Εγινε κι αυτό! Ο Ορέστης Τσανγκ, που πέρασε στο πάνθεον των διασημοτήτων ως παίκτης του «Survivor» και φαίνεται ότι θα αναμασά για πολύ ακόμη τις δάφνες από το στεφάνι της τηλεοπτικής του δόξας, οδήγησε συρμό του ΗΣΑΠ. Και επειδή ό,τι δεν αναρτάται σε σοσιαλμιντιακό λογαριασμό είναι σαν να μην έγινε, ανέβασε φωτογραφία στο Instagram ως «ασίκης μηχανοδηγός με το μικρό μουστάκι του» (στίχος του Γιάννη Ρίτσου) απευθυνόμενος μάλιστα στο διαδικτυακό κοινό του: «Καλησπέρα σας, σε λίγο φθάνουμε στην Κηφισιά, δέστε τις ζώνες σας, όλα καλά. Είμαστε στον συρμό από Πειραιά προς Κηφισιά και σας περιμένω όλους. Να ‘στε καλά. Φιλάκια».
Ανατρίχιασα.
Οχι, ο Ορέστης Τσάνγκ δεν είναι επαγγελματίας μηχανοδηγός, δεν έχει εκπαιδευτεί σε αυτήν τη δουλειά, τέλος πάντων, δεν σε όλα. Απλώς η μηχανοδηγός τον είδε και αφού πέρασε το πρώτο σοκ (δεν είναι απλό για τον μέσο τηλεθεατή του «Survivor» να δει μπροστά του στα καλά καθούμενα τον Τσάνγκ με σάρκα και οστά, νομίζω δε ότι για τη συγκεκριμένη θα ήταν πιο διαχειρίσιμο να δει τον Χριστό φαντάρο) είπε, μέσα στην τρελή χαρά και τον ενθουσιασμό της, να του δώσει να οδηγήσει το «τρενάκι». Δεν πα’ το «τρενάκι» να κουβαλούσε ανθρώπους. Αντε καλέ. Τσανγκ παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω. Είπε, βέβαια, ότι τον επέβλεπε. Ενώ συγχρόνως τραβούσε το βίντεο με το κινητό. Ομορφα…
Θα πει κάποιος τώρα ότι σε σχολική γιορτή, ένας 11χρονος σκοτώνεται από αδέσποτη σφαίρα. Οτι η Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων υποψηφίων Επαγγελματικών Λυκείων αλλάζει όχι απλώς μία λέξη αλλά το κουκούτσι από το κείμενο του Θεοτοκά για να μην προκληθούν συνειρμοί με το «κακός πρωθυπουργός» λες και δεν έχουμε ολοζώντανο το παράδειγμα. Οτι η αριστερή μας κυβέρνηση μπλέκει στα δίχτυα των ψαράδων, μαζί με τις καταψυγμένες τσιπούρες, και τις καταψυγμένες συντάξεις. Ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν εξαφανιστεί (γιατί μέχρι πρότινος υπήρχαν) από τη λίστα με τα καλύτερα του κόσμου. Κι εγώ ασχολούμαι με τον Τσανγκ-μηχανοδηγό;
Και όμως… Από το ίδιο εργοστάσιο βγαίνουν όλα αυτά τα «δομικά υλικά». Τουβλάκια, τούβλα, τουβλάρες. Και τσιμεντόλιθοι. Και με όλα αυτά χτίζεται το τείχος του παράλογου που πάνω του σπάει τα μούτρα της η στοιχειώδης κανονικότητα, ο σεβασμός στην ευνομία, σε αξίες και θεσμούς. Όλα χρειάζονται. Να στοκαριστεί καλά το τείχος, να μη μείνει ούτε μια τόσο δα ρωγμή ώστε να περάσει η κοινή λογική. Μεγάλα και μικρά τον ίδιο παρονομαστή έχουν. Παλιά το έλεγαν μπάχαλο. Τώρα το λένε «πουτάνα όλα». Ας αφήσουμε όμως τα μεγάλα κι ας περιοριστούμε, εδώ, στα μικρά. Πόθεν πώς θεωρείται αυτονόητο ότι ένα accidental celebrity, κάποιος που έγινε διάσημος όχι διότι έκανε κάτι αλλά διότι βρέθηκε τη σωστή στιγμή στη σωστή θέση, μπορεί να κάνει τα πάντα, να οδηγήσει ακόμη και τρένο γεμάτο επιβάτες;
Μέχρι κάποιες δεκαετίες πριν, η έννοια της διασημότητας εμπεριείχε και την απόσταση από το κοινό. Εχω ακούσει ιστορίες για γυναίκες που πήγαιναν τα παιδιά τους να… αγγίξουν τη Βουγιουκλάκη λες και ήταν η Μεγαλόχαρη.
Υστερα όμως ήρθε η τηλεόραση και έκανε τα μακρινά κοντινά. Η κάθε «Βουγιουκλάκη» ήρθε και στρογγυλοκάθησε στο σαλόνι, στην κουζίνα, στην κρεβατοκάμαρά μας. Συγχρόνως το μέσον εξελίχθηκε σε μονάδα παραγωγής ειδώλων. Βραχείας κατανάλωσης αλλά ειδώλων. Και τα τελευταία χρόνια, το Διαδίκτυο έκανε αυτές τις νέες διασημότητες ακόμη μεγαλύτερες. Πάντα βραχείας κατανάλωσης αλλά ακόμη μεγαλύτερες. Με απλά λόγια, αν δεν υπήρχε η τηλεόραση, δεν θα υπήρχε ο Τσανγκ ως celebrity που του επιτρέπονται τα πάντα. Και αν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, εγώ που δεν βλέπω Survivor, δεν θα ήξερα τον Τσανγκ.
Βέβαια, δεν φταίει ο Τσανγκ. Παιδί της εποχής του είναι, είδε φως και μπήκε. Οπως δεν φταίει ούτε η τηλεόραση ούτε το διαδίκτυο. Η εξέλιξη, μαζί με τα θετικά, κουβαλά και αρνητικά. (Επειδή μου ξέβαψαν τα ρούχα στην πλύση, δεν θα πω ότι κακώς υπάρχουν πλυντήρια). Στην ουσία, δεν φταίει ούτε η μηχανοδηγός. Παιδί της εποχής της και αυτή. Τις πταίει λοιπόν; Η εποχή; Οι εποχές δεν έχουν, από μόνες τους, ευθύνες. Είναι ο τρόπος που εμείς παραδινόμαστε στις εποχές. Χωρίς να βάζουμε τους όρους μας και τα όρια μας. Θυμάμαι ότι, παλαιότερα, κάθε μεροκαματιάρης ή αγρότης γονιός ήθελε να σπουδάσει το παιδί του ώστε να ξεφύγει από τη μιζέρια. Στη συνέχεια ήθελε το παιδί του να γίνει πλούσιος. Τώρα πλέον θέλει να γίνει διάσημος – κι όλα τ’ άλλα έρχονται.
Φαντάζομαι ότι παντού στον κόσμο θα υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν ή διάσημοι ή τίποτα. Φοβάμαι όμως ότι κάποια από αυτά θα καταφέρουν να γίνουν και τα δύο. Και διάσημοι και τίποτα.
ΥΓ. Για την ιστορία, η μηχανοδηγός που είχε 15 χρόνια προϋπηρεσία σε αυτή θέση, τέθηκε σε διαθεσιμότητα.