Διανύουμε την περίοδο μιας νέας βασιλείας στο πλαίσιο της δυναστείας των Τσίπρα. Ο νέος βασιλιάς είναι ρεαλιστής και επιτέλους αποκαθηλώνει τα σύμβολα της επανάστασης του Τσίπρα του Α', όσο και τη χώρα από τη σφαίρα των μοναχικών, ανένταχτων «αριστερών» βασιλείων.
Ο νέος βασιλιάς θέλει να παρουσιάζεται ως ευρωπαϊστής και ισότιμο μέλος της διεθνούς κοινότητας, αποδεχόμενος τις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Βέβαια οι οφικιάλιοι και οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας του στο εσωτερικό της χώρας δεν τον ακολουθούν στην ολότητα τους. Κάποιοι μάλιστα διαφωνούν πλήρως, ενώ αυτοί που επιφυλάσσονται καραδοκούν μηχανορραφώντας με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον. Αλλά και ο ίδιος ο νέος βασιλιάς δεν φαίνεται να θέλει να διακόψει τις σχέσεις μαζί τους. Έτσι η νέα περίοδος της βασιλείας των Τσίπρα παρουσιάζεται αμφιταλαντευόμενη μεταξύ της δύσης και της ανατολής, του εκσυγχρονισμού και του παραδοσιακού κομματισμού, των μεταρρυθμίσεων και των κατεστημένων δομών της φεουδαρχίας.
Και βέβαια σε όλο αυτό το διάστημα η βασιλεία επιβιώνει χάρη στη συγκέντρωση των φόρων από τους πολίτες και την οικονομική βοήθεια των ξένων δυνάμεων που εγγυώνται για την ύπαρξη του κράτους. Μόνο που οι φόροι ολοένα αυξάνονται από τις ανεπάρκειες και τα τερτίπια των κοτζαμπάσηδων του βασιλιά, που διαφεντεύουν δομές της εξουσίας και αποτροπιάζουν κάθε φορά που μια μεταρρύθμιση αμφισβητεί τις «κατακτήσεις» και τα «προνόμια» που τους είχε επιδώσει η βασιλεία. Όπως και η ξένη βοήθεια περιορίζεται από όρους και συνθήκες που επιβάλλουν οι σύμμαχοι, διεκδικώντας τη συμμόρφωση της δυναστείας στο δυτικό τρόπο ζωής με δημοκρατίες, ελέγχους, διαφάνεια, λογοδοσία και άλλα απεχθή για το βασίλειο μέτρα.
Και όσο δεν προσαρμόζεται η δυναστεία, τόσο το βάρος των φόρων μεγαλώνει, και άλλο τόσο απομακρύνεται η απεμπλοκή του βασιλείου από τις πολιτικές εξαρτήσεις των ξένων συμμάχων. Και το χειρότερο λέει είναι, ότι δεν θα βγούμε στις αγορές ώστε να λειτουργεί το βασίλειο με τους κανόνες ενός κανονικού δυτικού ευρωπαϊκού κράτους. Από αυτά που έχουν θεσμούς για να ελέγχουν τις εξουσίες των εξουσιαστών, πολίτες ελεύθερους να αναπτύξουν οικονομικές δραστηριότητες, κοινωνίες με ρυθμίσεις, μέριμνα και προστασία, και κυρίως από αυτά που δεν έχουν βασιλιάδες και δυναστείες να διαφεντεύουν τους λαούς τους, αλλά δημοκρατίες με δομές, θεσμούς και θεσμικές προβλέψεις. Τι άραγε θα δείξει η ιστορία για το νέο βασιλιά της δυναστείας; Θα αποδειχθεί ο Τσίπρας ο Β', φοροφέρων ή ευρωπαϊστής;
* Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Παν/μιο του Αιγαίου. Έχει διατελέσει διευθύνων στέλεχος εταιρειών στο χρηματοπιστωτικό τομέα. Διδάκτωρ Παν/μιου της Οξφόρδης.
Προηγούμενα άρθρα του Γιάννη Τσαμουργκέλη