Αυτές τις ημέρες, το Σαν Φρανσίσκο έχει περίπου τον ίδιο καιρό με την Αθήνα. Κάτι παραπάνω από 10 βαθμούς Κελσίου, ήλιος με λίγα σύννεφα, μία ωραία ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα μέσα στον χειμώνα, δηλαδή.
Το μεσημέρι της Κυριακής, 75.000 άτομα ετοιμάζονταν για ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά events πάνω στον πλανήτη. Ο τελικός του αμερικανικού φούτμπολ, το Super Bowl δηλαδή, αποφέρει σημαντικά περισσότερα κέρδη και από τους τελικούς του NBA, και από το μπέιζμπολ και από το χόκεϊ και γενικώς μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες μπορούν να συγκριθούν μαζί του. Οι κάτι περισσότεροι από 75.000 θεατές του αγώνα, λοιπόν, έπιναν τις μπύρες τους, έβγαζαν τις φωτογραφίες τους, φιλούσαν το ταίρι τους (και αρκετά ομόφυλα ζευγάρια, στο Σαν Φρανσίσκο είμαστε εξάλλου), έβαφαν τα πρόσωπά τους στα χρώματα της αγαπημένης τους ομάδας, και γενικώς έφτιαχναν ατμόσφαιρα για μια μοναδική και ξεχωριστή βραδιά της ζωής τους.
Την ίδια στιγμή, 11.000 χιλιόμετρα μακριά, σε μία όχι τόσο κοσμική πόλη όπως το Σαν Φρανσίσκο, στο Περιστέρι Αττικής, κάτι λιγότεροι από 5.000 Αθηναίοι έκλαιγαν τα 15 ευρώ που έδωσαν για να δουν το Ατρόμητος – ΑΕΚ. Βλέπετε, πριν – αλλά και μετά – το ματς, περίπου 200 άτομα κατάφεραν και μετέτρεψαν το γήπεδο σε αρένα. Οι οπαδοί του Ατρομήτου φεύγουν από την κερκίδα τους, πηγαίνουν σε αυτή των ΑΕΚτσήδων και κάνουν επίθεση με καρέκλες, σίδερα και φωτοβολίδες στους φιλοξενούμενους. Κι αυτοί με τη σειρά τους, σπάνε την πόρτα της εξέδρας και μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, παίρνοντας στο κυνήγι τους Περιστεριώτες. Γιατί; Γιατί έτσι. Δεν υπάρχει γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι η μαγκιά που ο μέσος έλληνας οπαδός θέλει να πουλήσει. Είναι τα προβλήματα της κοινωνίας που βρίσκουν διέξοδο στο γήπεδο; Οχι, είναι κατά βάση η ατιμωρησία που υπάρχει και το αισχρό παιχνίδι των προέδρων των ΠΑΕ που χρησιμοποιούν τους οπαδικούς στρατούς τους. Είναι το απόστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου που σπάει και γεμίζει με πύον τις οθόνες μας.
Οι μεν κοκορεύονται στα social media πως «έτρεξαν» τους άλλους, οι άλλοι περηφανεύονται πως δεν «μάσησαν» και γενικώς το παραμύθι συνεχίζεται. Ξέρετε πως είναι αυτά.
Την ίδια ώρα, ο μέσος Αμερικανός έβλεπε αυτά:
Είναι πολλά που μπορείς να πεις, πολλές οι συγκρίσεις, αλλά πραγματικά δεν έχει νόημα. Είμαστε σε μία φάση άρνησης. Οτιδήποτε κι αν δούμε στο εξωτερικό και μας ξενίσει το απαξιώνουμε. «Ελα, μωρέ, με τα αμερικανάκια. Τι καταλαβαίνουν αυτοί από το ματς που βλέπουν», θα ακούσεις. Κάποιος άλλος, πιο «ψαγμένος» θα πει πως «όλα αυτά είναι μάρκετινγκ». Δεν έχει άδικο. Ετσι είναι.
Ο Αμερικανός πλήρωσε 13 δολάρια για μία μπύρα.
Πλήρωσε εφτά δολάρια για ένα σακουλάκι με φιστίκια.
Πλήρωσε 40 δολάρια για ένα καπελάκι της ομάδας του.
Αλλά είδε τα πάντα. Πέρασε ένα βράδυ με τον γιο του, την κόρη του, τη γυναίκα του, τον φίλο και τη φίλη του, σε ένα άνετο στάδιο, σε ένα στάδιο που δεν φοβήθηκε ούτε ένα λεπτό μήπως του έρθει μια αδέσποτη πέτρα ή κάποιο παλούκι σφηνωθεί στο κεφάλι του. Είδε ένα ματς ιστορικό, είδε το ESPN και τα άλλα δίκτυα να του προβάλλουν LIVE το κινητό του τα στατιστικά και να του αναλύουν ζωντανά τα συστήματα των προπονητών. Γιατί ο κάθε παίκτης κάνει αυτήν κι όχι την άλλη κίνηση, γιατί ο αντίπαλος αντιδρά έτσι κι όχι αλλιώς.
Για σκεφτείτε, ποιος πέρασε καλύτερο δίωρο;
Υ.Γ. Στο μεταξύ, στο Περιστέρι μαχαιρώθηκε ένας οπαδός. Στην κοιλιά. Μερικά εκατοστά πιο πάνω αν ήταν η μαχαιριά θα είχαμε νεκρό. Ο νεοελληνικός πολιτισμός στα καλύτερά του.