεύγουν.
Στα χρόνια που έκανα μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στην Αγγλία, σε ένα από τα φοιτητικά διαμερίσματα των 4 δωματίων, είχα συγκάτοικους δύο πολύ φτωχούς άγγλους φοιτητές. Τον Κιθ, από το Μπόλτον στην βόρεια Αγγλία, που έκανε Μaster στα ηλεκτρονικά. Και τον Εϊντριαν από το Μπέρμιγχαμ, που έκανε διδακτορικό στον Τζέφρυ Τσώσερ, άγγλο ποιητή, συγγραφέα και δημόσιο υπάλληλο, που έγραψε τις περίφημες Ιστορίες του Κάντερμπερι, όπου ήταν και η έδρα του Πανεπιστημίου μας.
Ως Αγγλοι, δεν πλήρωναν δίδακτρα. Το ίδιο και εμείς τότε που, ως πολίτες από χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θεωρούμασταν Home Students, δηλαδή ντόπιοι φοιτητές, και σπουδάζαμε τσάμπα. Κάτι που δεν ισχύει τώρα για τους μη Βρετανούς, αφού ο πρώην πρωθυπουργός Κάμερον δεσμεύτηκε πριν εκλεγεί να κάνει δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην ΕΕ, και οι Αγγλοι έκαμαν την αποκοτιά να φύγουν.
Ελεγα, λοιπόν, ότι ακόμα και οι πιο φτωχοί φοιτητές παρακολουθούσαν ανελλιπώς όλα τα μαθήματά τους. Μπορούσαν όμως, είτε μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, ή και κάτω στην πόλη, να κάνουν μερικές περιστασιακές δουλειές που συμπλήρωναν το εισόδημά τους. It buys my beers, μου έλεγε περήφανα ο Κιθ από το Μπόλτον, που μάλιστα μια φορά την εβδομάδα επέμενε να μας κερνάει «έναν γύρο».
Αρα, λοιπόν, ας κόψουμε την πλάκα εδώ, κι ας αποκτήσουμε επιτέλους κανονική πανεπιστημιακή ζωή. Εμείς, που επίσης φοιτήσαμε εδώ πριν προχωρήσουμε παραπέρα, όλο και κάποια δουλίτσα κάναμε έξω για το χαρτζιλίκι μας, άλλοι και για το βιος τους ακόμα. Κάτι ιδιαίτερα. Κάτι μεταφορές μετακομίσεις οικιακών συσκευών από την Κλαυθμώνος, με μεροκάματο μόνο το πουρμπουάρ από τους παραλήπτες. Την άνοιξη, πριν την κοπανήσουμε για τα νησιά, κάναμε μεροκάματα στου Ρέντη, φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας καρπούζια.
Ταυτόχρονα, είχαμε και χρόνο για τα πολιτικά μας, που εκεί στα 1973-1980, ήταν στα blow-up τους. Αυτά μας έτρωγαν πολύ χρόνο, αλλά και πολλά φράγκα. Μια τα βιβλία που ρουφάγαμε. Οι μουσικές που ανακαλύπταμε (δεν υπήρχε τζάμπα ακρόαση τότε!). Βάλε και τα γκομενιλίκια. Πολλή δουλειά!..
Χάσαμε μια-δυο εξεταστικές, πράγματι. Μερικοί έχασαν και χρονιά. Ομως, αιώνιοι δεν γίναμε ποτέ! Τελειώσαμε, και προχωρήσαμε.
(*) Νομίζω πως ο όρος «αιώνιοι φοιτητές» είναι και αδόκιμος. Τέτοιος μπορεί να είναι κάποιος (ξεγελιέμαι πως είμαι και εγώ), που «σπουδάζει» εσαεί από μόνος του! Ισως να αντικατασταθεί με το «δήθεν»;