Ενας 23χρονος γίνεται θάνατος και ορμάει. Θερίζει άμαχο πληθυσμό. Στρέφεται εναντίον ανθρώπων που εγκληματούν να διασκεδάζουν. Εναντίον παιδιών. Πολλών παιδιών… Αλλά… Ας ήταν, και ένα μόνο το παιδί. Ας ήταν, και ένας μόνο ο άνθρωπος. Το κακό, δεν ζυγίζεται με κιλά ανθρώπων, στα μέρη μας. Πώς φώλιασε στην ψυχή ενός 23χρονου τόσο αίμα, να αναζητάει αίμα; Μας ικετεύω, μην τον χαρακτηρίσουμε «άρρωστο». Αρρωστος σημαίνει «χωρίς ρώμη». Εγκληματικά αφελές το «άρρωστοι». Εχουν δύναμη. Είναι εγκληματίες.
Πώς κτίζεις εγκληματίες από γεννοφάσκια; Πώς τους σπουδάζεις; Πότε τους δίνεις πτυχίο; Ποιοι καθοδηγούν τα νήματα αυτού του πολέμου; Τον έχουμε εμπεδώσει ως πόλεμο; Και μόνο που ψελλίζουμε αμήχανα «θρησκεία»; Ποιον κοροϊδεύουμε, αν όχι τους εαυτούς μας; Και πώς θα τους «διαβάσουμε» εμείς, που πάνω κάτω «Αγαπάτε αλλήλους», ως κατεύθυνση πολιτισμού, ιδεολογίας και θρησκειών μας; Με τι όπλα πολεμάς αυτούς; Πόσο αφελές, το δικό μας «Δεν φοβόμαστε», αντιμέτωπο με ανθρώπους που βρωμάνε σάπιο αίμα σε κάθε πόρο της ύπαρξής τους;
Μας έχει κηρυχτεί πόλεμος. Ανθρωποι μετατρέπουν, την ίδια την ύπαρξή τους, σε όπλο… Αρα υπερόπλο! Και μεις… «Δεν φοβάμαι», «Θα συνεχίσουμε τη ζωή μας ακριβώς όπως πριν», «Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να αλλάξουμε»; Παρά φύση, το «Δεν φοβάμαι», σε ένα παιχνίδι θανάτου που κάθε μέρα χοντραίνει και περισσότερο. Κλείνουμε τα μάτια. Σε ορδές που αίφνης περιφέρονται μαζικά και ανεξέλεγκτα στον κόσμο μας και εμείς σε ρόλο «φιλάνθρωπης κυρίας». Στην οποιαδήποτε και μόνο σκέψη αντιμετώπισης, τρέμουμε, αγωνιούμε περισσότερο, για τον πιθανό εκ-βαρβαρισμό μας… Σκέψου λοιπόν, τι χάος μας χωρίζει!
Το να αποσιωπήσεις για ένα γραπτό, τα γεγονότα και τη χρονική στιγμή που καθοδήγησε τη γραφή του, είναι σαν να αφαιρείς τη θάλασσα από καράβι που πλέει. Η Σώτη Τριανταφύλλου είχε γράψει στην «Athens Voice» ένα κείμενο ενώ θέριζε θάνατος σε ένα κλαμπ του Παρισιού, στο Μπατακλάν. Ενα κείμενο καθοδηγούμενο από την αγωνία που κατατρέχει τη Σώτη για τον ισλαμισμό. Μια αγωνία που καταθέτει θαρραλέα, σε κάθε ευκαιρία δημόσιου λόγου, με τον δικό της τρόπο έκφρασης, παραθέτοντας μελέτη, γνώσεις, επιχειρήματα, γεγονότα. Μια γυναίκα ακέραια, που δεν νταραβερίστηκε με εξουσία -για την εξουσία. Ενα πολιτικό ον, με τη βαθιά-ανθρώπινα έντιμη στάση του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται και αντέχει να φέρει την ευθύνη του «πολίτη» και «κοσμοπολίτη», που έχει αίσθηση του χρόνου, του τόπου, του κόσμου.
Η Σώτη έχει έγνοια την ανθρωπότητα. Η Σώτη είναι χρήσιμη. Και τον λόγο της πρέπει να τον σεβαστούμε, πρέπει να τον διαφυλάξουμε. Σε πόσους δα, στον δημόσιο λόγο, μπορείτε να διακρίνετε το θάρρος της άποψης χωρίς να καθοδηγούνται από μικροσυμφέροντα, αλλά ως συνειδησιακή ανάγκη, ως ανθρωπιστική κίνηση.
Η Σώτη κρούει και ξανακρούει τον κώδωνα του κινδύνου μας. Με κάθε τρόπο μας σκουντάει να ξυπνήσουμε από τον βαθύ ύπνο του (ευρωπαϊκού) δικαίου μας… Αν μη τι άλλο, η Σώτη Τριανταφύλλου, μας καρφώνει στο μυαλό ένα αφυπνιστικό, χρήσιμο «μήπως;»… Μπορεί να είναι τα πράγματα και όπως τα λέει η Σώτη Τριανταφύλλου; Αντέχουμε να το σκεφτούμε; Τι κερδίζουμε, πόσο χρόνο χάνουμε κλωτσώντας το;
Ενας 23χρονος άφοβα γίνεται θάνατος και ορμάει. Εναντίον ανθρώπων που εγκληματούν να διασκεδάζουν. Γι΄αυτό τον «ιερό» σκοπό, προσφέρει την ίδια του την ύπαρξή του. Οχι ως θυσία αλλά ως δικαίωση της ύπαρξής του. Γι΄αυτό γεννήθηκε! Δεν το χωράει ο νους σας; Ξαναδιαβάστε το κείμενο που κατέθεσε η Σώτη στον δημόσιο λόγο. Για αυτό το κείμενο σύρεται σε δίκη για ισλαμοφοβία με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο. Πέραν μιας φράσης στο κείμενό της που την αποδίδει στον Μάρκο Πόλο και καλείται το δικαστήριο να αποδεχτεί ή όχι, ότι είναι δική του, θα κριθεί και για το «όσα υφιστάμεθα από τους ισλαμιστές (όχι μόνο την τρομοκρατία αλλά την καθημερινή πίεση, τη συμπεριφορά μίσους) δεν οφείλονται στις “επεμβάσεις” της Δύσης στις χώρες της Ανατολής, αλλά στην πολεμοχαρή και φθονερή φύση του ισλάμ. Το ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία σαν τις άλλες, αγαπητοί συμπολίτες, είναι πολιτικό πρόγραμμα, είναι ιδεολογία εκβαρβαρισμού».
Μήπως; Μήπως; Σε τούτα τα χρόνια… Σε όλα τα χρόνια… Κάθε Σώτη και τα μάτια μας! Εχετε σκεφτεί, πόση δύναμη ψυχής, πόσο θάρρος, πόσο τσαγανό, πόση αντοχή χρειάζεται; Έστω κι αν οι Σώτες, δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς….