Η επέτειος θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ο Αλέξης των χιλίων ημερών». Για την ακρίβεια, είναι, περίπου, χίλιες εκατό. Χίλιες εκατό μέρες εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργίας του Αλέξη Τσίπρα. Συγνώμη, όχι εξουσίας. Διακυβέρνησης. Διότι, όπως μας είπε η κυρία Μπαζιάνα, την κυβέρνηση έχουν, όχι την εξουσία. Ακόμη. Αλλοι πάλι λένε ότι δεν κυβερνούν ακριβώς. Εκδικούνται. Την ήττα της Αριστεράς στον Εμφύλιο. Μετά από εβδομήντα χρόνια; Περσινά ξινά σταφύλια. Το ίδιο λέει και ο Πρωθυπουργός. Οχι για τον Εμφύλιο. Για το δημοψήφισμα του 2015. Τα σταφύλια στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μπαγιατεύουν και ξινίζουν ανάλογα με το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Οι επέτειοι, γενικώς, προσφέρονται για απολογισμούς αλλά τα τρία χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, προσφέρονται περισσότερο για συμπεράσματα. Διότι τι νόημα έχεις να μετράς τα σημάδια από τα καρφιά στους τοίχους όταν ολόκληρο το σπίτι είναι υπό κατεδάφιση; Δεν μιλάω για ελλείμματα, για δημοσιονομικές τρύπες, για αριθμούς και προσθαφαιρέσεις. Αυτά είναι, ας πούμε, η τοιχοποιία του σπιτιού. Επισκευάσιμη έστω και δύσκολα. Αναφέρομαι στα θεμέλιά του. Στις βάσεις του. Που, αν κλονισθούν, ολόκληρο το οικοδόμημα μαρκάρεται με το κόκκινο της υψηλής επικινδυνότητας.
Στην προκειμένη περίπτωση, τα θεμέλια που διαταράχθηκαν είναι πέρα από το καλό και το κακό. Είναι η παγίδα του «Γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;». Ας πούμε λοιπόν ότι ήταν χειρότεροι. Ολοι οι κυβερνώντες από γενέσεως ελληνικού κράτους μέχρι την 25η Ιανουαρίου 2015. Απατεώνες, κλέφτες, ψεύτες. Οι μεγαλύτεροι. Τα ηθικά και πολιτικά κενά τους όμως δεν τα έκαναν επιχειρήματα. Δεν τα πανηγύριζαν με χορούς στο Σύνταγμα. Δεν χαμογελούσαν αυτάρεσκα απέναντι στο ψέμα τους. Δεν έκαναν μπαντιέρα την ασυνέπειά τους. Δεν θριαμβολογούσαν πάνω από τις αποτυχίες τους. Κρατούσαν τα προσχήματα.
Αυτό συνέβη τα τρία χρόνια διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το τέλος των προσχημάτων. Η απενοχοποίηση του ψέματος. Ο αυταρχισμός χωρίς άλλοθι. Η συγκρουσιακή ιδεοληψία χωρίς πρόφαση. Ο απροκάλυπτος διαχωρισμός των πολιτών σε ημέτερους και αλλότριους ως κοινωνική δικαιοσύνη. Η μισαλλοδοξία ως πολιτική μπαντιέρα. Η υπονόμευση των θεσμών φόρα παρτίδα. Τα fake news χωρίς την παραμικρή προσπάθεια αληθοφάνειας. Η αυταπάτη ως πολιτική αρετή. Η διγλωσσία ως διαχειριστικό ταλέντο. Η άγνοια ως κοινωνική λεβεντιά. Ο καρεκλοκένταυρος κυβερνητισμός ως ιδεολογία. Ο κρατισμός ως κοινωνική πρόνοια. Η κωλοτούμπα ως λεβεντιά. Η ακροδεξιά ως πατριωτικό κέντρο. Ο Καμμένος ως «σύντροφος». Η προπαγάνδα ως επικοινωνία. Η στοχοποίηση ως κάθαρση. Το ακαταλόγιστο ως μαγκιά. Να μιλάς Αγγλικά χωρίς να ξέρεις πώς μιλιούνται. Και να γράφεις Ελληνικά χωρίς να ξέρεις πώς γράφονται. Να εφαρμόζεις την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και να διατυμπανίζεις την αριστερή σου ιδεολογία. Με δυο λόγια, να τραγουδάς αντάρτικα σε πισίνες που γεμίζεις με νερό του Δήμου. Ε και; (Αυτήν την απάντηση δίνει το μεταλλαγμένο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς).
Θα πείτε, έχει διαφορά αν κάτι γίνεται με πρόσχημα ή απροκάλυπτα; Ναι έχει. Διότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορεί να φύγει ή να μείνει, να στρώσει ή να εκτροχιαστεί. Αυτή η νοοτροπία όμως του «δεν δίνω λογαριασμό» φαίνεται να έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, το σωστό και το λάθος, την επάρκεια και την ανεπάρκεια, τη γνώση και την άγνοια, την ηθική και την αήθεια έχουν θολώσει. Το πέρασμα από το ένα στο άλλο δεν χρειάζεται ούτε εισιτήριο ούτε διαβατήριο. Ούτε άλλοθι ούτε πρόσχημα. Και αυτό νομίζω ότι θα μείνει, για πολύ καιρό, ως χαίνουσα πληγή όχι στην πολιτική σκηνή αλλά στο αξιακό μας σύστημα.