Ο ήλιος του Αυγούστου λειτουργεί θεραπευτικά μαζί με το αλάτι της θάλασσας αν έχει κανείς την τύχη να βρίσκεται πλάι στο κύμα. Εχει όμως και τις παρενέργειές του καθώς ενίοτε βαράει στο κεφάλι. Ενώ η υψηλή θερμοκρασία έχει το μειονέκτημα να εντείνει και την αποφορά από υλικά ξεχασμένα.
Μέσα σε αυτή τη ζέστη χρειάζεται κανείς να διαβάσει δεύτερη και τρίτη φορά κάποιες διαπιστώσεις που δημοσιεύονται στον Τύπο που στηρίζει το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ – πρώην ΑΝΕΛ – Πούτιν – αυτόκλητοι «εκπρόσωποι» του Κώστα Καραμανλή, όπως π.χ. ότι συνέβη η «διάρρηξη του πολιτικού μετώπου με την αποχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Νομίζεις ότι σε βάρεσε ο ήλιος και δεν διάβασες καλά.
Ας δούμε πρώτα το λογικό άλμα και στη συνέχεια ποιες επιδιώξεις -ίσως και ανάγκες- εξυπηρετεί.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος άσκησε όντως σκληρότατη κριτική στην κυβέρνηση και για την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Και στάθηκε ιδιαίτερα στη θεσμική διάσταση του θέματος.
Και όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, όταν είχε ασκήσει κριτική για τον χειρισμό της πανδημίας, οι ίδιοι οπαδοί ενός πολύ συγκεκριμένου χθες (ΣΥΡΙΖΑ, πρώην ΑΝΕΛ κ.ο.κ.) ξέχασαν ότι επιχείρησαν να τον διασύρουν με την υπόθεση Novartis, άφησαν στην άκρη τις ύβρεις και τα υπονοούμενα εναντίον του (λίστα Λαγκάρντ κλπ.) την εποχή της εφόδου προς την εξουσία το 2014, και έπιασαν τις ευγένειες.
Τώρα τον καλοπιάνουν πιστεύοντας ότι ο Βενιζέλος θα ευλογήσει τη γεφύρωση του χάσματος που χωρίζει τον κανονικό προοδευτικό κόσμο από τον Πολάκη, τον αυθεντικό εκφραστή του πνεύματος και των επιδιώξεων του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι τα περί «αρμών» και «ανάταξης» του πολιτεύματος είναι μεν ο «αφρός» της ΣΥΡΙΖΑϊκής σκέψης, που μπορεί να κάνει ακόμη πιο ευχάριστο ένα απόγευμα με παγωμένο λευκό κρασί και τη συντροφιά πχ του Αλέκου Φλαμπουράρη ή της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, αλλά δεν περνάει απαραίτητα στις μάζες – εκεί αναλαμβάνει ο Σφακιανός να το κάνει πενηνταράκια.
Η επίκληση λοιπόν του Βενιζέλου και η προσπάθεια κάποιων να τον «μετακινήσουν» κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι άτοπη, εξηγείται ψυχολογικά. Γιατί το έλλογο στοιχείο προσφέρει πάντοτε νομιμοποίηση.
Ωστόσο η επαγωγική σκέψη εδώ πάσχει. Γιατί είναι υπερβολικά απλοϊκή.
Το να λες ότι ο Βενιζέλος κάνει κριτική στον Μητσοτάκη και στήριξε τον Ανδρουλάκη (προσθέτοντας είναι αλήθεια πολύ ανωτέρου επιπέδου επιχειρήματα από τα συνήθη στη φαρέτρα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που τα έκανε copy paste από τις αναρτήσεις του στις ανακοινώσεις της) και ότι ο Βενιζέλος έρχεται πιο κοντά στον Τσίπρα, επειδή ο Ανδρουλάκης εμφανίζεται να κινείται πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι επαγωγική σκέψη επιπέδου δευτέρας Δημοτικού.
Είναι σαν να λες ότι η Νάουσα κέρδισε την ΑΕΚ, η ΑΕΚ κέρδισε τη Μίλαν, άρα η Νάουσα είναι καλύτερη από την Μίλαν. Απλά δεν στέκει.
Διότι όσο κοντά κι αν σταθεί ο Βενιζέλος στον Ανδρουλάκη, δεν θα σταθεί ποτέ κοντά ούτε στον Τσίπρα, ούτε στον Παππά, ούτε στον Πολάκη, ούτε στην κυρία Θάνου ούτε σε κάποιον όμιλο «για την διατήρηση της πολιτικής κληρονομιάς και του έργου του Προκόπη Παυλόπουλου». Διότι μεταξύ τους δεν υπάρχει καν γλώσσα επικοινωνίας.
Και το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή εκτός από τον Βενιζέλο πολλοί δημοκρατικοί πολίτες δεν θα μπουν ποτέ στον κόπο, αποτελεί μια άγκυρα για το δημοκρατικό ακροατήριο (και για το πολίτευμα που στηρίζει) και μια εξασφάλιση ότι δεν θα ζήσουμε ξανά τα ίδια.