Μια οικογένεια που έχει γονατίσει από τους φόρους και ασφυκτιά από οικονομική δυσπραγία δεν είναι καν είδηση στη σημερινή Ελλάδα. Μια οικογένεια όμως που δεν τα βγάζει πέρα και ζει στο Ψυχικό γίνεται «το θέμα της ημέρας». Πώς; Τι; Ψυχικό και φτώχεια δεν πάνε μαζί στην ίδια πρόταση, κοπελιά! Καλά… Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Οι κοινωνικές αντιλήψεις για το ποιος είναι «λαός» και ποιος «Κολωνάκι» είναι βαθιά ριζωμένες και έχουν σοβαρούς λόγους και αιτίες που υπάρχουν. Θα ήμουν ηλίθια να αναλάβω σταυροφορία για να τις αλλάξω. Καλό όμως είναι να παραδεχόμαστε και ορισμένα απλά, σκληρά γεγονότα.
Ολόκληρη η χώρα έχει υποστεί μια άνευ προηγουμένου υποβάθμιση. Καμία πόλη, περιοχή, χωριό, γειτονιά δεν έχει απομείνει που να μην έχει πληγεί από την κρίση. Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο τοπίο, ελάχιστοι ευημερούν, άλλοι άνθρωποι κατορθώνουν απλώς να επιβιώσουν και άλλοι έχουν εντελώς καταστραφεί οικονομικά, ψυχικά και σωματικά.
Είμαστε όλοι πολύ θυμωμένοι. Το πιο άχρηστο πράγμα, το πιο καταστρεπτικό για το κοινό συμφέρον, είναι να διοχετεύουμε τον χρήσιμο θυμό μας στο να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου. Κυψέλη εναντίον Ψυχικού. Δυτικοί εναντίον βορείων. Ανεργοι εναντίον εργαζομένων, εργαζόμενοι εναντίον συνταξιούχων και συνταξιούχοι εναντίον άλλων συνταξιούχων. Δημόσιοι εναντίον ιδιωτικών, ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων, περιφέρεια εναντίον πρωτευούσης. Ολοι εναντίον όλων. Είναι το καλύτερο δώρο που κάνουμε στους χειρότερους εχθρούς μας.
Μια τετραμελής οικογένεια που έχει εικοσιπέντε χιλιάδες ευρώ ετήσιο εισόδημα είναι – με το σημερινό κόστος ζωής – μια φτωχή οικογένεια. Δεν θα μας τρελάνει κανείς, επιμένοντας για το αντίθετο και φορολογώντας την ως πλούσια
Δεν γίνεται να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ελάχιστα βασικά πράγματα. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα και η θύελλα που τη χτύπησε, τη χτύπησε ολόκληρη και αλύπητα. Επίσης στο ότι οι άνθρωποι που διατηρούν μια στοιχειώδη οικονομική ευρωστία, δεν είναι εξ ορισμού εγκληματίες. Το πιθανότερο είναι ότι εκείνοι συντηρούν τις τελευταίες θέσεις πωλητή σε καταστήματα, καθηγητή σε φροντιστήριο, υπαλλήλου σε εμπορία αυτοκινήτων. Κι ακόμα… Μια τετραμελής οικογένεια που έχει εικοσιπέντε χιλιάδες ευρώ ετήσιο εισόδημα είναι – με το σημερινό κόστος ζωής – μια φτωχή οικογένεια. Δεν θα μας τρελάνει κανείς, επιμένοντας για το αντίθετο και φορολογώντας την ως πλούσια, με μοναδικό επιχείρημα ότι ζει σε μεγάλο σπίτι ή ακόμα χειρότερα, ότι «κάποιοι άλλοι ζουν με πολύ λιγότερα». Κι άλλοι έχουν σαλτάρει από τις ταράτσες, τι λογική έχει ο πάτος;
Τελευταίο, άλλα σαφώς όχι το πιο ασήμαντο. Δεν μπορείς να φορολογείς εισόδημα που δεν υπάρχει. Ή μάλλον μπορείς, (προφανώς, αφού γίνεται), αλλά αυτό δεν λέγεται φορολογία. Είναι στυγνή δήμευση περιουσίας για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και «δήμευση» παραμένει, στα βόρεια και στα νότια, στα νησιά και στον κάμπο, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης ή στο Αιγάλεω Αττικής, στην Καισαριανή ή στην Εκάλη.
Πολλά πράγματα γύρω μας δεν αλλάζουν ή αλλάζουν βασανιστικά αργά ή δεν είναι καν στο χέρι μας. Το σίγουρο είναι ότι ο τρόπος που σκεφτόμαστε για τους συνανθρώπους μας, είναι στο χέρι μας και μπορεί να είναι καταστρεπτικά διχαστικός, ή παραγωγικά ενωτικός. Η αντίληψη του κόσμου μας ως φάση ταινίας «Φίνος Φίλμς», δεκαετίας ’60, (με τον «κάτοικο Ψυχικού» στον ρόλο της Τασσώς Καββαδία) είναι καλή για ένα καλαμπούρι ή για να περνάει μια Κυριακή απόγευμα. Αλλά είναι πολύ χάλια και πολύ κρίμα να την μπερδεύουμε με την πραγματικότητα.