Μπορεί να υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην δικαστική απόφαση με την οποία αθωώθηκαν τα μη πολιτικά πρόσωπα στην υπόθεση του Βατοπαιδίου με τις διεργασίες ανασύνθεσης στην Κεντροαριστερά; Ασφαλώς και μπορεί! Γιατί αν μέχρι τώρα ήταν επιτακτική η ανάγκη να βρεθεί κοινός τόπος και τρόπος συνεργασίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, της Ώρας Αποφάσεων και του Ποταμιού καθώς και των υπολοίπων κινήσεων, οι πανηγυρισμοί δικαίωσης του Κώστα Καραμανλή για το Βατοπαίδι, θαρρώ την κάνει επιτακτικότερη αν όχι επιτακτικότατη.
Το «σπάσιμο» της οκτάχρονης σιωπής του πρώην πρωθυπουργού και η ικανοποίησή του για την δικαστική απόφαση σε συνδυασμό με την υποστήριξη που βρήκε από την ηγεσία της ΝΔ (βλέπε δηλώσεις Άδωνη Γεωργιάδη «να σωπάσουν οι λασπολόγοι»), επιβεβαιώνει τη φημολογούμενη, εδώ και λίγο καιρό, αποκατάσταση των σχέσεων των «καραμανλικών» με τους «μητσοτακικούς», δημιουργώντας νέα πολιτικά δεδομένα στα οποία όλες οι φυλές της ευρύτερης Κεντροαριστεράς πρέπει να λάβουν υπόψη τους και να επανακαθορίσουν τη στρατηγική τους.
Όπως το έθεσε, παράγοντας του χώρου: «όταν ο Μητσοτάκης βοηθάει τον Καραμανλή να “καθαρίσει” τις ευθύνες του παρελθόντος και ο πρώην πρωθυπουργός αποδέχεται να στηρίξει τον πρόεδρο της ΝΔ στη γραμμή του κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, για να πάρουν την εξουσία, έχει νόημα το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή η συνεργασία της Ώρας Αποφάσεων με το Ποτάμι;».
Υπό αυτό το πρίσμα, το σκηνικό που τείνει να δημιουργηθεί είναι από τη μια πλευρά η ΝΔ σύσσωμη να διεκδικεί ακόμη και την αυτοδυναμία με πιθανότητα να το καταφέρει κι από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα να δίνει τη λυσσαλέα μάχη να μην συντριβεί , ώστε να βάλει τους δικούς του όρους μετεκλογικά στο ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα και κινήσεις του χώρου. Ελλοχεύει, δηλαδή, το ενδεχόμενο να καταστεί η Κεντροαριστερά, το «κλωτσοσκούφι» της πόλωσης. Και σ’ αυτά πώς απαντούν; Συνεχίζουν να διαγκωνίζονται και να διαφωνούν; Επιμένουν στη δικαίωση και τις προσωπικές στρατηγικές η Γεννηματά, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, οι «τρεις» και ο Θεοδωράκης;
Το εγχείρημα σύμπραξης του Ποταμιού και της πρωτοβουλίας των πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ ένα στόχο μπορεί να έχει. Να ανοίξουν, χωρίς φόβο και πάθος, όλα τα πολιτικά κεφάλαια που συνιστούν ένα συνολικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας
Αν μάλιστα επαληθευθούν οι στοχευμένες διαρροές πώς η εκκρεμούσα, στη Δικαιοσύνη, υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, για τα στοιχεία του ελλείμματος του 2009, οδηγήσει σε παραπομπή του πρώην επικεφαλής της, Ανδρέα Γεωργίου, και έτσι δοθεί το δικαίωμα στην καραμανλική πτέρυγα να πανηγυρίζει εκ νέου, τότε ίσως να είναι αργά ο προοδευτικός χώρος να σταθεί στα πόδια του.
Πολύ περισσότερο αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι για «εμφύλια διαμάχη» αφού Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ωρα Αποφάσεων και Ποτάμι κινούνται σε τροχιά σύγκρουσης και απόκλισης κι όχι σύγκλισης, με σχόλια και αιχμές να απευθύνονται εκατέρωθεν. Είναι προφανές, λοιπόν, πως, εφόσον η ευρύτερη Κεντροαριστερά θέλει να παραμένει καθοριστικός παίκτης για να εξέλθει η Ελλάδα από τη κρίση και τα Μνημόνια με προοδευτικό πρόσημο, πρέπει οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση αυτή, να βάλουν νερό στο κρασί τους.
Για τη μεν Δημοκρατική Συμπαράταξη οι εσωτερικές διαφωνίες είναι γνωστές κι εύκολα μπορούν να ξεπεραστούν αρκεί να εξαλειφθεί η αντίληψη ορισμένων στη Χαριλάου Τρικούπη πως η συνεργασία στη Κεντροαριστερά μπορεί να γίνει με τη συνταγή του 1989, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε άνοιγμα σε στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ Εσωτερικού (Αντώνης Μπριλλάκης, Γιάννης Ρέγκας, Ανδρέας Λεντάκης κ.α), σχηματίζοντας την τότε Δημοκρατική Συμπαράταξη. Το εγχείρημα σύμπραξης του Ποταμιού και της πρωτοβουλίας των πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ ένα στόχο μπορεί να έχει. Να ανοίξουν, χωρίς φόβο και πάθος, όλα τα πολιτικά κεφάλαια που συνιστούν ένα συνολικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας. Από το τι είναι η Ελλάδα σήμερα, που και πώς πάει μέχρι και την πιο αυτονόητη, τη μεταρρύθμιση. Να εκφραστούν όλες οι απόψεις ανοιχτά και να αναζητηθούν συνθέσεις και συμβιβασμοί. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνει σημείο αναφοράς. Οι εμπλεκόμενοι, λοιπόν, τη δουλειά τη ξέρουν, θέληση όμως έχουν;