Αν δεις τον Βασίλη Καρρά να τραγουδάει το «Μακεδονία ξακουστή» καταλαβαίνεις και τι ακριβώς ήταν αυτό που έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Ο Καρράς, λοιπόν, ήταν στην πίστα. Το μικρόφωνο στο αριστερό χέρι. Το δεξί πήγαινε πάνω κάτω, σαν μηχανικός γρύλος που ανέβαζε ρυθμό. Και από κάτω εκατοντάδες άνθρωποι, όρθιοι να χειροκροτούν και να τραγουδούν, σε μία έκσταση που είχε κάτι από πατριωτικό ξέσπασμα, εθνικιστικό παραλήρημα και κοινή μέθη.
Ομως είχε και κάτι ακόμα που μόνο αν γνωρίζεις τη Θεσσαλονίκη μπορείς να το αντιληφθείς. Είχε εκείνη τη μαζικότητα που εκδηλώνεται όταν η πόλη θέλει να επιδείξει την ιδιαιτερότητά της. Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που λατρεύει την εσωστρέφεια της και απολαμβάνει τις αντιφάσεις της. Ψηφίζει Μπουτάρη, αλλά τον αποδοκιμάζει στο συλλαλητήριο. Αυτή η σύγκρουση συμπεριφορών συνιστά, κατά τους Θεσσαλονικείς, στοιχείο που αποδεικνύει την ιδιαιτερότητα της πόλης. Ο τοπικισμός είναι, συνήθως, το ισχυρότερο κίνητρο στη διαμόρφωση συλλογικών συμπεριφορών στη Θεσσαλονίκη. Ο τοπικισμός και η αντίδραση στο συστημισμό του Kέντρου. Πέρα από τα εθνικιστικά και τα πατριωτικά, το συλλαλητήριο ήταν μία ευκαιρία για πολλούς ανθρώπους να εκφράσουν την αντίθεση τους με την κεντρική κυβερνητική γραμμή, να αντιδράσουν, αν θέλετε, στις λοιδορίες των φιλοκυβερνητικών μέσων. Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που εκδηλώνουν αλλεργία με τύπους σαν τον Φραγκούλη Φράγκο και τον Ανθιμο. Βγήκαν, όμως, στον δρόμο από αντίδραση. Είναι περίπου το ίδιο με αυτό που συνέβη με το δημοψήφισμα: αρκετοί ψηφοφόροι ακολούθησαν την κυβερνητική γραμμή επειδή τότε έδειχνε αντισυστημική.
Ομοίως –και αυτό είναι χρήσιμο να το γνωρίζουν στην ΕΡΤ και στο υπουργείο του Νίκου Παππά– υπήρξαν άνθρωποι που, απλώς, «πήραν ανάποδες» και είπαν να κατέβουν στην παραλία για να δουν με τα μάτια τους πόσος κόσμος είχε συγκεντρωθεί.
Η ελληνική δημοσιογραφία είναι γεμάτη από μαύρες σελίδες. Συνεπώς δεν έχει πρόβλημα να διαχειριστεί άλλη μία, ειδικά όταν οι περισσότεροι από μας αποδεχόμαστε ότι στόχος μας δεν είναι η ενημέρωση του πολίτη, αλλά η ευαρέσκεια του αφεντικού. Τα τηλεοπτικά κανάλια στηρίζουν την κυβερνητική γραμμή για το Μακεδονικό. Θα τη στήριζαν ακόμα και αν δεν το ήθελαν καθώς δεν είναι για να παίζεις με αυτά σε περίοδο αδειοδότησης. Αλλά, τέλος πάντων, αφού τα μεγάλα κανάλια υποτίθεται ότι συμπλέουν με το περίφημο «Μέτωπο της Λογικής», είναι λογικό να υποστηρίξουν το κλείσιμο ενός θέματος που ταλαιπωρεί τη χώρα εδώ και δεκαετίες.
Η κάλυψη του συλλαλητηρίου ήταν υποτονική, δεν τήρησαν ούτε τα προσχήματα, με μικρή εξαίρεση τον ΣΚΑΙ που έκανε κάποιες ζωντανές συνδέσεις. Και, εντάξει, ένα ιδιωτικό κανάλι μπορεί να οχυρωθεί πίσω από πολλές, συνήθως αστείες, δικαιολογίες. Οι υπεύθυνοι ενημέρωσης της EΡΤ3 πώς διάολο κυκλοφορούν ακόμα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης; Και πώς είναι δυνατόν η ΕΣΗΕΜΘ να ανέχεται συμπεριφορές που ευτελίζουν το επάγγελμα;
Εξω από το παράθυρο τους υπήρχαν πάνω από 100.000 (τουλάχιστον) άνθρωποι. Και δεν μπήκαν στον κόπο να το ανοίξουν και να βάλουν μία κάμερα. Ηταν το μεγαλύτερο γεγονός που έγινε τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο το κανάλι που πληρώνει ο φορολογούμενος για να καλύπτει τα γεγονότα στη Βόρεια Ελλάδα, προτίμησε να δείχνει «Κυριακή στο χωριό» και μετά ποδόσφαιρο.
Η δικαιολογία που διατυπώνεται ανεπισήμως είναι ότι η δημόσια τηλεόραση «δεν οφείλει να καλύπτει συγκεντρώσεις χρυσαυγιτών». Χυδαιότητες. Δεν έχει σημασία τι ήταν, κατά την κυβέρνηση και τα όργανά της, οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν στην Παραλία. Σημασία έχει ότι ήταν πολλοί και πως έκαναν μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία της πόλης.
Ο Νίκος Παππάς δείχνει έξυπνος άνθρωπος. Αν νομίζει ότι με κάτι τέτοια πετυχαίνει τον σκοπό του, τότε δείχνει τουλάχιστον αφελής.