Οσα συμβαίνουν με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον Γιάνη Βαρουφάκη στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόδειξη πώς στη ζωή, ακόμα και όταν νομίζεις ότι τα έχεις βάλει όλα σε τάξη, κάτι μπορεί να συμβεί –που θα σου σπάσει τα νεύρα.
Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν έφτασε χωρίς κόπο και προσπάθεια στο σημείο, τρία χρόνια μετά την εκλογική ήττα του 2019, να έχει μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα, να μπορεί να δηλώνει ότι δεν αναγνωρίζει τάσεις και να ατενίζει με ηρεμία τις επόμενες κάλπες, αφού ακόμα και σε περίπτωση ήττας θα είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο κόμμα του.
Κι όμως, εκεί που όλα έδειχναν να μπαίνουν σε μια σειρά, βγήκε στην κρατική τηλεόραση ο βασικός εσωκομματικός του αντίπαλος, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, και εξειδίκευσε ονομαστικά το κάλεσμα του Τσίπρα «σε όλες τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως προοδευτικές δυνάμεις», αναφερόμενος στο ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Ακολούθησε αναστάτωση εντός του κόμματος καθώς οι περισσότεροι κατάλαβαν ότι ο Τσίπρας κάποιο λόγο είχε που δεν αναφερόταν ποτέ ονομαστικά στον Βαρουφάκη και μιλούσε γενικά για προοδευτικές δυνάμεις. Θα το δούμε αμέσως μετά.
Ο Βαρουφάκης, λοιπόν, σήκωσε το γάντι που του πέταξε το Τσακαλώτος και ανέφερε αυτή την εβδομάδα στη Βουλή ότι «εμείς λέμε ότι είμαστε ανοιχτοί στο διάλογο, αλλά πριν τις εκλογές», διατυπώνοντας με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια τη θέση του κόμματός του ότι πρέπει να προηγηθεί προγραμματικός διάλογος.
Γιατί όμως αυτό είναι προβληματικό για τον Τσίπρα, και γιατί δεν πετάνε τη σκούφια τους οι «προεδρικοί» με το γάντι που έριξε ο Ευκλείδης και το σήκωσε ο Γιάνης;
Πέρα από τα προφανή, το γεγονός ότι η κουβέντα περί σύμπραξης θυμίζει στον κόσμο το φόβο και την ανασφάλεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, αλλά και όσα πολύ βαριά έχει πει και έχει γράψει ο Βαρουφάκης για τον Τσίπρα, υπάρχουν κι άλλα δύσκολα σημεία.
Γιατί τώρα που ο Τσίπρας κατάφερε να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα και έλαβε «150.853 ψήφους ή αλλιώς ποσοστό 99,1%», είναι εξαιρετικά ενοχλητική η ανακίνηση ενός κλίματος του τύπου «να συζητήσουμε προγραμματικά πριν τις εκλογές», καθώς παραπέμπει σε όλα αυτά που πάλεψε επί χρόνια για να τα αφήσει πίσω του, ξεπερνώντας με συγκρούσεις τις φάσεις των συνιστωσών και των τάσεων.
Και πάνω που τα κατάφερε, ο άτυπος «διάλογος» Τσακαλώτου – Βαρουφάκη φέρνει πάλι στο προσκήνιο, στους κόλπους του ευρύτερου αριστερού ακροατηρίου (γιατί εκτός αυτού μάλλον λίγοι θα ασχοληθούν), τις συζητήσεις για τις σκέψεις και τις ιδέες στο πρόγραμμα του ΜέΡΑ25 και το κατά πόσο μπορούν να ταιριάξουν με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί ο Τσίπρας να μπει σε μια τέτοια συζήτηση; Θα δείξει. Ακόμη κι αν δεν μπει πάντως, η κουβέντα στον ευρύτερο χώρο θα συνεχιστεί. Γιατί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «πιο αριστεροί» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή όσοι εντός του κόμματος λένε ότι ανησυχούν για την «αριστερή ψυχή» του, θα μπορούν να πουν ότι «αφού δεν συζητάμε προγραμματικά, λαμβάνοντας υπόψη και τις θέσεις των άλλων, τότε τι σόι κυβερνητική πρόταση συνεργασίας έχουμε»;
Η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη αν ρίξει κανείς μια ματιά στις θέσεις του ΜέΡΑ25 και του Γιάνη Βαρουφάκη. Για παράδειγμα, στο συνέδριο του ΜέΡΑ25 τον Μάιο ο επικεφαλής του κόμματος παρουσίασε «7+1 Τομές» ως βάση του οποιουδήποτε διαλόγου με άλλα κόμματα, στις οποίες περιλαμβάνεται η «κοινωνικοποίηση της ενημέρωσης».
Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει μέσα ενημέρωσης. Θα ήθελε να κοινωνικοποιηθούν; Επομένως, αν μιλούσαμε για μια κοινή προεκλογική πλατφόρμα θα έπρεπε, είτε να απαλειφθεί αυτή η δέσμευση, είτε να τροποποιηθεί ώστε να προβλέπει την κοινωνικοποίηση όλων των μέσων ενημέρωσης, εκτός από αυτά που κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε διαφορετική περίπτωση, ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης του κόμματος θα πρέπει να περάσει «στα χέρια Συμβουλίων Κληρωτών & Εκλεγμένων Πολιτών και η διοίκησή τους στα χέρια των εργαζόμενων σε αυτά» όπως προβλέπουν οι «7+1 Τομές του ΜέΡΑ25».
Παράλληλα, το Μανιφέστο του ΜέΡΑ25, προβλέπει την «αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους». Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι μείωσε το χρέος και ότι το κατέστησε βιώσιμο, ενώ με τη διαπίστωση αυτή, ότι το ελληνικό χρέος είναι σήμερα βιώσιμο, συμφωνούν και οι Ευρωπαίοι.
Γεφυρώνονται αυτά τα χάσματα; Και αν όχι, πόση δύναμη μπορεί να έχει το άνοιγμα υπέρ των συνεργασιών από τον ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ λένε όχι;