Σε λίγες μέρες η κυβέρνηση θα παρουσιάσει την πρότασή της για τον νέο εκλογικό νόμο. Και, κατά τα φαινόμενα, ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ ετοιμάζονται να κάνουν άλλη μια ανοησία. Να ψηφίσουν την «απλή και άδολη» αναλογική. Ανοησία θα είναι για τους ίδιους και το κόμμα τους. Λίγο το κακό. Αλλά για τη χώρα μπορεί να αποδειχθεί εγκληματικό λάθος. Ας δούμε γιατί.
Πρώτα πρώτα τη «σκέψη» του Πρωθυπουργού και των συν αυτώ αποκάλυψε ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Του την είπε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας κατά την πρόσφατη συνάντησή τους: δεν μπορεί να κάνει αυτά που υποσχέθηκε, θα αλλάξει το Σύνταγμα και τον εκλογικό νόμο, για να αφήσει κάτι «αριστερό» (εδώ).
Είναι μια φιλοδοξία: «Να αφήσουμε κάτι αριστερό στα θεσμικά, αφού είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα στα άλλα». Και αυτό το «αριστερό» σημαίνει «κάνω πράξη την πάγια αρχή μου για «απλή και άδολη αναλογική», έστω με κατώφλι εισόδου στη Βουλή.
Περί αυτού πρόκειται, άραγε; Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ καταπάτησαν κάθε αρχή και αξία τους, για να γίνουν (και να μείνουν) κυβέρνηση και τώρα αισθάνονται τύψεις και είπαν να κάνουν έναν «αριστερό» εκλογικό νόμο;
Αστειότητες. Αν ήταν έτσι, θα είχαν πιέσει την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να φέρει την απλή αναλογική. Τότε μούγκα. Θα την είχε ψηφίσει η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Αλλά τότε χρειαζόταν το μπόνους, για να ξαναγίνει κυβέρνηση. Τώρα θέλει να το αλλάξει απλούστατα για να βάλει όσα εμπόδια μπορεί στο σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης, με λίγα λόγια για να μη γίνει Πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η στάση του ΠΑΣΟΚ είναι τυχοδιωκτική. Ενα κόμμα που επί 30 χρόνια κυριάρχησε με ενισχυμένα συστήματα αναλογικής, ξαφνικά αγάπησε την «απλή και άδολη». Με ποιον στόχο;
Από τη σκοπιά του κ. Τσίπρα η επιλογή είναι μεν κυνική, αλλά κατανοητή. Ακατανόητη μοιάζει η στάση των μικρότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Για μια-δυο έδρες παραπάνω είναι έτοιμα να παίξουν στο παιχνίδι του κατακερματισμού της πολιτικής ζωής και, κυρίως, της ακυβερνησίας. Ειδικά η στάση του ΠΑΣΟΚ είναι τυχοδιωκτική. Ενα κόμμα που επί 30 χρόνια κυριάρχησε με ενισχυμένα συστήματα αναλογικής, ξαφνικά αγάπησε την «απλή και άδολη». Με ποιον στόχο; Εχει αναρωτηθεί, άραγε, η ηγεσία του τι θα συμβεί μετά τις επόμενες εκλογές, όταν θα κληθεί να συγκυβερνήσει με το πρώτο κόμμα(την ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ) και θα χρειάζονται ακόμα οι ψήφοι του κ. Καμμένου και του κ. Λεβέντη ή (και) οποιουδήποτε άλλου;
Τα μικρά κόμματα βλέπουν το τυρί αλλά δεν βλέπουν τη φάκα. Και το μεν τυρί (εν προκειμένω μια-δυο έδρες παραπάνω για το καθένα) είναι τυράκι. Η φάκα, όμως, είναι η ακυβερνησία.
Μετά τις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις χρειάστηκαν δύο κόμματα για να σχηματισθεί κυβέρνηση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 2012, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ το 2015). Αν ψηφιστεί η «απλή και άδολη» αναλογική, θα χρειάζονται τρία, τέσσερα ή πέντε (ανάλογα με το μέγεθος του κατακερματισμού). Καμένοι και Λεβέντηδες θα είναι άκρως απαραίτητοι και οι όροι τους (ή οι εκβιασμοί τους) θα πρέπει να γίνονται αποδεκτοί. Αλλιώς κυβέρνηση δεν θα σχηματίζεται και θα ψηφίζουμε κάθε τρεις και λίγο.
Υπάρχει ανάγκη να γίνουν εξυγιαντικές αλλαγές στον εκλογικό νόμο. Τις ξέρουν όλοι. Ας τις κάνουν. Ομως, η καθιέρωση της απλούστατης αναλογικής στην κατανομή των εδρών δεν θα επιφέρει καμιά εξυγίανση στην πολιτική ζωή.
Ας εξορθολογίσουν το μπόνους, αλλά ας φροντίσουν να υπάρχει δυνατότητα να κυβερνάται ο τόπος. Και όσοι το επικαλούνται αυτό δεν θέλουν « να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης»(προσωπικά είχα μια σκασίλα …), όπως είναι η πονηρή επιχειρηματολογία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ενίων του ΠΑΣΟΚ, του Λεβέντη και πάει λέγοντας. Ας τα αφήσουν αυτά και ας φροντίσουν να μην φτιάξουν ένα σύστημα που θα αφήνει τη χώρα ακυβέρνητη και έρμαιο μικρο-καιροσκόπων.
Ο κ. Τσίπρας θα διαπράξει μοιραίο λάθος αν το καταφέρει κι αυτό. Σε αντίθεση με την κοντόφθαλμη σημερινή λογική, η απλή αναλογική δεν θα δυσκολέψει μόνο την ΝΔ να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα διακυβευθεί και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, θα βάλει τη χώρα σε μια ατέρμονη διαδικασία παζαριών και συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων, που θα είναι επιζήμιες για τη χώρα. «Απλή και άδολη» αναλογική σημαίνει συγκυβέρνηση ενός μεγάλου κόμματος με πολλά μικρά (Βαβέλ) ή αναγκαστική σύμπραξη των δύο μεγάλων κομμάτων (τερατογένεση). Φαντασθείτε να χρειαστεί να συγκυβερνήσουν Μητσοτάκης, Καμμένος, Γεννηματά και Λεβέντης. Κι αν αυτοί δεν μπορέσουν, Τσίπρας και Μητσοτάκης. Αριστούργημα!
Ας το σκεφθούν διπλά όσοι το επιχειρήσουν. Ας προσέξουν τα όρια του τυχοδιωκτισμού.