Δεδομένο: καμία ολοκληρωμένη σκέψη δεν μπορεί να χωρέσει στους 140 χαρακτήρες που επιτρέπει το twitter. Ισως γι’ αυτό ακριβώς το συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης έχει αναδειχθεί σε Νο1 διαμορφωτή του καθημερινού πολιτικού πεδίου μάχης…
Κάθε ημέρα εκατοντάδες μικροεστίες συγκρούσεων ξεπηδούν από το πουθενά στο Διαδίκτυο. Κλιμακώνονται μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Χωρίζουν τους «οπαδούς» σε αντίπαλα στρατόπεδα. Μαζεύουν likes και σχόλια. Γίνονται θέμα στα συμβατικά MME. Και τελικά σβήνουν τόσο γρήγορα όσο ξεκίνησαν. Αφήνοντας στην ατμόσφαιρα αυτή τη χαρακτηριστική οσμή του πυροτεχνήματος. Γιατί περί πυροτεχνημάτων πρόκειται.
Τη δεκαετία του ’90 τον ρόλο του twitter και του facebook τον είχαν αναλάβει τα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης. Και τον ρόλο της πολιτικής οι εγχώριοι ανθυποσελέμπριτι και γραφικές τηλεπερσόνες. Μικροκαβγάδες, κόντρες και κραυγές περνούσαν σαν οπτικός πασατέμπος από τα παράθυρα των εκπομπών. Σχεδόν κωμικά ξεκατινιάσματα που συνέθεταν μια trash θορυβογενή καθημερινότητα.
Τώρα η πολιτική έγινε το νέο lifestyle. Αλλά το κοινό δεν άλλαξε συνήθειες. Και την καταναλώνει με την ίδια ελαφρότητα ενός καβγά μεταξύ επωνύμων. Απλώς τώρα το κάνει μέσω των νέων «μεσημεριανάδικων». Που είναι τα social media. Και οι νέοι σελέμπριτι είναι όλοι αυτοί οι πολιτικολογούντες με τους εκατοντάδες χιλιάδες followers.
Μουσικοί που τσακώνονται με πολιτικούς. Παρουσιαστές περιθωριακών συνωμοσιολογικών εκπομπών που τροφοδοτούν με την σκέψη τους το κοινό ανά 10λεπτο. Κομματικά στελέχη. Trolls. Και κάθε τόσο μια «μονομαχία» ανάμεσα σε υπερπροβεβλημένα στελέχη. Που θέλουν να συνεχίσουν σε 140 χαρακτήρες όσα δεν πρόλαβαν να πουν στη Βουλή. Ή να τα πουν χωρίς τις ενοχλητικές παρεμβολές του Προέδρου. Γιατί πρέπει να ταΐσουν το κοινό τους. Που περιμένει πεινασμένο κάτι παραπάνω. Για να περάσει η μέρα.
Και σιγά-σιγά αυτή η νέου τύπου πολιτική «κλωτσοπατινάδα» που θυμίζει ανήλικους που παίζουν ποδόσφαιρο στην αλάνα και τρέχουν όλοι μαζί μπουλούκι όπου πάει η μπάλα, περνάει στα δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες και στα υπόλοιπα «συμβατικά» μέσα ενημέρωσης. Τίτλοι κλισέ όπως «διασταύρωσαν τα ξίφη τους στο twitter…» ή «πόλεμος» δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα στην καθημερινή τιποτολογία. Και ταυτόχρονα δείχνουν τη σημαντική αλλαγή. Πλέον τα λεγόμενα συμβατικά media αντί να παράγουν τις ειδήσεις, υποβιβάζονται σε αναμεταδότες του twitter. Δηλαδή παρέδωσαν το σημαντικότερο μέρος της δύναμής τους. Τη δυνατότητα να ορίζουν εκείνα την ατζέντα.
Στο αντίστοιχο πνεύμα των trollitics κινούνται πλέον και οι κομματικές ανακοινώσεις. Αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς ότι πλέον τα κομματικά επιτελεία απαρτίζονται από βετεράνους του τρολαρίσματος που απλώς αναβαθμίστηκαν. Γι’ αυτό και όταν πλέον ακούγεται η φράση «πόλεμος ανακοινώσεων ανάμεσα π.χ. σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση» κανείς δεν περιμένει σοβαρή επιχειρηματολογία. Γιατί κανείς δεν την χρειάζεται. Οπως ο οπαδός στην εξέδρα δεν χρειάζεται την ανάλυση του αγώνα στον οποίο έχασε η ομάδα του.
Του αρκεί να πει ένα σύνθημα για τον «πουλημένο διαιτητή».